Περιστέρης: Χρειάζεται επενδυτικό σοκ - Για την ώρα έχουμε σοκ αποεπένδυσης

"Χρειαζόμαστε ένα επενδυτικό σοκ, ώστε να ξεπεράσουμε την αδράνεια. Για την ώρα έχουμε ένα σοκ αποεπένδυσης", δήλωσε την Τρίτη από το βήμα του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, ο διευθύνων σύμβουλος της Τέρνα κ. Γιώργος Περιστέρης.

Ο επικεφαλής της διοίκησης του επιχειρηματικού ομίλου υποστήριξε ότι χωρίς επενδύσεις δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη.

"Είμαστε στο μισό των υπολοίπων και αν φτάναμε στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, το ΑΕΠ

Ο κ. Περιστέρης επισήμανε ότι ενδιαφέρον από μεγάλες ξένες επιχειρήσεις στην Ελλάδα υπάρχει και έφερε ως παράδειγμα την ινδική εταιρεία με την οποία η Τέρνα έχει καταθέσει προσφορά για το αεροδρόμιο στο Καστέλι.

"Οι ξένοι βλέπουν μία χώρα της Δύσης που οδεύει στο τέλος μιας μεγάλης κρίσης μετά από μια μακρά περίοδο δραματικής αποεπένδυσης"επισήμανε, προσθέτοντας ότι οι Έλληνες επενδυτές που έχουν γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, θα μπορούσαν να επενδύσουν. Όμως μία σειρά από κρίσιμους παράγοντες, όπως ότι φορολογούνται περισσότερο από τους ξένους αλλά και ότι έχουν πολύ υψηλό κόστος χρηματοδότησης (7- 8%), λειτουργούν αποτρεπτικά.

"Πολλές χώρες προστατεύουν τις επιχειρήσεις τους, ενώ στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο"υποστήριξε ο κ. Περιστέρης και υπενθύμισε ότι ο "όμιλος κράτησε όλα τα διαθέσιμα στην Ελλάδα σε μία περίοδο που άλλες εταιρείες ''ταξίδευαν'' τα βράδια τα κεφάλαιά τους εκτός χώρας". Σύμφωνα με την PwC χρειάζονται 14 δις. ευρώ επενδύσεων έως το 2020. Ο επικεφαλής της Τέρνα δήλωσε ότι μόνο από τις επενδύσεις σε υποδομές (π,χ ΑΠΕ) θα μπορούσε να φτάσει στα επίπεδα αυτά, η χώρα μας .

Διατηρήσιμη ανάπτυξη εξ ορισμού δεν υπάρχει χωρίς επενδύσεις. Όμως, η Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει σταθερά τις χαμηλότερες επενδύσεις στην Ευρώπη. Είμαστε στο μισό περίπου των υπολοίπων. Σκεφτείτε ότι μόνο η επάνοδος στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, χωρίς να συνυπολογιστεί ο πολλαπλασιαστής των επενδύσεων , θα ανέβαζε το ΑΕΠ μας κατά 17 δις,, τα δημόσια έσοδα κατά 7 δις και θα έβγαζε άμεσα τη χώρα από την κρίση.

Διαβάστε αναλυτικά την ομιλία του κ. Περιστέρη

Όπως έχουμε εδώ και πολύ καιρό επισημάνει η λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ένα ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΟ ΣΟΚ. Για την ώρα έχουμε το αντίθετο. ΣΟΚ αποεπένδυσης. Το ερώτημα που τίθεται είναι λοιπόν απλό. Αν θέλουμε επενδύσεις, μήπως να ακούσουμε μια φορά τους πραγματικούς επενδυτές; Έχουμε πιστεύω το δικαίωμα να θέτουμε το ερώτημα αυτό, καθώς ως Όμιλος επενδύσαμε στα χρόνια της κρίσης πάνω από 1,5 δις ευρώ. Και συνεχίζουμε, καθώς μόνο το πρώτο εξάμηνο φέτος επενδύσαμε 150 εκατ. ευρώ επιπλέον.

Θα επιχειρήσω να απαντήσω, όχι όμως μόνο ως Έλληνας επενδυτής, αλλά κι από την οπτική γωνία των ξένων επενδυτών. Με την έμπρακτη εμπειρία που έχουμε αποκομίσει, αφού ο Όμιλός μας, η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, έχει πείσει τα τελευταία χρόνια μερικές πολύ μεγάλες διεθνείς επιχειρήσεις να επενδύσουν - μαζί μας - στην Ελλάδα και τις προοπτικές της, παρά το γενικότερα αρνητικό κλίμα. Πέραν της York Capital Management, που μπήκε με 100 εκ. ευρώ στο μετοχικό μας κεφάλαιο και δύο τεράστιες διεθνώς ενεργειακές εταιρείες, την ENGIE (πρώην GDF Suez) και την Qatar Petroleum, που έγιναν στρατηγικοί μας εταίροι στον ΗΡΩΝΑ, φέραμε πριν λίγες μέρες και την πρώτη μεγάλη ινδική πολυεθνική, την GMR, η οποία είναι έτοιμη να επενδύσει μαζί μας στην Ελλάδα, στο νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι.

Τι σκέπτονται όταν κοιτούν την Ελλάδα οι ξένοι επενδυτές;

Βλέπουν καταρχήν μια χώρα της Δύσης, στο τέλος μιας μεγάλης κρίσης και μετά από μια μακρά περίοδο δραματικής αποεπένδυσης. Μια χώρα συνεπώς στην οποία αντικειμενικά υπάρχουν μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες. Από την άλλη, όμως, δεν μπορούν να μην λάβουν υπόψη τους και κρίσιμους διεθνείς δείκτες. Κίνδυνος χώρας; Αφρική! Ανταγωνιστικότητα με βάση το δείκτη του World Economic Forum; Στη θέση 81. Τρίτος κόσμος ή βαριά Βαλκάνια. Ease of doing business; 61, ανάμεσα σε Κόσοβο και Κόστα Ρίκα. Κι αν αναρωτηθούν γιατί μια χώρα της Δύσης με το πλεονέκτημα του ευρώ και των εμπορικών συμφωνιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την στρατιωτική ασπίδα του ΝΑΤΟ, με υψηλό επίπεδο υγείας, υποδομών και ανθρώπινου δυναμικού, έχει κατηφορίσει στον τρίτο κόσμο και βρίσκεται εδώ που βρίσκεται, την απάντηση τη δίνουν πάλι οι ίδιοι δείκτες. Παρά το εφιαλτικό χρέος και την εξοντωτική φορολόγηση, αν η χώρα δεν βρίσκονταν στον πάτο στη γραφειοκρατία, τον κυκεώνα των παράλογων και αλληλοσυγκρουόμενων νόμων και την επίλυση των νομικών διαφορών, η θέση της θα ήταν στους επενδυτικούς δείκτες στη Δύση, όχι στην υποσαχάρια Αφρική.

Σε μια τέτοια πραγματικότητα ποιοι ξένοι επενδυτές είναι πιθανό να ενδιαφερθούν; Μόνο κάποιοι πολύ μακροχρόνιοι γεωπολιτικοί επενδυτές -που είναι ταυτισμένοι με τα συμφέροντα του κράτους προέλευσης, δηλαδή κρατικά ελεγχόμενες εταιρείες, προερχόμενες μάλιστα από χώρες που έχουν αυξημένο εδικό βάρος και δυνατότητες παρέμβασης. Αυτό, εξάλλου, έχει γίνει μέχρι σήμερα σε όλες σχεδόν τις αποκρατικοποιήσεις.

Και βέβαια τα distress funds. Άθροισμα πενιχρό, όπως οι επενδύσεις που γίνονται τώρα.

Στο ίδιο περιβάλλον, οι Έλληνες επενδυτές, που έχουν βαθιά γνώση της εγχώριας πραγματικότητας, μπορούν αντίθετα να επενδύσουν μαζικά. Αντιμετωπίζονται όμως συχνά ως τριτοκοσμικοί στην ίδια τους τη χώρα. Φορολογούνται πολύ υψηλότερα από τους ξένους, δεν έχουν χρηματοδότηση κι αυτή που έχουν είναι με όρους που τους οδηγεί στην έξοδο. Επτά κι οκτώ μονάδες διαφορά στα επιτόκια σημαίνουν ότι αντί η Γιούλα να αγοράζει τους Πορτογάλους οι Πορτογάλοι αγοράζουν τη Γιούλα. Το χειρότερο όμως όλων είναι η νοοτροπία με την οποίο το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει πολλές φορές τις ελληνικές επιχειρήσεις σε σχέση με τις ξένες. Καχυποψία, διπλά στάνταρντ, επιλεκτικοί αποκλεισμοί. Κάποιες χώρες προστατεύουν την εγχώρια επιχειρηματικότητα. Εμείς πάμε συχνά στο άλλο άκρο. Προστατεύουμε την ξένη! Και το πληρώνουμε από πάνω. Από την εποχή που μεγάλη ξένη εταιρεία είχε πάρει την κατασκευή ενός τεράστιου έργου στην Αθήνα - και έβαλε τους Έλληνες ως υπεργολάβους να το κατασκευάσουν εξ ολοκλήρου με τα μισά λεφτά- μέχρι και σήμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πρέπει να έρχεσαι από το αεροδρόμιο για να είσαι ευπρόσδεκτος στην Ελλάδα. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι -για τους λόγους που σας είπα- οι λιμουζίνες που μεταφέρουν επενδυτές στη διαδρομή Ελ. Βενιζέλος – Σύνταγμα χτυπάνε μύγες.

Τι ζητούν οι Έλληνες επενδυτές; Απλώς ισότιμη αντιμετώπιση, σε ό,τι αφορά τη φορολογία, τη χρηματοδότηση κλπ. Εμπιστευθείτε μας κι εμείς με τη σειρά μας θα αποδείξουμε έμπρακτα τον πατριωτισμό μας. Το νέο επενδυτικό πατριωτισμό, που είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Ο δικός μας Όμιλος - η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ - το απέδειξε ήδη αυτό με το χειρισμό των διαθεσίμων του. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες τα κρατήσαμε στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα ακόμα και τις πιο δύσκολες ώρες. Πόσοι το έκαναν αυτό; Κάθε μεσημέρι προ των capital controls έφευγαν τα χρήματα για την εσπερία. Πόσοι έμειναν να επενδύουν στη χώρα; Στις ανανεώσιμες, που έχουμε πλήρη γνώση, σχεδόν όλοι οι ξένοι πούλησαν ή ματαίωσαν τις επενδύσεις τους.

Φίλες και φίλοι,
Επενδυτικά σχέδια υπάρχουν. Μόνο στις υποδομές υπάρχει με βάση την μελέτη της PWC δυνατότητα για επενδύσεις 14 δις ως το 2020. Και δεν τα περιλαμβάνει όλα. Αν κάνουμε ως κράτος τη σωστή επιλογή και προωθήσουμε την μεγάλη ηλεκτρική διασύνδεση των νησιών και επιπλέον υπολογίσουμε τις επενδύσεις που μπορούν αν γίνουν σε κάποιους καινούριους τομείς στις ανανεώσιμες όπως οι αντλησιοταμιεύσεις, μπορούμε να αυξήσουμε το ποσό αυτό στα 20 δις. Μόνο από τις υποδομές! Βοηθήστε μας όμως να το κάνουμε. Σε τελική ανάλυση αν κάποιος έχει την ικανότητα να προσελκύει και τους ξένους επενδυτές για να επενδύσουν μαζί μας, αυτός είναι οι ελληνικές εταιρείες. Κι αν δεν πιστεύετε εμάς, ρωτήστε τους τεχνοκράτες. Ακόμα κι η Παγκόσμια Τράπεζα σε σχετική μελέτη της έχει τεκμηριώσει ότι σε χώρες που βρίσκονται σε κρίση, οι πρώτοι που τολμούν να επενδύσουν είναι οι ντόπιοι, και μετά ακολουθούν οι ξένοι.

Όσες Ελληνικές επιχειρήσεις επιβίωσαν της μεγαλύτερης κρίσης που έχει γνωρίσει δυτική χώρα σε καιρό ειρήνης μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, είναι αυταπόδεικτα ικανές. Αντιμετωπίστε τις σωστά κι αυτές θα κάνουν πράξη το νέο επενδυτικό πατριωτισμό. Θα μείνουμε εδώ και θα κάνουμε το καθήκον μας και για τους μετόχους μας, αλλά και για τη χώρα μας.