Ευθύνονται πάντα οι γονείς μας γι’ αυτό που είμαστε;

Στην προσπάθειά μας να εξηγήσουμε χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας, συμπεριφορικά λάθη, ανυπόφορα συναισθήματα, τείνουμε να αποδίδουμε την ευθύνη των επιλογών μας και της ζωής μας στους άλλους και πιο συχνά στους γονείς μας.

Άραγε ευθύνονται οι γονείς μας γι’ αυτό που είμαστε, σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και πράττουμε; Η ψυχολόγος Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου μας εξηγεί.

Η αλήθεια είναι πως η επιρροή τους είναι πολύ μεγάλη και σημαντική. Είναι η πρώτη μας αγκαλιά, η πρώτη μας διαπροσωπική επαφή,

αυτοί με τους οποίους αλληλεπιδρούμε καθημερινά και μιμούμαστε συνειδητά ή ασυνείδητα. Η γονεϊκή σχέση, η συντροφική σχέση μεταξύ των δύο γονιών μας καθώς και τα ξεχωριστά ατομικά χαρακτηριστικά του καθενός καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τον ενήλικα που βλέπουμε στον καθρέφτη μας. Μήπως, όμως δεν τον καταδικάζουν; Η τελική απόφαση είναι δική μας.

Θυμηθείτε όταν ήσασταν παιδί. Συνηθίζατε να κοιτάζετε και εσείς με αμφισβήτηση τους φόβους και τα λάθη των γονιών σας; Συνηθίζατε να παίζετε ανέμελα, να σκέφτεστε αυθόρμητα, να μην αγχώνεστε, να μην φοβάστε; Στην πορεία γιατί διαλέξατε να γίνετε αυτός ο ενήλικας που κοιτούσατε με αμφισβήτηση στο πρόσωπο των γονιών σας; Είναι μήπως κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία που μας φέρνει πιο κοντά στους γονείς μας; Είναι αυτό που μας συνδέει μαζί τους στην πορεία των χρόνων; Είναι αυτό που κρατάμε από αυτούς ακόμα και όταν ‘’φεύγουν’’ από κοντά μας;

Η απάντησή μου στις δηλώσεις των θεραπευόμενών μου όταν υποστηρίζουν πως είναι ίδιοι οι γονείς τους και ότι τους μοιάζουν στα λάθη και τις αρνητικές συμπεριφορές τους είναι μία ερώτηση. Μία ερώτηση που η αλήθεια είναι πως και εγώ δυσκολεύομαι να απαντήσω στον εαυτό μου. ‘’Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν είσαι καλύτερος από τους γονείς σου;’’

Τι θα λέγατε αν αρχίζατε να κάνετε άλλα, διαφορετικά λάθη από αυτούς; Πως θα ήταν για εσάς να φοβάστε κάτι άλλο; Πως θα νιώθατε αν πετυχαίνατε, αλλάζατε ή τολμούσατε κάτι που οι ίδιοι δεν κατάφεραν; Πώς θα ήταν να επιβεβαιώσετε τον εαυτό σας πως είσαι μοναδικός και όχι απομίμηση των γονιών σας;

Δεν σας ζητάω να απαρνηθείτε ό,τι σας πρόσφεραν. Δεν σας ζητάω να μην αναγνωρίσετε τα κοινά σας κομμάτια. Σας ζητάω να δε’ιτε την ευκαιρία που έχετε να αλλάξετε, να σταματήσετε να κουβαλάτε φόβους, άσχημες συμπεριφορές και αρνητικά συναισθήματα που συνηθίζατε να βιώνετε μέσα στην οικογένεια. Είναι σαν να κυνηγάμε φαντάσματα του παρελθόντος ενώ η πραγματικότητα είναι πιο εντυπωσιακή. Μη δεχτείτε να πείτε ‘’είμαι σαν εσένα μαμά/ μπαμπά’’. Είστε πολλά παραπάνω απ’ ότι οι γονείς σας. Είστε περισσότερα απ’ όσα φαντάζεστε. Οι γονείς μας είναι συνοδοιπόροι στην πορεία μας. Έχουν δυνάμεις και αδυναμίες που οφείλουμε να τις σεβαστούμε, όχι απαραίτητα να τις υιοθετήσουμε. Δεν υπάρχουν παντογνώστες γονείς και δεν υπάρχουν αλάνθαστα παιδιά.

Την επόμενη φορά που θα βιαστείτε να πείτε πως είστε σαν τους γονείς σου, κάντε μία παύση και προσπαθήστε να σκεφτείτε αν πράγματι θα θέλατε να είστε ίδιος, αν μπορείτε να είστε διαφορετικός από εκείνους, αν επιλέγατε να κάνετε κάτι διαφορετικά και τι αποτέλεσμα θα είχε αυτό στη ζωή σας.

Ίσως τελικά ανακαλύψετε πως είστε καλύτεροι από τους γονείς σας, καλύτεροι από αυτό που ήσασταν χθες, πιο δυνατοί απ’ όσο φαντάζεστε!

The post Ευθύνονται πάντα οι γονείς μας γι’ αυτό που είμαστε; appeared first on Όμορφα Μυστικά της Βίκυς Χατζηβασιλείου.