Μεταρρυθμίσεις αλά ΣΥΡΙΖΑ

Ο Εμμανουήλ Παναγιωτάκης δεν είναι λιγότερο καλός διοικητής της ΔΕΗ από τους προκατόχους του, τουναντίον μάλιστα δεν έχει ακουστεί ούτε ένα σκάνδαλο, ενώ χαίρει και της εκτίμησης των ξένων επενδυτών. Την περασμένη εβδομάδα όμως έκανε μια δήλωση που δείχνει πόσο έξω από το DNA του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εφαρμογή των συμφωνιών με τους Ευρωπαίους εταίρους πιστωτές. Είπε χαρακτηριστικά: «Πουλάμε με το πιστόλι

στον κρόταφο μονάδες της ΔΕΗ, υποστήκαμε ήττες, θα υποστούμε και άλλες, αλλά μείναμε όρθιοι».

Αυτό είναι και το ειδικό χαρακτηριστικό των μεταρρυθμίσεων αλά ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι ιδιωτικοποιήσεις προκαλούν αλλεργίες. Στον τομέα της ενέργειας ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει εφαρμόσει πράγματι έναν τρίτο δρόμο απελευθέρωσης, αν πείσει την Κομισιόν να αποδεχθεί Κινέζους είτε άλλες επιχειρήσεις εκτός Ευρωζώνης στην πώληση λιγνιτικών μονάδων. Οι εκτιμήσεις Σέφκοβιτς και Ριστορί την προηγούμενη εβδομάδα έχουν αφήσει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, η κρισιμότητα όμως συνίσταται στο ότι, όπως είναι οι πλειστηριασμοί προαπαιτούμενο για να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση, είναι και η πώληση των λιγνιτικών μονάδων.

Πρόκειται για μια διαδικασία όμως που καθυστερεί χαρακτηριστικά. Ο κ. Σταθάκης μίλησε για διαπραγματεύσεις δύο επιπλέον εβδομάδων, ενώ παράλληλα η υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του ΔΕΣΦΑ είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα κλείσει ούτε μέσα στο 2017.

Στο υπουργείο Ναυτιλίας αντίστοιχα ετοιμάστηκε ένα νομοσχέδιο με στόχο να εκσυγχρονίσει το πλαίσιο σε 6-7 τομείς. Ωστόσο ο τομέας που επισπεύδεται προς νομοθέτηση χωρίς διαβούλευση αφορά τη διαχείριση αποβλήτων και παρά το γεγονός ότι η σχετική κοινοτική οδηγία είναι υπό διαμόρφωση.

Διότι αν επικρατήσει εκεί ένα νέο πλαίσιο στη λογική «μπάτε, σκύλοι, αλέστε» θα ανοίξει μια πίτα, άγνωστο για πόσους που δεν θα έχουν υποδομή και τεχνογνωσία αναφορικά με τις περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις, όμως, όπως είναι προφανές, με όλα τα λιμάνια υπό κομματικό έλεγχο και τις ιδιωτικοποιήσεις μπλοκαρισμένες είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για χρυσές δουλειές.

Ετσι επιβάλλεται στις διοικήσεις των λιμένων, ακόμα και στον υπό κινεζικό έλεγχο ΟΛΠ, αλλά και σε θεωρητικά ιδιωτικοποιούμενους φορείς, πώς να λειτουργούν επιβαρυνόμενες με πρόσθετα κόστη λόγω της επέκτασης των ελεγκτικών μηχανισμών. Μοιραία θα υπάρξουν μετακύλιση και επιβάρυνση στις τιμές των παρεχόμενων υπηρεσιών τους, δημιουργώντας επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις.

Ολα αυτά γίνονται με το μαγικό χέρι του κομματικού παραγώγου που ακούει στο όνομα Δημόσια Αρχή Λιμένων κόντρα στη Ρυθμιστική Αρχή και με τη δημιουργία ενός μητρώου για τους ενδιαφερόμενους όπου η πρόσβαση των ευρωπαϊκών εταιρειών θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Αυτά μπορεί να έχουν απίστευτες τεχνικές λεπτομέρειες, κουραστικές ίσως για τον απλό αναγνώστη, τεκμηριώνουν όμως την αντίληψη μιας κυβέρνησης που μετασκευάζει τις διαρθρωτικές κινήσεις των ευρωπαϊκών προσαρμογών με τις δικές της οπτικές, αφαιρώντας όμως έτσι τις αναπτυξιακές προοπτικές που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν.

Τι κι αν ο Τσίπρας επιχείρησε να δώσει το στίγμα της προοπτικής μετατροπής της χώρας σε ενεργειακό κόμβο για να γίνει η Ελλάδα ο εναλλακτικός δρόμος σε σχέση με τη Ρωσία; Στα εσωτερικά ντέρμπι, η διαιτησία θα σφυράει πάντα στο δικό της βιολί.