Ο σκηνοθέτης των ονείρων

Έχουν τα όνειρα σκηνοθέτη; Προφανώς. Έχουν πρωταγωνιστές-ήρωες, σενάριο, υπόθεση, πολλαπλές λήψεις, είναι έγχρωμα, ασπρόμαυρα, φιλμ νουάρ, ε δεν μπορεί κάποιος τα συντονίζει όλα αυτά, ένα δημιουργικό πνεύμα τα βάζει σε κίνηση και αρμονική λειτουργία. Και πρόκειται για σκηνοθέτη με ανεξάντλητη έμπνευση και χωρίς τα καλλιτεχνικά αδιέξοδα του Φελινικού ήρωα. Δεν αρκείται όμως στις αφηγηματικές ευκολίες του "εμπορικού" κινηματογράφου. Είναι πιο πολύ σουρεάλ, μάλλον υπαρξιστής και σίγουρα ιμπρεσιονιστής. Δεν υπάρχουν όρια στην έμπνευσή

Σε αυτόν τον τόπο που ζούμε, για δεκαετίες, ένα ζητούμενο είχαμε. Να γίνουν πράξη τα όνειρά μας. Το επαναλάβαμε, το ευχηθήκαμε, τόσες πολλές φορές, που τελικά το σύμπαν όντως συνωμότησε. Και ο σκηνοθέτης μας αποφάσισε να δώσει προαγωγή στον εαυτό του και να μεταφέρει τα στούντιό του από τα όνειρα στην πραγματικότητα. Όχι ο ύπνος μας, αλλά η καθημερινότητά μας βρέθηκε στα δημιουργικά του χέρια. Φώτα, κάμερα, πάμε. Λήψη 1, λήψη 2, χιλιάδες λήψεις, σκοτεινές, φωτεινές, όλες νεορεαλιστικές, χωρίς πρόβα, χωρίς σενάριο με γνώμονα τον αρτιστίκ ερασιτεχνισμό.

Έχουμε οικονομικά αδιέξοδα;;; Θα βάλουμε έναν τεχνοκράτη με εμπειρία στις διαπραγματεύσεις να βοηθήσει;; Όχι, εδώ δεν είναι Χόλυγουντ. Σκεφτείτε λίγο σαν Μπουνιουέλ. Θα μπει ένας παραφουσκωμένος διάνος, με παρδαλές πουκαμίσες που θα σχεδιάζει IOU's ηχογραφώντας τις διαλέξεις του στα Eurogroups. Ουαουυυ, πρωτοπορία!!!
Καταρρέει ένας ιστορικός δημοσιογραφικός όμιλος με χιλιάδες αναγνώστες; Σιγά μην προσπαθήσουμε να τον εξυγιάνουμε μέσω συγχώνευσης, νέου business plan, αναδιάρθρωση υποχρεώσεων και άλλα πεζά. Ήμαρτον, τέχνη κάνουμε. Βάζουμε στέλεχος ενός κομματικού απαράτ, που διευθύνει εφημερίδα με 500 φύλλα, δεν ξέρει ούτε τι είναι ισολογισμός και ναι, αυτός θα δώσει λύση. Τρέμε Αντονιόνι...

Έχουμε ανεργία;;; Δίνουμε κίνητρα για επενδύσεις; αυξάνουμε το διαθέσιμο εισόδημα με στόχο την κατανάλωση; έχουμε μότο λιγότεροι φόροι περισσότερες δουλειές; Σιγά μην γυρίσουμε και Δαλιανίδικο μιούζικαλ. Φόροι και άλλοι φόροι. Στους μισθούς, στα μπλοκάκια, στη βενζίνη, στον καφέ, στο κρασί, στον αέρα αν χρειαστεί, όλα στο βωμό της τέχνης. Και διορισμοί, μόνο διορισμοί σε έναν εργοδότη που δεν έχει να πληρώσει, και παρακαλά για δανεικά.

Α ναι και πρωτίστως σε όλα αργός ρυθμός. Ατελείωτα μονοπλάνα που δεν οδηγούν πουθενά. Λίγος Τεό δεν βλάπτει. Τα ΜΗΣΥΦΑ π.χ. θα μπαινοβγαίνουν στα super markets χρόνια και χρόνια. Και κει που είναι να μπουν, όλο και θα βγαίνουν. Και για ανθρωπιστικούς λόγους δηλαδή. Μην δηλητηριαστεί κανένας καταναλώνοντας καμιά 200αριά Depon maximum.

Οι αγορές θα ανοίγουν κλείνοντας, οι ιδιωτικοποιήσεις θα κινούνται με Ταρκοφσκικούς ρυθμούς, αργούς σαν τα όνειρα που όσο κυνηγάς κάτι τόσο αυτό απομακρύνεται.

Και κόσμος, πλήθη στους δρόμους, σαν ωδή στον Αϊζενστάιν. Συνταξιούχοι απόφοιτοι δημοτικού που παίρνουν σύνταξη από τα 50 διπλάσια από μισθό στελέχους με 3 μεταπτυχιακά. "Μας κόβουν τη σύνταξη", θα φωνάζουν, "τα λεφτά που έχουμε πληρώσει". Αν μετρήσει δε κανείς το τι έχουν όντως πληρώσει και τι ήδη έχουν πάρει, θα πρέπει να δουλεύουν τσάμπα μέχρι να συναντηθούν με τον Πλάστη τους μπάς και επιστρέψουν τη διαφορά. Αλλά και από την άλλη ένα πλήθος βουβό, ασπρόμαυρο, απελπισμένο που δεν διορίζεται, δεν εργάζεται, δεν περιμένει, δεν ελπίζει...μόνο πληρώνει...αγόγγυστα, αδιαμαρτύρητα, στωικά.

Μια νέα πραγματικότητα παραμορφωμένη σαν πίνακας του Νταλί, παρδαλή, φρενήρης, αεικίνητη, που τρέχει, τρέχει μέχρι εκείνη την άκρη, την αρχή του γκρεμού, που στα όνειρά μας τελικά πέφτουμε τρανταζόμαστε και ξυπνάμε. Μόνο που είπαμε...ο σκηνοθέτης μετακόμισε από τα όνειρα στη ζωή και εδώ δεν ξυπνάμε με τη φράση "Όνειρο ήταν". Εδώ μετράμε τα σπασμένα κόκκαλα...στην καλύτερη....