Εθνοκεντρικός λαϊκισμός vs Διεθνιστικού ελιτισμού

Ακούω τις βαρύγδουπες αναλύσεις. Το ότι η «λευκή Αμερική» κέρδισε την πολύχρωμη και φιλελεύθερη.

Την ανάγκη να υπάρξει ένα «new deal» με τους καουμπόις του νότου, τους ανέργους της αυτοκινητοβιομηχανίας του Ντιτρόιτ και τους κατεστραμμένους του Οχάιο και του Γουισκόνσιν. Το φθόνο που οι παραπάνω νιώθουν για τα εκατομμύρια που η Μαντόνα ή η Lady Gaga κερδίζουν και οι

Αναλύσεις επί αναλύσεων για ένα αποτέλεσμα που ξάφνιασε. Που σόκαρε. Όμως ας έλθουμε και λίγο στα καλά μας. Έχουν πάντα δίκιο οι λαοί; Είναι πάντοτε «σοφοί» στις επιλογές τους; Ή μήπως οι πολιτικοί ενίοτε τους κανακεύουν για προφανής λόγους σκοπιμότητας;

Όταν το 2008 ο Μπαράκ Ομπάμα και οι Δημοκρατικοί ανέλαβαν τις τύχες των ΗΠΑ, η χώρα χειμαζόταν από το κραχ των στεγαστικών δανείων. Όλοι μιλούσαν για τη νέα ύφεση ενώ η Lehman Brothers και το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρεαν. Να θυμίσω αναλύσεις έγκυρων περιοδικών του πλανήτη περί νέας δεκαετίας του '30; Η χώρα έτρεχε με ανεργία κοντά στο όριο του 9%-10% ενώ πρόσβαση στην ασφαλιστική κάλυψη είχαν οι προνομιούχοι.

Ο πρόεδρος με το περίφημο Obamacare προσπάθησε να κάνει κάτι καλύτερο για τους ξεχασμένους των ΗΠΑ. Τους φτωχούς. Την κρίση την αντιμετώπισε όχι με γερμανικής λογικής συγκράτηση των δαπανών κι αίμα αλλά με επεκτατικές πολιτικές. Ταυτόχρονα μείωσε την ανεργία στο 5,9%.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν οι Αμερικάνοι «έφτυσαν» ψηφίζοντας με οργή και θυμό κατά της εκλεκτής όντως των ελίτ Χίλαρι Κλίντον. Όμως όπως λένε και στα χωριά από τα οποία κατάγομαι «θύμωσε ο Αγάς κι έκοψε τα αρχίδια του». Γιατί αυτό έγινε στις ΗΠΑ. Οι πολίτες ψήφισαν με λογική τηλεκοντρόλ. Σαν να επρόκειτο για το X Factor. Και καταδίκασαν ένα κόμμα και μια πολιτική μόνο και μόνο γιατί δεν τους πήγαινε η «φάτσα» και το σύστημα της πρώτης υποψήφιας γυναίκας προέδρου. Όλα τα άλλα και οι βαρύγδουπες αναλύσεις κατ' εμέ είναι απλά φούμαρα. Αναλύσεις ρηχές, όμοιες με αυτές που έβλεπαν προ μερικών μόλις ημερών άνετη επικράτηση των Δημοκρατικών.

Ναι λοιπόν. Οι λαοί σφάλουν. Όπως έσφαλε ο δικός μας στο δημοψήφισμα του 2015. Όπως έσφαλε όσοι πίστευαν ότι υπάρχει εναλλακτική πολιτική απέναντι στους δανειστές κι επένδυσαν στα ψέματα και τα ευχολόγια. Στον πολιτικό τσαρλατανισμό του Βαρουφάκη. Γιατί και ο Τράμπ κατά αντιστοιχία σήμερα κάτι τέτοιο κομίζει. Τον στυγνό εθνοκεντρικό λαϊκισμό. Την εσωστρέφεια. Απέναντι του είχε σαφώς έναν απεχθή διεθνιστικό ελιτισμό που δεν προστατεύει τον εργαζόμενο από τη φυγή της εργασίας στις χώρες με τα φθηνά εργατικά χέρια. Που δεν τον βοηθά με πτώση των τιμών. Που χαϊδεύει τον παρασιτικό χρηματοοικονομικό κλάδο και ξεχνά τη βιομηχανική παραγωγή.

Η λύση σε όλα αυτά φυσικά θα έλθει. Και θα είναι κάπου στη μέση. Ούτε ο ακραίος εθνοκεντρικός λαϊκισμός θα δώσει λύσεις, ούτε ο διεθνιστικός ελιτισμός που ξεχνάει τους απλούς ανθρώπους. Το πρόβλημα είναι αν αυτή τη «μέση λύση» θα τη βρούμε αργά, βασανιστικά κι ενδεχομένως δια της βασάνου να δούμε κι άλλες εθνικολαϊκιστικές κυβερνήσεις όπως αυτές σε Ουγγαρία, Ελλάδα, ΗΠΑ ή αργότερα στη Γαλλία και την Ιταλία με τις Λεπέν και Γκρίλο να επενδύουν στο φόβο, τον διχασμό και την εισαγγελομανία ή θα υπάρξει από κάπου μια σοβαρή πρόταση προόδου των λαών με διεθνές πρόσημο και κατανόηση των νέων συνθηκών. Όχι η πρόταση των Γερμανών και της Μέρκελ ούτε αυτή των φίλων της Χίλαρι Κλίντον. Μια λύση αυθεντική, λαϊκή, διαφορετική.