Υπήρξε λόμπι της δραχμής;

Το 2013 ήταν μια χρονιά όπου η χώρα προσπαθούσε να βρει τα πατήματά της μετά το δεύτερο μνημόνιο. Υπήρχε κυβέρνηση αλλά και κάποιες αμυδρές ελπίδες ότι κάποια στιγμή -όχι στο μακρινό μέλλον- θα βγαίναμε από τα μνημόνια. Υπήρχε μια μικρή αισιοδοξία. Εκείνο που σίγουρα δεν υπήρχε ήταν ο λόγος για να σκέφτεται κανείς ότι η χώρα θα προμηθευόταν πετρέλαιο, τρόφιμα και φάρμακα στην Ελλάδα

Μιλάμε για το 2013. Οχι για το 2015 ή το 2016. Ποιος ήταν ο λόγος που θα μπορούσε να ωθήσει εκπροσώπους μεγάλων εταιρειών να συμμετάσχουν σε συζητήσεις τέτοιου είδους; Κινδύνευε η Ελλάδα το 2013 να βρεθεί εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης ή έστω εκτός ευρώ; Είναι γνωστό ότι ο κ. Σόιμπλε το είχε προτείνει σε όλες τις κυβερνήσεις. Και ότι όλοι είχαν απαντήσει αρνητικά στα σχέδια του Γερμανού. Γνώριζαν κάποιοι κάτι διαφορετικό απ' αυτό; Είχαν ενδείξεις ότι ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό; Και αφού ξέραμε ότι δεν το είχαν αποδεχτεί οι κύριοι Παπανδρέου, Βενιζέλος, Παπαδήμος και Σαμαράς, ποιος άλλος θα μπορούσε να πει το «ναι»;

Ξέρουμε ότι το 2013 εκπρόσωπος εταιρείας πετρελαιοειδών πήγε στη Βενεζουέλα μαζί με την αντιπροσωπία του... ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι γνωστό και δεν έχει διαψευστεί. Αυτό που δεν έχει διευκρινιστεί είναι τι ακριβώς πήγαν να κάνουν. Να συζητήσουν για την εισαγωγή τροφίμων από τα σούπερ μάρκετ της Βενεζουέλας. Κάτι τέτοιο μας είπαν. Προσέξτε! Τρόφιμα και πετρέλαιο! Τους συνδυασμούς κάντε τους μόνοι σας. Σίγουρα είχαμε στην Ελλάδα μακαρόνια, και μάλιστα από γνωστές ευρωπαϊκές εταιρείες, και δεν χρειαζόμασταν τα μακαρόνια του Τσάβες...

Το επόμενο ερώτημα είναι αν την ίδια περίοδο έγιναν ανάλογα ταξίδια και στο Ιράν. Αλλά κι αν έγιναν συζητήσεις με ελληνικές εταιρείες για την επάρκεια της χώρας σε τρόφιμα και φάρμακα. Δεν το ξέρουμε. Απλά αναρωτιόμαστε ποιες ακριβώς ήταν οι προεκτάσεις μιας μάχης που ξεκίνησε τότε για το αν τα ελληνικά γενόσημα ήταν ασφαλέστερα από τα ισραηλινά! Αν υπήρξε δηλαδή κάτι περισσότερο από εκείνο που βλέπαμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Και προσπαθούμε να καταλάβουμε αν ο πόλεμος εκείνος έχει πάψει και ποιος είναι ο νικητής.

Εκείνο που λέμε είναι ότι η δραχμή, ο αποκλεισμός της χώρας, θα ήταν μια μάχη που, όπως όλες οι άλλες, θα είχε νικητές και ηττημένους. Στους νικητές θα ήταν εκείνοι οι λίγοι που λόγω αντικειμένου θα αύξαναν κατακόρυφα τους τζίρους των επιχειρήσεών τους. Επίσης, όσοι θα έφερναν τα λεφτά τους από το εξωτερικό για να αγοράσουν πραγματικές αξίες σε τιμές σκουπιδιών. Δεν ξέρουμε, λοιπόν, τι θα πρέπει να κάνει ο ιστορικός του μέλλοντος και αν θα ζούμε μέχρι τότε για να το δούμε. Ξέρουμε, όμως, τι πρέπει να κάνει μια κυβέρνηση στο μέλλον που θα σέβεται τον ελληνικό λαό: να αποκαλύψει όλες τις πτυχές αυτής της ιστορίας. Να ξεκαθαρίσει αν υπήρξε κάποια συνωμοσία για την Ελλάδα της δραχμής ή αν όλα αυτά είναι μυθεύματα. Με άλλα λόγια, αν υπήρξε λόμπι της δραχμής. Κι αν ναι, τι πήρε και τι ζημιά προκάλεσε;