Καταργούν apps μίσθωσης ταξί με ν/σ «δώρο» στον Λυμπερόπουλο

Μέχρι αύριο αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπ. Μεταφορών Χρ. Σπίρτζη με την οποία κάνει το χατίρι στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ταξί καταργώντας ουσιαστικά όλες τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες και εφαρμογές που δίνουν μια διαφορετική επιλογή σε όσους χρησιμοποιούν ταξί.

Για το θέμα ήδη είχε γράψει το newmoney.gr στις 21 Σεπτεμβρίου αποκαλύπτοντας και μέρη του νομοσχεδίου που

Με το νομοσχέδιο όλες αυτές οι εταιρείες, με βασικό εκπρόσωπο την εταιρεία Beat που ως Taxibeat εξαγοράστηκε έναντι 40 εκατ. ευρώ από τον κολοσσό της Daimler, ουσιαστικά καταργούνται και υποχρεώνονται να μετατραπούν σε ολοκληρωμένες επιχειρήσεις παροχής μεταφορικού έργου αντί για «διαμεσολαβητές» όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.

Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, κάθε άδεια που θα χορηγεί το υπουργείο Μεταφορών θα έχει διάρκεια από 3 έως 5 έτη, ανάλογα με τη διάρκεια της σύμβασης μεταξύ του φορέα ηλεκτρονικής ή τηλεφωνικής διαμεσολάβησης και των ΕΔΧ συμβεβλημένων οχημάτων.

Σε περίπτωση λειτουργίας εφαρμογής ταξί χωρίς άδεια, αρχικά θα επιβάλλεται πρόστιμο 50.000 ευρώ, ενώ εφόσον υπάρξει υποτροπή το πρόστιμο θα φτάνει στα 100.000 ευρώ. Παράλληλα, στον οδηγό του ΕΔΧ αυτοκινήτου που θα στερείται νόμιμης επαγγελματικής άδειας οδήγησης ταξί θα επιβάλλεται η ποινή της αφαίρεσης της άδειας οδήγησης για δύο χρόνια.

Επιπρόσθετα το νομοσχέδιο απαγορεύει ρητώς «υπηρεσίες ηλεκτρονικής ή τηλεφωνικής διαμεσολάβησης για μεταφορά επιβατών με ΙΧ οχήματα». Υπηρεσίες δηλαδή τύπου UBER.

Οδηγούν σε οπισθοδρόμηση τον κλάδο

Οι εταιρείες του χώρου, κάνουν λόγο για ρύθμιση που οδηγεί σε οπισθοδρόμηση τον κλάδο των ταξί, παρεμβαίνοντας με συνδικαλιστικούς όρους στην λειτουργία της αγοράς.

Σε ανάρτηση του σήμερα στο Facebook ο ιδρυτής της BEAT, Νίκος Δρανδάκης γράφει:

«Είναι προφανές ότι (το ν/σ) προσπαθεί να μετατρέψει την The BEAT App από μια υπηρεσία διαμεσολάβησης ανάμεσα στον ελεύθερο επαγγελματία ταξιτζή και τους πελάτες του, σε μια εταιρεία που "παρέχει μεταφορικό έργο". Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι ποιό πρόβλημα λύνει αυτή η αλλαγή, αλλά φαντάζομαι αυτό δεν θα απαντηθεί ποτέ.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι να δούμε αν έχει την οποιαδήποτε λογική βάση μια τέτοια αλλαγή. Μια εταιρεία που παρέχει "μεταφορικό έργο" συνήθως το παρέχει 1. με κάποια οχήματα, 2. με κάποιους οδηγούς, και 3. εισπράτοντας ένα οικονομικό τίμημα για το μεταφορικό έργο που παρέχει. Πάμε να δούμε αυτούς τους παράγοντες στην περίπτωση της Beat:

1. Το τι οχήματα θα χρησιμοποιούνται μέσω της πλατφόρμας μας έχει προκαθοριστεί από κάποιον τρίτο, το κράτος, σε όλες τους τις λεπτομέρειες: τύπος αυτοκινήτου, προδιαγραφές, ακόμα και το χρώμα τους.

2. Επίσης, αυτά τα οχήματα ανήκουν σε τρίτους ιδιώτες, οι οποίοι απέκτησαν από το κράτος άδεια ταξί και δικαιούνται να τα χρησιμοποιούν όπως θέλουν - η Beat δεν έχει κανένα δικαίωμα επιλογής στα οχήματα με τα οποία "παρέχει μεταφορικό έργο".

3. Οι οδηγοί που θα οδηγούν αυτά τα οχήματα, έχουν προ-επιλεγεί από το κράτος, μέσω της παροχής της Ειδικής Άδειας Οδήγησης ΕΔΧ οχήματος, με βάση κριτήρια που έχει θεσπίσει η Πολιτεία.

4. Το ποιοί από αυτούς τους οδηγούς θα καθήσουν τελικά πίσω από το τιμόνι, το επιλέγουν οι ιδιοκτήτες αυτών των αυτοκινήτων (κάτοχοι των αδειών ταξί). Μπορεί να είναι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης ή οποιοσδήποτε τρίτος. Αλλά η Beat δεν έχει κανένα απολύτως λόγο στο ποιός "παρέχει το μεταφορικό της έργο" με τα λίγα αυτοκίνητα που επιτρέπει ο νόμος να κυκλοφορούν. H Beat πολύ απλά προσπαθεί να επιλέξει να συνεργαστεί με τους καλύτερους από το μικρό αυτό pool ανθρώπων.

5. Το ύψος του τιμήματος (κόμιστρο) που εισπράτεται για το "μεταφορικό έργο που παρέχει" η Beat καθορίζεται με αυστηρότητα και ακρίβεια από το κράτος. Η Beat δεν έχει κανένα λόγο επ' αυτού.

6. Τέλος, το κόμιστρο αυτό, ΔΕΝ το ειπράττει η Beat, αλλά (πολύ σωστά) η ελεύθερος επαγγελματίας οδηγός που ιδρώνει κάθε μέρα πίσω από το τιμόνι.

Από όλη αυτή την "τροφική αλυσίδα" του μεταφορικού έργου του ταξί, τι είναι αυτό που κατέχει και ελέγχει η Beat τελικά?

...σωστά το καταλάβατε: είναι μόνο η προμήθεια για τη ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒHΣΗ που παρέχει ανάμεσα σε οδηγούς και πελάτες. Ο προτεινόμενος νόμος λοιπόν μας επιτρέπει μόνο να ορίζουμε το ύψος της προμήθειας που λαμβάνουμε και τίποτε άλλο, αλλά να έχουμε την πλήρη ευθύνη του μεταφορικού έργου, με οδηγούς - υπαλλήλους (ή σχεδόν υπαλλήλους) που δεν είναι υπάλληλοι μας, με οχήματα που δεν έχουμε επιλέξει εμείς ως πιο κατάλληλα.

Εγώ δεν βλέπω σε ποιά ευνομούμενη χώρα θα μπορούσε αυτή η υπέρβαση λογικής να γίνει νόμος του κράτους».

Ο κ. Δρανδάκης μάλιστα σπεύδει να επισημάνει πως: «η εταιρεία θα συνεχίσει να λειτουργεί ακόμα και αν ο προτεινόμενος νόμος ψηφισθεί και εφαρμοσθεί, με τη διαφορά ότι ο μεγάλος χαμένος θα είναι ο τελικός καταναλωτής, η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία, και τελικά η Ελληνική οικονομία με την έννοια της παγίωσης της εικόνας μιας χώρας εχθρικής προς τα παραπάνω.»