Η κυβέρνηση πρέπει να αντικρίσει την πραγματικότητα

H προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα της διαχείρισης μιας οικονομίας που έχει χρεοκοπήσει -ασχέτως αν αυτό δεν ειπώθηκε με ειλικρίνεια στην κοινωνία όταν έπρεπε- αφαιρεί πια οριστικά τις αντιμνημονιακές φαντασιώσεις που κυριάρχησαν στις προσδοκίες του εκλογικού σώματος πριν από 20-24 μήνες.

Η πορεία προς τη δεύτερη αξιολόγηση αυτό σηματοδοτεί, η πρόκληση όμως για την οικονομία παραμένει, καθώς η έξοδος από την κρίση δεν είναι ακόμα ορατή.

Στο εσωτερικό μέτωπο πρέπει να διορθωθούν πολλά και

να προληφθούν άλλα. Το αποτέλεσμα της πρώτης αξιολόγησης δεν έχει πείσει, καθώς φαίνεται, ούτε τους μέσα αλλά ούτε και τους έξω ότι μπαίνουν οι βάσεις για μια πορεία ανάκαμψης που θα κάνει υποφερτή τη διαχείριση μιας πενταετίας, η οποία θα πρέπει να βγάλει τη χώρα από τον σημερινό εφιάλτη.

Ο ανασχηματισμός θα σηματοδοτήσει άμεσα κάποιες αλλαγές, τα νέα πρόσωπα όμως θα βρεθούν μπροστά σε έναν ορυμαγδό προβλημάτων τα οποία δύσκολα μπορούν να επιλυθούν από τη μια μέρα στην άλλη.

Το Ασφαλιστικό είναι το νούμερο ένα. Και όχι μόνο γιατί το 2017 θα είναι ένα ισχυρό τεστ για να αποφευχθεί η όποια νέα μείωση των συντάξεων, πράγμα στο οποίο έχει επενδύσει η κυβέρνηση.

Ενα άλλο ζήτημα είναι η πορεία των τραπεζών και η διαχείριση των κόκκινων δανείων. Εχουν πέσει ήδη στο τραπέζι σενάρια περί τέταρτης ανακεφαλαιοποίησης όχι με κούρεμα καταθέσεων, αλλά με κρατικοποίηση και τέταρτο μνημόνιο.

Το ότι οι επενδύσεις που γίνονται είναι πολύ λίγες είναι επίσης ένα κομβικό ζήτημα και δείχνει τη δυστοκία στην ανάκαμψη της οικονομίας, που χαρακτηρίζεται από υψηλή ανεργία και πολύ χαμηλούς μισθούς.

Το τρίτο μνημόνιο μπορεί να έχει επιτύχει τους δημοσιονομικούς στόχους, έχει επισφραγίσει όμως τις χτυπητές του αδυναμίες και κοστίζει πολιτικά πάρα πολύ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος αναδείχθηκε ισχυροποιημένος από τις εσωκομματικές διαδικασίες, δείχνει τη νέα φυσιογνωμία μιας προσπάθειας αριστερής προσέγγισης εντός των κανόνων της Ευρωζώνης.

Μπορεί να είναι το σύμβολο της αξιοπιστίας στις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές, έχει ευθύνες όμως για την αρχιτεκτονική της υπερφορολόγησης, την ουσιαστική θέσπιση αντικινήτρων και τα πλήγματα που έχει δεχτεί η μεσαία τάξη.

Μπορεί ο Ευκλείδης να είναι συνεπής, έντιμος και να μπορούσε ακόμα και να επισφραγίσει την επιστροφή της χώρας στις αγορές, μετά τις ανοησίες Βαρουφάκη, όμως με αυτή την πολιτική είναι πολύ αμφίβολο αν η οικονομία μπορεί να ανακάμψει.

Αυτό στην ουσία είναι και το σημερινό πρόβλημα της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που επιχειρεί να είναι συνεπής απέναντι στις δεσμεύσεις της στους πιστωτές, αλλά έχει σοβαρές ελλείψεις σε στρατηγική. Τούτου δοθέντος, το επόμενο εξάμηνο θα είναι καθοριστικό για τις πολιτικές εξελίξεις.

Οι τριβές στο ζήτημα Σκουρλέτη έδειξαν ότι τα κουκιά είναι μετρημένα. Οταν γίνεται η πρώτη δημοπρασία ενέργειας για ιδιώτες, κατατίθενται προσφορές για το 24% του ΑΔΜΗΕ -και όχι για το 51%- και προχωρά για κλείσιμο η συμφωνία του ΔΕΣΦΑ με αυξημένο μερίδιο των Ιταλών, τότε το υπουργείο Ενέργειας δεν μπορεί να κριθεί ότι δεν έκανε τη δουλειά του.

Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, ακόμα και σε αυτόν τον τομέα τα προβλήματα της ΔΕΗ δεν έχουν ακόμα λυθεί.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εξάλλου δείχνει ιδιαίτερα προβληματισμένος για τον συνδυασμό που θα βοηθήσει στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης από τον διεθνή παράγοντα, που μετά το 2015 έγινε τραπουλόχαρτο, και την κοινωνική πλευρά του κόμματός του. Ενα κόμμα που κατηγορείται ότι άλλα είπε και άλλα κάνει με έναν και μόνο στόχο: να κρατήσει την εξουσία.

Η πρόκληση για τον Τσίπρα είναι κατά πόσο μπορεί να αλλάξει επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ.