Μέτρα και αντίμετρα

Η Βουλή πρόσφατα ψήφισε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Ή το 4ο μνημόνιο κατά άλλους. Για τους «θεσμούς», είμαι σίγουρος ότι το όνομα δεν παίζει ρόλο. Παραφράζοντας την περίφημη ρήση του Ντενγκ Σιαο Πίνγκ…«Δεν τους νοιάζει πως τον λένε το γάτο, αρκεί να κόβει τις συντάξεις».

Βέβαια για τον πολιτικό κόσμο,

Το συνταξιοδοτικό ήταν και παραμένει ένα από τα πιο βασικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας. Η μείωση του ΑΕΠ που επέφερε μείωση των εισοδημάτων σε συνδυασμό με την εκτίναξη της ανεργίας αλλά και τη υπογεννητικότητα, το κατατάσσει ως νούμερο ένα ασθένεια προς ίαση. 15% του Ελληνικού ΑΕΠ διατίθεται για συντάξεις, είτε μέσω των ασφαλιστικών ταμείων, είτε μέσω του κρατικού προϋπολογισμού. Μιλάμε για κοντά € 27 δις., το 58% των οποίων βγαίνει από τα δημόσια ταμεία. Αντιπροσωπεύουν το 64% των εσόδων που μαζεύει το Ελληνικό κράτος εφαρμόζοντας όλες τι μεθόδους της φοροεπιδρομής.

Το ΔΝΤ για να μπει στο πρόγραμμα ζήτησε νέα μείωση της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά € 1,6 δις. Η μείωση αυτή θα οδηγήσει το 2020 τη συνολική δαπάνη στο 12% του ΑΕΠ, αν αυτό αυξηθεί σύμφωνα με τις αισιόδοξες εκτιμήσεις. Όσο έχει δηλαδή η Ιταλία και η Γαλλία που επίσης αντιμετωπίζουν πολύ υψηλό κόστος. Η κυβέρνηση είπε όχι. Ποιο το επιχείρημά της; «Μα αφού είχαμε πάνω από 4% πρωτογενές πλεόνασμα το 2016, με αύξηση του ΑΕΠ δεν θα πιάσουμε το στόχο του 3,5% τα έτη 2019 και 2020;» Με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Το ΔΝΤ επισήμανε ότι «…άλλο πράγμα το χρέος και άλλο πράγμα η αντιμετώπιση βασικών παθογενειών της Ελληνικής οικονομίας». «Ναι…», είπε η κυβέρνηση, «…όμως αν πιάσουμε 3,5% πλεόνασμα, γιατί να μειώσουμε τις συνολικές δαπάνες κατά 2% ακόμα (συνταξιοδοτικό και αφορολόγητο)»; «Γιατί δεν μπορείτε να τρέχετε με 15% του ΑΕΠ συντάξεις και τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων στο αφορολόγητο, αργά ή γρήγορα πάλι θα βρείτε τοίχο», αντέτεινε ο Τόμσεν. Και λέγε λέγε, λέγε λέγε, φτάσαμε στο Μάιο του 2017, ένα χρόνο μετά από την ημερομηνία που θα έπρεπε να έχει κλείσει η 2η από τις 6!!! αξιολογήσεις του τρέχοντος προγράμματος.

«Έστω…», είπε ο κος Τσακαλώτος, «…όμως αν πιάσουμε 3,5% πλεόνασμα, συν 2% οι επιπλέον περικοπές, θα φτάσει το πλεόνασμα στο 5,5%». «Σωστά…» είπαν οι θεσμοί, «…και αυτό δεν το θέλουμε όχι μόνο εμείς, ούτε ο Θεός. Γιατί τότε όλη η οικονομία θα δουλεύει για το δημόσιο. Αν λοιπόν πιάσετε 5,5%, το επιπλέον 2% θα το επιστρέψετε πίσω στην οικονομία». «Θα πάρουμε πίσω τη μείωση των συντάξεων;», ρώτησε πονηρά η Ελληνική πλευρά. «Όχι…» είπαν οι θεσμοί, «…οι συντάξεις θα κοπούν βρέξει χιονίσει, βρείτε αναπτυξιακά μέτρα, μειώστε π.χ, τους φόρους των επιχειρήσεων που καθιστούν μη ανταγωνιστική την οικονομία σας».

Έτσι, ανακαλύφθηκαν τα αντίμετρα. Ως απαίτηση των θεσμών, που παρουσιάστηκε σαν μέγιστη διαπραγματευτική νίκη της Ελληνικής πλευράς. Μην ξεχνάμε ότι το ΔΝΤ, όχι μόνο δεν θα ήθελε πλεόνασμα 5,5%, ακόμα και με το 3,5% διαφωνεί. Καλά, και τι ακριβώς διαπραγματευόμασταν, αν τα αντίμετρα όχι απλώς μας τα προσέφεραν, μας τα επέβαλαν; Ίσως το μείγμα των αντίμετρων, αλλά αυτό είναι διαπραγμάτευση μια δύο ημερών.

Δεν διαπραγματευόμασταν. Ψάχναμε πως δεν θα πούμε την αλήθεια. Ότι το συνταξιοδοτικό δεν βγαίνει. Και ότι, αν δεν γίνει κάτι μαγικό στο ΑΕΠ, το 2020, θα πρέπει να μειωθεί άλλο 2%. Και αυτό δυστυχώς δεν το είπε κανένας, σε όποιο έδρανο του κοινοβουλίου και αν καθόταν. Και μας μείναν τα αντίμετρα των συσσιτίων και των παιδικών σταθμών, που ούτε και εκεί δεν έγινε σοβαρή συζήτηση για το πώς θα βοηθήσουν πιο αποτελεσματικά την οικονομία αυτά τα € 3,6 δις που θα ενδέχεται να επιστρέψουν.

Αυτή η συζήτηση μπορεί να γίνει στο μέλλον σοβαρά και οργανωμένα….Λυπάμαι…Too good to be true.