Blue Growth σε απλά ελληνικά

Blue Growth – δύο λέξεις. Δύο μαγικές -για τα ελληνικά συμφέροντα- λέξεις παραμένουν (σχεδόν) στα αζήτητα... Αν αναζητήσει κανείς την έννοια του Blue Growth σε έγγραφα και εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα διαπιστώσει ότι αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά του οικοδομήματος για την «Ευρώπη 2020», ένα ευρύ φάσμα δράσεων και δραστηριοτήτων για την έξυπνη, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη.

Λόγια, λόγια, λόγια... Δεν έχω λόγους να μην συμφωνήσω ότι είναι απλώς «λόγια» όλα αυτά αλλά γνωρίζω καλά ότι υπάρχει και η πραγματικότητα της

ελληνικής εκδοχής του Blue Growth. Μια πραγματικότητα που έχει να κάνει με τα αντικειμενικά στοιχεία αυτής της χώρας – τις θάλασσες της, τις ακτογραμμές και τα νησιά της. Η Ελλάδα είναι και ένα νησιωτικό κράτος στο πλαίσιο της επικράτειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διαθέτει το ιδιαίτερο στοιχείο της «νησιωτικότητας» που λειτουργεί ως προστιθέμενη αξία σε μια σειρά δραστηριοτήτων. Όλα αυτά είναι καλά και άγια – με μια προϋπόθεση: Την συνδρομή της πολιτικής – τόσο σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού ( ένα πολιτικό προσωπικό που οφείλει να γνωρίζει, να θέλει και να μπορεί...) όσο και στο επίπεδο των πολιτικών (policies που λέμε σε απλά ελληνικά...). Όλα αυτά όμως παραμένουν στην μεριά των ζητουμένων για την ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Με τον όρο Blue Growth η Ευρωπαϊκή Ένωση ορίζει την μακροπρόθεσμη στρατηγική για τη στήριξη της βιώσιμης ανάπτυξης στις θαλάσσιες και τις ναυτιλιακές δραστηριότητες στη βάση συγκεκριμένων προτεραιοτήτων και επιλεγμένων στόχων. Στην καθομιλουμένη της ελληνικής πολιτικής σκηνής το Blue Growth είναι εν πολλούς μια άγνωστη λέξη και αυτό έχει να κάνει κυρίως με ιδιαίτερες τοπικές ιεραρχήσεις. Στο τόπο μας θεωρούμε σημαντικό το ποιος κατέχει τις μετοχές μιας ανώνυμης εταιρείας διαχείρισης ενός λιμανιού (μικρού ή μεγάλου) και όχι το είδος και το εύρος των δραστηριοτήτων της συγκριμένης εταιρείας. Με λίγα λόγια, ο δημόσιος διάλογος αφορά τον ιδιοκτήτη ή τους βασικούς μετόχους και όχι τις δυνατότητες της εταιρείας να στηρίξει σε μακροπρόθεσμη βάση μια βιώσιμη ανάπτυξη που φέρνει επενδύσεις, πλούτο στην περιοχή και πληρωμένες θέσεις εργασίας. Το ζήσαμε και το βιώσαμε στην υπόθεση του ΟΛΠ, το ζούμε και το βιώνουμε και στην υπόθεση του ΟΛΘ...

Αν ξεφεύγαμε από την ιστορία του ιδιοκτήτη ή του βασικού μετόχου θα είχαμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα για την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου – από λιμάνια μέχρι τις μαρίνες. Επιπλέον αυτού θα είναι ξανοιχτεί στα βαθειά για να αναζητήσουμε μέσα από την κατακτημένη διεθνή εμπειρία τις δυνατότητες αξιοποίησης άυλων περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου όπως είναι το «αρχιπέλαγος» των δικαιωμάτων. Τα τελευταία στο κομμάτι της «γαλάζιας οικονομίας» (blue economy από το blue growth) είναι σκέτος θησαυρός. Θέλετε ένα παράδειγμα – ένα απλό και κατανοητό παράδειγμα; Η αδειοδότηση και ανάπτυξη ενός δικτύου υδατοδρομίων ανά την επικράτεια.

Δεν είναι το μόνο παράδειγμα – είναι όμως ένα ενδεικτικό και απολύτως χαρακτηριστικό παράδειγμα του διαχρονικού φαινομένου της «φτώχειας» και της «μιζέριας» του ελληνικού πολιτικού προσωπικού.