Η παγίδα του χρέους για τη δημόσια περιουσία

Ενας από τους λόγους που οι δανειστές επιδιώκουν να καθυστερήσουν τη νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους συνδέεται με το ζήτημα της δημόσιας περιουσίας.

Με βάση τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου, συγκροτήθηκε το αποκαλούμενο Υπερταμείο το οποίο αναλαμβάνει την αξιοποίησή της με στόχο το μεγαλύτερο μέρος από τα έσοδα

Υπό το πρίσμα αυτό είναι σαφές ότι οι δανειστές έχουν ένα σοβαρό οικονομικό αντικίνητρο να προχωρήσουν σε ελάφρυνση του χρέους τώρα, καθώς είναι προς το συμφέρον τους να εξοφληθούν όσο το δυνατόν περισσότερες οφειλές μέσα από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και στη συνέχεια να δουν το θέμα της αναδιάρθρωσης.

Επιπλέον, είναι φανερό ότι για τους δανειστές η καλύτερη περίοδος για να γίνει η αξιοποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας είναι στη διάρκεια του μνημονίου, διότι τότε θα έχουν τη δυνατότητα να υπαγορεύουν στην κυβέρνηση ποια περιουσιακά στοιχεία θα πρέπει να αξιοποιηθούν και με ποιον τρόπο, ασκώντας πιέσεις με τη γνωστή μέθοδο των αξιολογήσεων και των προαπαιτούμενων.

Οσο η χώρα θα έχει στον λαιμό της τη θηλιά των μνημονίων, οι δανειστές θα μπορούν να επιβάλουν συγκεκριμένες κινήσεις, όπως την πώληση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, ακόμα κι αν η ελληνική κυβέρνηση προτιμά να τα αναπτύξει και να τα εκμεταλλευτεί διατηρώντας τον δημόσιο έλεγχο.

Επομένως, το κρίσιμο χρονικό διάστημα κατά το οποίο κινδυνεύουν περισσότερο με πώληση δημόσια περιουσιακά στοιχεία είναι η επόμενη διετία, μέχρι το τέλος του τρίτου προγράμματος, εκτός βέβαια αν υπάρξει και τέταρτο.

Εάν δούμε το ζήτημα από την πλευρά του Ελληνικού Δημοσίου, είναι σαφές ότι το συμφέρον δεν είναι απαραιτήτως η πώληση περιουσιακών στοιχείων, αλλά διαφορετικές μέθοδοι εκμετάλλευσης, με κύριο κριτήριο το ύψος των επενδύσεων που θα γίνουν.

Και τούτο διότι οι επενδύσεις θα ωφελήσουν την οικονομία και την ανάπτυξη, ενώ τα έσοδα από την πώληση κατά το μεγαλύτερο μέρος θα απορροφηθούν από το χρέος.

Τα έσοδα από την πώληση μιας κρατικής έκτασης, για παράδειγμα, θα κατευθυνθούν κατά το ήμισυ στην εξόφληση του χρέους, όπως και τα έσοδα από τη μακροχρόνια ενοικίασή της, χωρίς δηλαδή να υπάρχει όφελος για την οικονομική δραστηριότητα στη χώρα μας.

Εάν πρόκειται για περιουσιακά στοιχεία του ΤΑΙΠΕΔ ή του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, τότε το σύνολο των εσόδων θα κατευθύνεται στη μείωση του χρέους.

Ασφαλώς, σε ορισμένες περιπτώσεις η πώληση περιουσιακών στοιχείων θα συνδυάζεται με επενδύσεις, οπότε θα υπάρχει όφελος και για την πλευρά των δανειστών και για τη χώρα μας. Το συμπέρασμα είναι ότι η καλύτερη λύση για το Ελληνικό Δημόσιο είναι να εκμεταλλεύεται τα περιουσιακά στοιχεία του χωρίς μεταβίβαση της κυριότητας και διασφαλίζοντας το μέγιστο δυνατό ύψος επενδύσεων σε κάθε περίπτωση. Στη χειρότερη, εάν η πώληση είναι αναπόφευκτη, τότε θα πρέπει να καθυστερήσει, αφού μέχρι η οικονομία να ανακάμψει οι αξίες όλων των περιουσιακών στοιχείων θα είναι υποτιμημένες.

Το αντίθετο ισχύει για τους δανειστές, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να πιέσουν για εκποίηση της κρατικής περιουσίας.
Είναι μια πραγματικότητα για την οποία ορισμένα λαϊκίστικα έντυπα στο παρελθόν πανηγύριζαν, διαφημίζοντας ότι οι κυβερνήσεις τους θα μπορούσαν να αγοράσουν την Ακρόπολη - και μάλιστα σε καλή τιμή.

*Το παρόν άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ»