To Limitless είναι η καλύτερη νέα περιπέτεια της σεζόν

Κανονικά θα αρχίζαμε λέγοντας τι συνέβη στην ομώνυμη ταινία του 2011 με τον Μπράντλεϊ Κούπερ, αλλά ειλικρινά, θα το κάναμε να ακουστεί σαν η σειρά να χρειάζεται την ταινία. Η αλήθεια είναι πως μπορείς να τη δεις σα να επρόκειτο για πιλότο ή έστω για επεισόδιο 0, αλλά ας μιλήσουμε καλύτερα για τον αληθινό πιλότο της σειράς, ο οποίος καταφέρνει πολύ γρήγορα να χτίσει κάτι εντελώς δικό του.

Οπότε ξαναπάμε απ’την αρχή.

Ο Μπράιαν Φιντς είναι ένας 28χρονος λουζεράκος, όχι με την έννοια του περιθωριακού, γοητευτικού outsider που συναντάμε συχνά σε ανεξάρτητες ταινίες, αλλά με την κοινωνική έννοια του ‘α, καλησπέρα σας, είμαι 28 και δεν έχω καταφέρει τίποτα, χμ’. Έχει υπάρξει στην απαραίτητα μπάντα, έχει περάσει καλά στα early 20ς του, αλλά τώρα που πλησιάζουν τα πρώτα -άντα συνειδητοποιεί πως δεν κάνει βήματα μπροστά και, ακόμα χειρότερα, δεν ξέρει καν πώς θα έμοιαζαν αυτά τα βήματα μπροστά. Δεν ξέρει ακριβώς καν τι θέλει.

Όλα αυτά τα συνειδητοποιεί όταν ο πατέρας του, ο λατρεμένος Ρον Ρίφκιν του “Alias”, μπαίνει στο νοσοκομείο, καταβεβλημένος από μια πολύ σοβαρή ασθένεια που κανείς δε μπορεί να προσδιορίσει. Αν σε αυτό το σημείο αναρωτιέσαι τι είναι όλα αυτά και πού είναι η δράση και πού είναι τα χαπάκια, τότε περίμενε. Η σειρά, πριν ακόμα σε βάλει στο τριπάκι του κόνσεπτ της, της μυθολογίας της, της όποιας συνωμοσίας, πριν καν αρχίσει η δράση, ενεργεί ολόσωστα και σου δείχνει γιατί να σε νοιάξουν όλα αυτά τρία, πέντε, δέκα, είκοσι επεισόδια μετά.

Είναι οι χαρακτήρες! Η κυρίαρχη αίσθηση που μου άφησε η θέαση του πιλότου ήταν αυτή της έγνοιας του Μπράιαν για τον πατέρα του και το πώς αυτό το συναίσθημα συνδέεται με την ιδέα της χαμηλής του αυτοεκτίμησης. Και είναι τότε που, σαν άλλος Πίτερ Πάρκερ, λαμβάνει το δώρο από τους sci-fi θεούς. Όσο δουλεύει ως temp σε μια ακόμα δουλειά που δε τον ενδιαφέρει, βρίσκει ένα χαπάκι το οποίο ενεργεί με έναν τρελό τρόπο: Τον κάνει αδιανόητα έξυπνο για 12 ώρες. Βασικά για αυτό το 12ωρο γίνεται μια απόλυτη ιδιοφυία και είναι ικανός όχι μόνο να φέρει σε πέρας την οποιαδήποτε αγγαρεία του φορτώσανε, αλλά και να λύσει μια υπόθεση δολοφονίας που είχε ξεγελάσει το FBI αλλά και να βρει τι είναι αυτό που απειλή τη ζωή του πατέρα του.

Σα να μη συμβαίνει τίποτα!

Δεν είναι ακριβώς το δάγκωμα της ραδιενεργού αράχνης, αλλά έρχεται αρκετά κοντά σε κούλνες. Σύντομα το FBI τον θέλει για συνεργάτη, ώστε και να μπορεί να λαμβάνει από αυτόν βοήθεια, αλλά και να μπορεί ταυτόχρονα να τον έχει από κοντά και να μελετά τι είναι αυτό που κάνει ακριβώς το μαγικό χαπάκι και πώς μπορεί να αναπαραχθεί. Κι ο Μπράιαν τι παίρνει; Στόχο. Σκοπό. Κάτι που να έχει να περιμένει κάθε μέρα όταν ξυπνάει.

Το ενδιαφέρον στοιχείο εδώ είναι πως η σειρά δεν αφήνει το προσωπικό arc του πρωταγωνιστή της να εξαντληθεί τόσο γρήγορα. “Είναι αυτό που θες;” τον ρωτάει ο πατέρας του σε μια σκηνή νοσοκομείου στο δεύτερο επεισόδιο. “Είναι κάτι,” απαντά ο Μπράιαν, χωρίς να υπονοεί ούτε στιγμή πως έχουν λυθεί όλα, μαγικά. Ήδη, σε προσωπικό επίπεδο οι επιπλοκές αρχίζουν γρήγορα. Δε μπορεί να πει τα πάντα στον πατέρα του επειδή φοβάται για την ασφάλειά του. (Ευχαριστούμε, creepy cameo του Μπράντλεϊ Κούπερ!) Δε μπορεί να κάνει μια σχέση του με την κοπέλα που αγαπούσε να λειτουργήσει επειδή κρύβει αυτό το μυστικό.

Damn, είναι το “Alias” ξανά! Και ο Ρίφκιν πάλι δεν ξέρει την αλήθεια για το ‘παιδί’ του. (Ο Γουίλ Τίπιν τουλάχιστον έγινε μεγάλος και τρανός και δεν κυνηγάει ακόμα σκοτωμένα ρεπορτάζ.)

Τώρα, γύρω από το οικογενειακό και προσωπικό δράμα του Μπράιαν αρχίζει να στήνεται ένα γαϊτανάκι συμφερόντων και σκιωδών κινήτρων. Τι θέλει το FBI, τι θέλει η πράκτορας με την οποία ο Μπράιαν συνεργάζεται (την παίζει η Ρεμπέκα της Τζένιφερ “Dexter” Κάρπεντερ), τι θέλει ο ίδιος, και τι θέλει κι ο creepy πολιτικός που παίζει ο Μπράντλεϊ Κούπερ.

Ο Κούπερ έχει, όπως είπαμε, ένα περίεργο cameo προς το τέλος του πιλότου όπου παραδίδει αρκετό exposition με τρόπο ώστε η σειρά να έχει λόγο να το αναπαράγει διαρκώς, στον αιώνα τον άπαντα. Όμως το “Limitless” δεν χρειάζεται τον Κούπερ, γιατί μετά από 3 επεισόδια, τα δείγματα γραφής είναι ήδη αρκετά ελπιδοφόρα. Η σειρά έρχεται από τον Κρεγκ Σουίνι, σεναριογράφο σε σειρές όπως το “4400” (ενδιαφέρον) και “Medium” (μίντιουμ). Ο Σουίνι μοιάζει να έχει όμως καλή κατανόηση του πώς λειτουργεί ένα procedural μακράς διάρκειας ζωής, σαν αυτά που το CBS τελευταία κάνει το ένα διαμάντι μετά το άλλο (“Person of Interest”, “Good Wife”, “Elementary”).

Ουσιαστικά αυτό που κάνει το “Limitless”, βάζοντας τον Μπράιαν να συνεργάζεται με το FBI, είναι να τον μετατρέπει σε ενός είδους υπερ-ντετέκτιβ όχι ανόμοιο ενός Σέρλοκ Χολμς. Ο Μπράιαν κοιτάει ένα πράγμα και συμπεραίνει εικοσιπέντε. Είναι ο Σέρλοκ αλλά με υπερηρωικό origin story. Και, ταυτόχρονα, στήνεται γύρω του ένα ενδιαφέρον πλαίσιο χαρακτήρων και ερωτηματικών που δεν νιώθεις ούτε στιγμή να πολιορκούν την αφήγηση. Παράλληλα, η σειρά έχει μια χαριτωμένη προσέγγιση ακόμα και στα πιο πεζά και αναμενόμενα στοιχεία της. Θέλω να πω, το να σου παρουσιάζει την ιστορία του ναρκο-εμπόρου του 3ου επεισοδίου ως τρέιλερ μιας grindhouse φτηνιάρικης ταινίας ή το να σου δείχνει πως ο Μπράιαν διάβασε τα χείλη των συνεργατών του σα να επρόκειτο για καρέ από κόμικς, όλα αυτά δεν είναι κάτι τρομερό από μόνο του. Όμως κάνει την παρακολούθηση εύκολη ακόμα και στα κλισέ σημεία. Σου δίνει την εντύπωση πως θα περνάς συνεχώς ευχάριστα.

Εν τέλει, το “Limitless” καταφέρνει από το ξεκίνημά του και είναι δραματικό χωρίς να το κάνει θέμα, όσο και περιπετειώδες χωρίς να σε πιάνει από το λαιμό. Ο Μπράιαν μπορεί με το μαγικό χαπάκι να γίνεται ο εξυπνότερος άνθρωπος του κόσμου, αλλά η σειρά είναι ακριβώς όσο έξυπνη πρέπει.

Του Θοδωρή Δημητρόπουλου
Πηγή: Oneman

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.