Κοινωνία «ίσιωμα»

Υπάρχει ένα γαλλικό γνωμικό, που με απόλυτο τρόπο συνοψίζει τα όσα συμβαίνουν στη χώρα. Έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας Nicolas Chamfort πως «στη Γαλλία, αφήνουν ήσυχο αυτόν που άναψε τη φωτιά και κυνηγούν αυτόν που σήμανε συναγερμό». Πως το λέγαμε το παλιό καλό «συμμαχικό»; Α ναι: Ελλάς - Γαλλία, συμμαχία. Και στη βλακεία. Και στην αφασία.

Σου λέει για παράδειγμα ο Ευρωπαίος πως το ασφαλιστικό σου σύστημα καταρρέει. Πως δεν μπορείς να χρηματοδοτήσεις άλλο

το μεγάλο και δυσκίνητο Κράτος που έχεις. Πως πρέπει να πάρεις γρήγορες αποφάσεις. Αντί λύσεων, εσύ ζητάς «πολιτική διαπραγμάτευση». Ροκανίζεις το χρόνο. Δεν εξορθολογίζεις το Δημόσιο. Παραμένεις πιστός σε δόγματα και δάκρια. Ζυγίζεις τον κάθε ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό «αστέρα» που μιλάει για «Κατοχή, χειρότερη κι από αυτήν του '40». Και τελικά επιλέγεις το χειρότερο. Καμία επί της ουσίας μεταρρύθμιση, καμία ουσιαστική τομή. Μόνο φόροι- φόροι – φόροι. Α και δημοψήφισμα για να βαπτίσεις την αδυναμία σου να πάρεις αποφάσεις και να εκπονήσεις σχέδιο σε «λαϊκή ετυμηγορία».

Βέβαια, στις κάμερες όλοι τάζουν ανάπτυξη. Δεσμεύονται για πλεονάσματα δυσθεώρητα. Μόνο που δεν λένε από πού θα έλθει αυτή η πρόοδος. Γιατί επενδυτές - καμικάζι που θα δέχονται φορολογία 50%-60% σαν να πηγαίνουν να στουκάρουν σε αμερικανικό αεροπλανοφόρο δύσκολα βρίσκεις όσο κι αν ψάξεις στον πλανήτη.

Επενδυτές που θα δίνουν τα ωραία τους λεφτά για να τα διαχειρίζεται η Χ και Ψ συνιστώσα, ο κάθε Σκουρλέτης ή η κάθε συνδικάλα του ΑΔΜΗΕ, πολύ απλά δεν υπάρχουν.

Κι αφού σε όλα απέτυχαν, αφού αντί να φέρουν επενδυτές αντιθέτως έδιωξαν κι αυτούς που υπήρχαν, προχωρούν στο plan B. Όχι. Δεν θα σταματήσουν τους διορισμούς. Δεν θα κλείσουν αχρείαστους και κοστοβόρους οργανισμούς ούτε θα μειωθούν οι μετακλητοί. Α πα πα τέτοια κακά πράγματα. Το σχέδιο απλούστερο. Θα αφαιμάξουν και πάλι εκείνους που μέχρι τώρα «κερδίζουν». Γιατί για μερικούς στη χώρα μας το «κέρδος» εξακολουθεί να είναι κακό. Αχρείαστο. Νόσος και παθογένεια.

Οι ιστρούχτορες λοιπόν αποφάσισαν και με φετφά το έκαναν πολιτική.

Ήλθε η ώρα της σφαγής των Ιερών αγελάδων. Αυτών που «έχουν». Όχι των άλλων. Των καλών. Που «δεν έχουν» και που ζουν με «τρεις κι εξήντα». Και κάπως έτσι, βαπτίστηκε το όλο πανηγύρι ως «αναδιανομή». Ως «κοινωνική δικαιοσύνη».

Μόνο που καμιά φορά και οι αγελάδες στερεύουν.

Γιατί όταν οι δήθεν «έχοντες» που απλά είχαν την ατυχία – διότι ως τέτοια εξελίσσεται – να κερδίσουν κάτι πιο πάνω από το μέσο όρο, αναγκάζονται να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ, εισφορά αλληλεγγύης, φόρο εισοδήματος, έμμεσους φόρους στην κατανάλωση, φόρο επί των μερισμάτων, φόρο επί τόκων κι εσχάτως σε μια καταπληκτική έμπνευση ΕΦΚΑ, ουσιαστικά παίρνουν «το μάθημα τους», κάτι πηγαίνει στραβά.

Μαθαίνουν δηλαδή οι νέο- Έλληνες πως η «επιτυχία», η εντατική «εργασία» και φυσικά το «κέρδος» είναι έννοιες κακές. Πως ακόμα κι αν κερδίζουν 5.000 ή 7.000 ευρώ από τον κόπο τους, θα πρέπει να μαθαίνουν να ζουν «όπως οι άλλοι Έλληνες». Με 800 ή 600 ευρώ. Γιατί η φορολογία είναι τόσο εξαντλητική και με τέτοιο ταξικό πρόσημο, που ο απλός εργαζόμενος, που δεν θέλει ρίσκο, δεν θέλει να πάει υψηλότερα και να αναδειχθεί, τα ίδια με εκείνον που τρέχει νύχτα – μέρα θα λαμβάνει.

Γιατί μη γελιόμαστε: Όπως φορολογεί αυτή η κυβέρνηση, κάποιοι «νομίζουν» πως κερδίζουν 3.000, 5.000 ή 7.000 ευρώ το μήνα. Αν αποφορολογήσεις αυτά τα χρήματα, θα δεις την πραγματική τους αξία. Τη φτωχοποίηση του πλέον δυναμικού κομματιού της χώρας. Κι αυτό γίνεται δίχως τα φτωχότερα στρώματα να ανακουφίζονται, καθώς όταν ο ελεύθερος επαγγελματίας κλείνει το μπλοκάκι ή την επιχείρηση του καθώς πλέον δεν έχει κανένα κίνητρο, χάνουν δύο με τρεις απλοί εργαζόμενοι τη δουλειά τους. Τόσο απλό, όμως και παράλληλα τόσο σύνθετο είναι αυτό που οι κυβερνητικοί (αν)εγκέφαλοι δεν μπορούν ακόμα να το κατανοήσουν.

Πόσο όμως να αντέξει μια τέτοια κοινωνία – «ίσιωμα»; Μια Ελλάδα της μετριότητας, που φέρει ως βάρος την επιτυχία; Που ισοπεδώνει τον καλό, ευνοώντας κι επενδύοντας σε ο,τιδήποτε άλλο υπό το βάρος ενός ντεμέκ συναισθηματισμού κι ενός τουρλού δόγματος προστασίας του «αδικημένου»;

Πως μπορεί να πάει μπροστά μια κοινωνία που κονταίνει όποιον εξέχει και θέλει να τον κάνει να «μην έχει»; Που «επενδύει» στα επιδόματα και στα κοινωνικά βοηθήματα κι όχι στις δεξιότητες όσων μπορούν να προκόψουν;

Θα κλείσω λοιπόν και πάλι με κάτι γαλλικό. Η Γαλλίδα συγγραφέας Anais Nin έλεγε πως «χειρότερη στιγμή των ασθενών είναι όταν ανακαλύπτουν ότι ήταν κύριοι της τύχης τους. Δεν ήταν πια θέμα καλής ή κακής τύχης. Όταν δεν μπορούσαν πια να κατηγορήσουν τη μοίρα, απελπίζονταν». Και στην Ελλάδα αυτό κινδυνεύουμε να πάθουμε. Τώρα διαμορφώνουμε μια κακή τύχη. Όταν όμως αυτή θα έλθει να μας πνίξει, ενδεχομένως θα είναι αργά.