Ελλείψει άρτου, ας αρκεστούμε στο θέαμα

Ο σκεπτόμενος κόσμος ξέρει ότι η λύση στα προβλήματα δεν έρχεται με παρελκυστικές πρακτικές, αλλά με σοβαρότητα, δημιουργική εργατικότητα και κοινή λογική απαλλαγμένη από ιδεοληψίες που συσκοτίζουν.

Τα δραματικά γεγονότα στις Βρυξέλλες ανέβαλαν για την ερχόμενη εβδομάδα την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για θέματα διαφθοράς και δικαιοσύνης με πρωτοβουλία της κυβέρνησης.

Μια

πρωτοβουλία με προφανή σκοπό: αφού η κυβερνητική πολιτική δεν μπορεί να προσφέρει στον λαό άρτο, θα επιχειρήσει να προσφέρει τουλάχιστον θέαμα! Ουδείς υποστηρίζει ότι στον τόπο μας η Δικαιοσύνη λειτουργούσε και λειτουργεί υποδειγματικά, ούτε ότι η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα δεν αποτελεί μάστιγα και ντροπή.

Το λογικό, όμως, για μια κυβέρνηση που θέλει να κάνει δραστικές παρεμβάσεις περιστολής της διαφθοράς είναι η λήψη μέτρων που θα την αποτρέπουν και θα θωρακίζουν τη διαφάνεια. Κι αυτό μπορεί να γίνει χωρίς τυμπανοκρουσίες και εφετζίδικες ενέργειες ρίχνοντας στην αρένα ονόματα και πρακτικές άλλων εποχών από τα αντίπαλα στρατόπεδα. Γιατί τότε δίνεται η εντύπωση μιας εκδικητικότητας έναντι των αντιπάλων και δημιουργούνται υποψίες ότι η Δικαιοσύνη τίθεται στη διάθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Πολλώ δε μάλλον όταν ουδείς αναμάρτητος. Αν μάλιστα η αντιπολίτευση στριμωχτεί, θα περάσει στην αντεπίθεση, καθώς σε αυτό τον μικρό τόπο όλοι έχουν να καταμαρτυρήσουν κάτι για όλους.

Και το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας κοκορομαχίας ποιο θα είναι; Να περιοριστούν κι άλλο οι δίαυλοι επικοινωνίας ανάμεσα στον πολιτικό κόσμο και να απομακρυνθεί έτι περαιτέρω το ενδεχόμενο εθνικής συνεννόησης για τα μεγάλα και κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, ειδικά αυτή την περίοδο. Ο καταγγελτικός λόγος δεν είναι πάντοτε διέξοδος από δύσκολες καταστάσεις στις οποίες περιδινίζεται η κυβέρνηση. Συνήθως οδηγεί σε περιχαράκωση, απομονωτισμό και ανώφελες εντάσεις.

Δεδομένου, μάλιστα, όπως δείχνουν και οι μετρήσεις κοινής γνώμης, ότι το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα για το οποίο επαίρεται ο ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια του κόσμου έχει χαθεί, καθώς στους 14 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία έχει δώσει πολλά δείγματα γραφής ώστε να τον κατατάσσουν στην ίδια κατηγορία με τους προηγούμενους, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να κουνάνε το δάχτυλο.

Στην πράξη τι έχουν κάνει από αυτά που είχαν υποσχεθεί στον τομέα της διαφθοράς ώστε να υπερηφανεύονται;

Μήπως πάταξαν το λαθρεμπόριο καυσίμων από το οποίο θα εξοικονομούσαν κάποια δισ. και δεν το καταλάβαμε;

Μήπως πάταξαν τη φοροδιαφυγή από την οποία το κράτος θα εξασφάλιζε μερικά δισ. ευρώ;

Μήπως χτύπησαν τη διαπλοκή, όπως οι ίδιοι την αντιλαμβάνονται, και δεν το αντιληφθήκαμε;

Μήπως επαναδιαπραγματεύτηκαν «αμαρτωλές» όπως τις χαρακτήριζαν συμβάσεις εργολάβων με το Δημόσιο, όπως αυτές της Αττικής οδού και των εθνικών οδών, και δεν μας το είπανε; Και τούτο γιατί εμείς το μόνο που πληροφορηθήκαμε είναι ότι το κίνημα «Δεν πληρώνω» διόδια με κυβερνητική παρέμβαση δεν θα πληρώσει τα καταλογισθέντα πρόστιμα!

Μήπως εξαφάνισαν το φακελάκι από τα νοσοκομεία, το γρηγορόσημο από το Δημόσιο και γενικώς το «λαδάκι» από τη δημόσια γραφειοκρατική μηχανή;

Ή μήπως τσάκισαν τα πάσης φύσεως παραδικαστικά κυκλώματα και τώρα η Δικαιοσύνη λειτουργεί ανεπηρέαστη και ανεξάρτητη;

Αναμφίβολα, κακό πράγμα η έλλειψη αυτογνωσίας και η επίδειξη ισχύος και εξουσίας όταν τα νώτα είναι ακάλυπτα. Δυστυχώς, όμως, η πενόμενη κερκίδα απαιτεί αίμα στην αρένα και υλικό για συζητήσεις στα καφενεία. Η δε αριστερή μας κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν θα το αρνηθεί και θα επιχειρήσει να προσφέρει άφθονο θέαμα. Μήπως και ξεχαστούν έτσι για λίγο τα νέα δεινά που έρχονται για όλους τους έντιμους και νομοταγείς πολίτες. Να ξεφύγει η προσοχή από τις σχεδιαζόμενες νέες μειώσεις στις συντάξεις, από τα νέα φορολογικά βάρη και τις νέες κλίμακες που απομειώνουν και άλλο το διαθέσιμο εισόδημα προς δόξαν της σκληρής διαπραγμάτευσης που κάνουν οι αριστεροί μας σωτήρες! Παραβλέπουν, όμως, ότι ο σκεπτόμενος κόσμος έχει πικρή πείρα από παρόμοιες μεθοδεύσεις και ξέρει ότι η λύση στα προβλήματα δεν έρχεται με παρελκυστικές πρακτικές αλλά με σοβαρότητα, δημιουργική εργατικότητα και κοινή λογική απαλλαγμένη από ιδεοληψίες που συσκοτίζουν.

Εκτός κι αν, το πιθανότερο, δεν τους ενδιαφέρουν οι σκεπτόμενοι αλλά ο εναπομείνας όχλος των ψηφοφόρων τους.