Τύφλα να ’χουν οι δίσεκτες χρονιές

Με τους χειρότερους οιωνούς -όσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο- μπήκε η νέα χρονιά.

Τα δύσκολα, δυστυχώς, για άλλη μία χρονιά δεν καταφέραμε να τα αφήσουμε πίσω και πλέον από δω και στο εξής βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους νέους εφιάλτες.

Για αρχή έχουμε την τρίτη αξιολόγηση, η οποία δεν έχει κλείσει ακόμα και αυτό πρέπει να συμβεί μέχρι τις 22 Ιανουαρίου, αφού πρώτα νομοθετηθούν περίπου 80 προαπαιτούμενα που μπορεί να μην περιλαμβάνουν νέα

δημοσιονομικά βάρη, αλλά θα ανατρέψουν τις ζωές πολλών ανθρώπων. Στο σημείο αυτό να θυμίσουμε ότι με την είσοδο στη νέα χρονιά τρέχουν οι στοχευμένοι φόροι και εισφορές σε διαφορετικές ομάδες πολιτών που όλοι μαζί πρέπει μέσα στο τρέχον έτος να συγκεντρώσουν το ποσό του 1 δισ. ευρώ, αλλά και να εφαρμοστούν περικοπές σε μισθούς, ΕΚΑΣ και διάφορα επιδόματα.

Και επειδή η είσπραξη φόρων πλέον από τα εκατομμύρια των μη εχόντων είναι μια αδύνατη υπόθεση, σε λίγες ημέρες θα είναι νόμος του κράτους οι fast track πλειστηριασμοί για χρέη στο Δημόσιο ακόμα και για 500 ευρώ.

Παράλληλα αρχίζει και η εντατικοποίηση των πλειστηριασμών από τις τράπεζες, καθώς οι καθυστερήσεις που σημειώθηκαν το 2017 δεν αφήνουν περιθώρια για ολιγωρίες, γιατί πάνω από τις τράπεζες επικρέμονται τα νέα stress tests, από τα οποία θα εξαρτηθεί αν θα χρειαστούν νέα ανακεφαλαιοποίηση ή όχι.

Πριν καλά-καλά τελειώσει η τρίτη αξιολόγηση, θα ξεκινήσει η προετοιμασία της τέταρτης και καθοριστικής για το μέλλον μας, καθώς από αυτή σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί τι θα γίνει μετά τη 18η Αυγούστου, οπότε τυπικά αλλά όχι ουσιαστικά λήγει το τρίτο μνημόνιο.

Η κυβέρνηση διατείνεται ότι μετά τον Αύγουστο απαλλασσόμαστε από τον στενό κορσέ των μνημονίων και θα πετύχει μια καθαρή έξοδο.

Αυτό βέβαια είναι η μόνη που το βλέπει, καθώς τόσο οι δανειστές όσο και σχεδόν όλοι οι θεσμικοί παράγοντες από το ΔΝΤ έως την ΕΚΤ το θεωρούν όνειρο θερινής νυκτός. Βλέπουν δηλαδή ότι χωρίς γραμμή στήριξης είναι πολύ δύσκολο να σταθεί μόνη της απέναντι στις αγορές, και γι’ αυτό επεξεργάζονται σχέδια συνέχισης της υποβοήθησης με τα λεφτά που θα περισσέψουν από το τρέχον πρόγραμμα (περίπου 25 δισ.), αλλά και με δεσμεύσεις μέσω ενός νέου προγράμματος που δεν θα λέγεται μεν μνημόνιο, αλλά επί της ουσίας θα έχει νέους δεσμευτικούς όρους πέραν των ήδη ισχυόντων.

Ουσιαστικά δηλαδή δεν θα αφήνουν κανένα περιθώριο ελευθερίας κινήσεων στην ελληνική κυβέρνηση για την άσκηση οικονομικής πολιτικής και όλα αυτά που διαρρέονται από την κυρία Αχτσιόγλου περί αυξήσεων στους κατώτατους μισθούς δεν είναι τίποτε άλλο από ευχολόγια χωρίς αντίκρισμα.

Ενώ θα παραέχει αντίκρισμα η υπογραφή της κυβέρνησης για νέες περικοπές στις συντάξεις και στο αφορολόγητο από 1/1/2019.

Σε όλο αυτό το εκρηκτικό μείγμα θα πρέπει να προστεθούν και οι νέοι εθνικοί βραχνάδες τόσο με το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων όσο και με τις απρόβλεπτες ελληνοτουρκικές σχέσεις που τροφοδοτούν εντάσεις, πότε με τους Τούρκους αξιωματικούς, πότε με τις τουρκικές διεκδικήσεις νησιών, και Κύριος οίδε τι άλλο θα αξιώσουν οι επικίνδυνοι γείτονές μας.

Πάγια τακτική της κυβέρνησης είναι όσα προβλήματα προκύπτουν και υπάρχουν περιθώρια να τα σπρώχνει στο μέλλον. Αυτή η τακτική όμως δεν μπορεί να είναι αέναη. Κάποια προβλήματα τα οποία έχουν και κόστος για την ίδια συνοδεύονται από χρονικά περιθώρια που δεν μπορεί να υπερβεί, όσο και να το ήθελε.

Γι’ αυτό φρονώ ότι η κλεψύδρα της αντίστροφης μέτρησης για τον πολιτικό της βίο ξεκίνησε και ματαιοπονεί όταν ομιλεί για εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Αλλωστε ο πόνος και η πίκρα από την εγκατάλειψη της εξουσίας θα μετριαστούν από την... κληρονομιά που θα αφήσουν στους επόμενους!