Βρε μπας και είναι χούντα;

Οδηγώντας πρόσφατα, στάθηκε το μάτι μου σε ένα σύνθημα τοίχου. «Τι δεν κατάλαβες; Χούντα είναι» έγραφε ο ποιητής του δρόμου. Λίγες ημέρες μετά, η πρώην πρόεδρος της Βουλής και μέλος ρου ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου επαναλάμβανε στον ΣΚΑΪ για τους πρώην συντρόφους ότι «ζούμε μια δικτατορία»

Ανέκαθεν σιχαινόμουν τις υπερβολές.

Τις φωνές εκείνων που παντού βλέπουν συνομωσίες, που φώναζαν «η κατάσταση είναι χειρότερη από την Κατοχή» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα. Να όμως που με τον κυβερνητικό του βίο και πολιτεία ο πρωθυπουργός έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει τους παραπάνω κι όχι εμένα.

Η χθεσινή ημέρα για όλους τους δημοκρατικά σκεπτόμενους ανθρώπους, για όσους επιδιώκουν ελευθερία έκφρασης και πολυφωνία ήταν περίεργη. Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη βρίσκεται προς του φάσματος του επιχειρηματικού θανάτου του. Η ΑΥΓΗ μάλιστα μίλησε για «κακά ΝΕΑ». Και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι όταν ιστορικοί τίτλοι μετά από σχεδόν 100 χρόνια πορείας κλείνουν. Τίτλοι με τους οποίους – για να μην περεξηγηθούμε κιόλας- εμείς εδώ στο ΘΕΜΑ συγκρουστήκαμε σκληρά εδώ και χρόνια. Όμως ως ανταγωνιστές σεβόμαστε τη δουλειά τους και κατανοούμε απόλυτα την ανάγκη ύπαρξης αυτών.

Αντί όμως ο πρωθυπουργός να προβληματιστεί, αντί ο πολιτικός επί των ημερών του οποίου έχουν προκύψει ένα πλήθος λουκέτων σαν αυτά στην ιστορική Ελευθερουδάκη, τα βιβλιοπωλεία Παπασωτηρίου, το εργοστάσιο της ΒΙΣ ή της ΙΜΑΣ στο Βόλο, της ΦΑΓΕ στο Αμύνταιο έστω να σιωπήσει επάνω σε ένα ακόμα επιχειρηματικό πτώμα, χθες επέλεξε να θυμίσει Γιώργο Παπαδόπουλο. Επέλεξε να βγάλει χολή. Να ξανακάνει bullying στα ΜΜΕ. Ίδιο με αυτό που έκανε στη ΔΕΘ κατά της συναδέλφου Ευαγγελίας Τσικρίκα.

Να μας φέρει στο νου τον δικτάτορα που χτυπώντας τα χέρια του στην περίφημη συνέντευξη τύπου του «γύψου» προς τους ξένους ανταποκριτές το 1967, πουλούσε την εικόνα του ηγέτη «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Αυτό δυστυχώς θύμισε χθες από την Κρήτη ο Αλέξης Τσίπρας όταν επιδίωξε να πετάξει εκτός αιθούσης τα ΜΜΕ. Εκνευρισμένος προφανώς γιατί δεν του ...πέρασε ο σχεδιασμός με τα τέσσερα μόλις κανάλια και τον Καλογρίτσα των βουνοπλαγιών της Ιθάκης, ο πρωθυπουργός αποδεικνύει έχει μεγάλο άχτι τους δημοσιογράφους. Όμως η απέχθεια αυτή προς την πολυφωνία είναι επικίνδυνη. Αποτελεί ανησυχητικό σημάδι. Και είναι ενδεικτική των μύχιων πόθων του για μια Ελλάδα της μιας εφημερίδας, της μιας αλήθειας κι ενδεχομένως του ενός κόμματος. Σαν τη χούντα ένα πράγμα.