Ρελάνς Σαμαρά με Αλαβάνο - Παπαρήγα για Προεδρία της Δημοκρατίας

Του Νίκου Σίμου - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

«Απάντηση» στα Προεδρικά παιχνίδια του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα ετοιμάζεται να δώσει το Μαξίμου, με αιφνιδιαστική κίνηση, η οποία έχει δύο στόχους:
Πρώτον, τον εγκλωβισμό του συνόλου της Αριστεράς σε επιλογές που δεν είναι εύκολο να απορρίψει.

Δεύτερον, την ανάληψη από την ευρύτερη Αριστερά της ευθύνης για πρόωρη προσφυγή

στις κάλπες, στην περίπτωση που θελήσει να αποδοκιμάσει στη Βουλή, κατά την εκλογική διαδικασία, τις υποψηφιότητες αυτές.

Ειδικότερα, στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν ότι ο ελιγμός που θα μπορούσε να αποτελέσει έκπληξη και, συγχρόνως, να επιτύχει τους παραπάνω δύο στόχους είναι η πρόταση για δύο πρόσωπα που προέρχονται από τον χώρο της Αριστεράς, μεταξύ των οποίων μπορεί να γίνει η τελική επιλογή. Το ένα είναι ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και αποστασιοποιηθείς από αυτόν, Αλέκος Αλαβάνος, και το άλλο πρόσωπο-έκπληξη είναι η πρώην γενική γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα!

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Με δεδομένα τρία προηγούμενα παραδείγματα αιφνιδιαστικών προτάσεων για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ο κ. Αντώνης Σαμαράς πιστεύει ότι ο ελιγμός του μπορεί να επιτύχει. Οι αιφνιδιαστικές εκείνες προτάσεις αφορούσαν την υποψηφιότητα Σαρτζετάκη, Στεφανόπουλου και Παπούλια - στις δύο μάλιστα τελευταίες περιπτώσεις οι προτάσεις έγιναν από κόμματα στα οποία δεν ανήκαν οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι.

Είναι προφανές ότι η επιχείρηση «Προεδρία», την οποία επεξεργάζεται το Μαξίμου, αναδεικνύει πρώτιστα την ανάγκη αποσόβησης του ενδεχομένου πρόωρων εκλογών, τουλάχιστον με αφορμή την εκλογή του νέου ανωτάτου πολιτειακού άρχοντος. Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός θέλει να έχει εκείνος την πρωτοβουλία μιας πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης, αναλόγως του κλίματος που θα επικρατεί στην κοινωνία, των συνθηκών και των πολιτικών ωφελημάτων που θα είχε από μια τέτοια πρωτοβουλία. Αντιθέτως, η αδυναμία εκλογής Προέδρου θα εγγραφόταν στο πολιτικό ενεργητικό του κ. Τσίπρα, ο οποίος ήδη, με αφορμή τη δημιουργία της «μικρής» ΔΕΗ, έχει αποδυθεί σε μια βολιδοσκοπική προσπάθεια καταμέτρησης των ψήφων που θα μπορούσε να συγκεντρώσει ώστε να παρεμποδίσει την εκλογή Προέδρου.

Ο ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ

Είτε, λοιπόν, με υποψηφιότητα Αλαβάνου είτε με υποψηφιότητα Παπαρήγα, ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι κάνει κίνηση ματ στην Αριστερά, καθώς τη φέρνει προ των ευθυνών της, με δύο πρόσωπα που, εφ’ όσον τα απορρίψει, ειδικώς ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αποδείξει ότι εκείνο που τον ενδιέφερε ευθύς εξ αρχής, παίζοντας μάλιστα με τον κορυφαίο θεσμό, ήταν οι εκλογές, ανεξαρτήτως ποιας έκτασης αναταραχή θα είχε ως αποτέλεσμα η αδυναμία αυτοδυναμίας -και συνεννόησης στη συνέχεια- λόγω της πόλωσης που η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση προκαλεί.

Ετσι, στη μεν περίπτωση αποδοχής της πρότασής του για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο Αντ. Σαμαράς αποφεύγει την αναγκαστική προσφυγή στις κάλπες, στη δε περίπτωση καταψήφισής της, την ευθύνη των πρόωρων εκλογών την αναλαμβάνουν οι απορρίψαντες τον υποψήφιο Πρόεδρο.

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Η περίπτωση του Αλέκου Αλαβάνου, πέραν της έκπληξης που θα μπορούσε να δημιουργήσει ως μια δεξιά υπέρβαση, σίγουρα θα προκαλούσε στην Αριστερά, και ειδικότερα στον ΣΥΡΙΖΑ, έναν προβληματισμό, δεδομένου ότι οι αναλυτές του συγκεκριμένου χώρου είναι βέβαιο ότι δεν θα απέκλειαν από τις αναλύσεις τους την πονηρία και τη σκοπιμότητα του ελιγμού αυτού από ένα κόμμα της Δεξιάς. Από την άλλη πλευρά, ειδικώς όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, οι κατά καιρούς δηλώσεις του κ. Αλαβάνου δείχνουν την απόσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της πρώην και της τωρινής ηγεσίας του κόμματος. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του κ. Αλαβάνου ότι «η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν θέλει εκλογές, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα αριστερής προέλευσης, δεν πείθει». Η ευθεία αυτή αιχμή κατά του κ. Τσίπρα ασφαλώς και έχει μεγαλώσει την απόσταση μεταξύ των δύο ανδρών, πλην όμως είναι βέβαιο ότι τυχόν αποδοχή από τον ΣΥΡΙΖΑ μιας υποψηφιότητας Αλαβάνου θα γεφύρωνε το σημερινό χάσμα.

Από την πλευρά, πάλι, του κ. Αλαβάνου το ενδεχόμενο της μη αποδοχής της υποψηφιότητάς του, εφ’ όσον προτείνεται από ένα αστικό κόμμα, μπορεί να ξεπεραστεί από τη διαπίστωση και του ίδιου ότι ο κόσμος δεν θέλει εκλογές, λόγω ανωριμότητας ακόμη του ΣΥΡΙΖΑ, και επομένως με τυχόν παράταση της θητείας της Βουλής μπορεί να δοθεί η ευκαιρία της «πολιτικής άνδρωσης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Πιο αποδεκτή στoν δεξιό χώρο η Αλέκα

Η περίπτωση της κ. Αλέκας Παπαρήγα έχει ασφαλώς περισσότερα συστημικά χαρακτηριστικά από εκείνη του κ. Αλέκου Αλαβάνου, παρά το γεγονός ότι προέρχεται από ένα αρτηριοσκληρωτικό κόμμα, που δύσκολα αποδέχεται τον εκσυγχρονισμό σε θέσεις και αντιλήψεις. Παρ’ όλα αυτά, είναι γνωστό ότι ο κ. Αλαβάνος έχει πάρει κατά καιρούς -και κυρίως όταν ήταν επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ του μονού ποσοστού του 4%- ακραίες θέσεις, κάτι που δεν ισχύει για την κ. Παπαρήγα. Επιπλέον, η πρώην γενική γραμματέας του ΚΚΕ θα μπορούσε να προβάλει ως η ευκαιρία μίας υπέρβασης στον θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας, με την ανάδειξη για πρώτη φορά μιας γυναίκας. Βεβαίως, καλός ο ελιγμός αυτός του Μαξίμου, που επιχειρεί να εγκλωβίσει την αξιωματική αντιπολίτευση κυρίως, δεδομένου ότι η Ν.Δ. με τη λεγόμενη παραδοσιακή Αριστερά, δηλαδή το ΚΚΕ, είχε πάντοτε διαύλους επικοινωνίας, όπως άλλωστε επιβεβαιώθηκε το 1989 με τη συνεργασία Μητσοτάκη και Φλωράκη, όμως αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι πώς θα υποδέχονταν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας τις συγκεκριμένες υποψηφιότητες για λόγους που είναι αυτονόητοι και δεν χρήζουν περαιτέρω εξήγησης. Βεβαίως, όσο και αν φαίνεται περίεργο, η κ. Παπαρήγα έχει κάποιες συμπάθειες και λόγω χαρακτήρος αλλά και λόγω πολιτικής ειλικρίνειας και ευθύτητας, στην Καραμανλική πλευρά του κόμματος, η οποία είναι και η πολυπληθέστερη.