Resident Evil 7: Biohazard Review

Το όνομα Resident Evil μπορεί να ακουγόταν για πρώτη φορά πριν από δύο δεκαετίες, όμως σήμερα είναι πασίγνωστο, όχι μόνο στα videogames, αλλά και στον κινηματογράφο, με τις ταινίες που πρωταγωνιστεί η αγαπημένη Milla Jovovich. Η τελευταία συνέχεια του, το Resident Evil 7: Biohazard, παίζει να είναι το καλύτερο ολόκληρης της σειράς, και μάλιστα υποστηρίζοντας τις νέες VR πλατφόρμες!

Previously, on Resident Evil…

Το franchise

ξεκίνησε πολύ δυναμικά. Εκμεταλλευόμενο την τότε cutting-edge τεχνολογία του πρώτου Playstation, το Resident Evil 1 συνδύασε εντυπωσιακές cutscenes με 3D γραφικά. Τοποθέτησε τον παίκτη σε ένα παλιό αρχοντικό, γεμάτο ζόμπι, όπου ο τρόμος, η αγωνία και η κλειστοφοβία, παραμόνευαν σε κάθε γωνία. Τα 2 και 3 εξελίσσονταν σε urban περιβάλλον με πιο μοντέρνους αλλά και εξωτερικούς χώρους, αφαιρώντας πόντους από την ατμόσφαιρα. Αυτή επέστρεψε και με το παραπάνω όμως στο 4, όπου κυριαρχούσε μία Cthulu προσέγγιση, σε ένα απόμακρο, εγκαταλελειμμένο (φαινομενικά) και σκοτεινό (από κάθε άποψη) χωριό της Ισπανίας! Στα 5 και 6 η λογική ήταν πλέον περισσότερο action, και ενώ το gameplay ήταν πολύ καλό, το «κλίμα» ήταν αρκετά… εκτός Resident Evil.

Υπόθεση

Είστε ο Ethan, και μία μέρα λαμβάνετε ένα μήνυμα από την κοπέλα σας, τη Mia, που είχε εξαφανιστεί εδώ και τρία χρόνια σε μία απόμακρη περιοχή της Λουιζιάνα. Τώρα φαίνεται πως είναι ακόμα ζωντανή, και σας καλεί να πάτε εκεί για να τη βοηθήσετε να επιστρέψει. Δεν θα αργήσετε όμως να διαπιστώσετε πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Η τετραμελής οικογένεια Baker, στους οποίους η Mia είχε πιάσει δουλειά ως babysitter, είναι εμφανώς πολύ διαταραγμένα άτομα. Ως σύμμαχο θα έχετε τη Zoe, μία μυστηριώδη κοπέλα που επικοινωνεί μαζί σας και σας καθοδηγεί μόνο μέσω των σταθερών τηλεφωνικών συσκευών του σπιτιού. Το παιχνίδι επιφυλάσσει και μία ευχάριστη έκπληξη, όμως. Για πρώτη φορά στην ιστορία του franchise, ο χαρακτήρας σας δεν είναι μέλος των κομάντο ή των μυστικών υπηρεσιών, αλλά απλώς ένας… «guy next door». Έτσι οι αντιδράσεις του είναι αισθητά πιο ανθρώπινες, προσδίδοντας πολλούς πόντους στο fear factor!

Gameplay

Αντίθετα από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, στο Resident Evil 7 παίζετε σε προοπτική πρώτου προσώπου, και όχι τρίτου. Όμως λόγω των στενών εσωτερικών χώρων, είναι μάλλον καλύτερα που δεν γεμίζει η οθόνη με τον χαρακτήρα σας. Βέβαια έτσι υφίσταται το γνωστό θέμα της περιορισμένης περιφερειακής όρασης όταν σας την πέφτουν ζόμπι από όλες τις πλευρές, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Σε κάθε περίπτωση, το RE7 κάνει ότι μπορεί για να επιστρέψει στις ρίζες του, δηλαδή στο πρώτο παιχνίδι που αγάπησαν οι gamers. Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα παλιό σπίτι, στη μέση μίας βαλτώδους περιοχής, μακριά από οτιδήποτε μπορεί να θυμίζει πολιτισμό. Το μεγαλύτερο βάρος έχει δοθεί στην ατμόσφαιρα, με τρομακτικά sequences, interactive και μη. Υπάρχουν και κάποιοι γρίφοι που πρέπει να λύνετε για να προχωράτε, όπως και κάποια ειδικά κλειδιά που ανοίγουν συγκεκριμένες πόρτες. Μη φανταστείτε ότι θα χρειαστείτε αποθέματα φαιάς ουσίας – απλά ως «καρυκεύματα» υπάρχουν αυτά. Βρίσκοντας διάφορα υλικά, όπως φυτά, φάρμακα, καταλυτικά υγρά, μπαρούτι, κτλ., μπορείτε να τα συνδυάζετε μεταξύ τους ώστε να φτιάχνετε πιο αποτελεσματικά medicines και πυρομαχικά.

Σε κάποιες φάσεις θα βρίσκετε και διάφορες βιντεοκασέτες. Ναι, VHS… είπαμε, πολιτισμός γιοκ! Αυτές, όταν τις τοποθετείτε σε οποιαδήποτε από τις συσκευές βίντεο του σπιτιού, ενεργοποιούν ένα είδος μίνι αποστολών, με πρωταγωνιστές είτε τη Mia είτε άλλους άτυχους που έπεσαν στα χέρια των Bakers. Έτσι παίρνετε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί, αλλά και για ότι σας περιμένει παρακάτω.

Άντε, μη σας κρατάμε άλλο, πάμε να δούμε τώρα τις μάχες! Πρώτον, αντίθετα από άλλα παιχνίδια της σειράς, εδώ μπορείτε να πυροβολείτε και να περπατάτε ταυτόχρονα. Η κίνηση σας βέβαια δεν είναι αρκετά γρήγορη ώστε να ελιχθείτε αποτελεσματικά, αλλά είναι καλύτερο από τίποτα, ειδικά όταν περιμένετε για να κάνει reload ο Ethan το όπλο. Όσο για τους εχθρούς, έχουμε τα ζόμπι και τα boss fights. Στα πρώτα ισχύουν οι γνωστοί κανόνες, όπου τα χτυπήματα στο κεφάλι είναι πάντα πιο αποτελεσματικά, και κατά συνέπεια απαιτούν λιγότερα πυρομαχικά. Στους δεύτερους απαιτείται λίγο πιο περίπλοκη στρατηγική, και οπωσδήποτε χρήση του περιβάλλοντος, με το τελικό αποτέλεσμα όμως να σας ανταμείβει με… χορταστικό blood & gore!

Όσον αφορά τα όπλα, μην περιμένετε… μυδραλιοβόλα και μπαζούκας. Τα οποία έτσι κι αλλιώς ακόμα και αν τα είχατε, τι θα τα κάνατε σε close quarters; Κατά βάση πιστόλια θα χρησιμοποιείτε, και καραμπίνες. Κάποια από αυτά θα τα βρείτε αρχικά ως χαλασμένα, όμως όταν εντοπίσετε και συγκεντρώσετε τα απαραίτητα εξαρτήματα για να τα επιδιορθώσετε, θα αποτελέσουν τα πιο ισχυρά όπλα στη συλλογή σας! Επειδή όμως τα πυρομαχικά είναι αναλώσιμα, έχετε πάντα διαθέσιμο και ένα μαχαίρι, που δεν είναι ακριβώς το ιδανικό όπλο αντιμετώπισης των undead, αλλά μπορεί να σας σώσει τη ζωή. Μάλιστα είναι σε εκπληκτικό βαθμό αποτελεσματικό, συγκριτικά με το knife damage σε άλλα παιχνίδια, αν καταφέρετε τα χτυπήματα σας στο κεφάλι!

Το παρελθόν… στοιχειώνει

Όσο καλό και αν είναι όμως, το Resident Evil 7 ενσωματώνει κάποια λάθη του παρελθόντος, που συνεχίζουν να το στοιχειώνουν. Μηχανισμούς μίας άλλης εποχής του gaming, που έχουν -σωστά- καταργηθεί (επί το πλείστον) στα σημερινά παιχνίδια. Πρώτον επιστρέφει το λεγόμενο «ammo starvation», δηλαδή τα πυρομαχικά με το… σταγονόμετρο. Τόσα πολλά ζόμπι – τόσες λίγες σφαίρες… Όχι, δεν θέλουμε άφθονα ammo drops, απλά μία ευκαιρία να απολαύσουμε το παιχνίδι όπως του αξίζει. Ακόμα και αν καταφέρετε να κάνετε την κάθε βολή επιτυχημένο headshot, πάλι θα έχετε οριακά αρκετές σφαίρες – και αυτό στην καλύτερη περίπτωση!

Μετά έχουμε το inventory management. Ναι, λογικό είναι να μην έχεις άπειρο χώρο για να κουβαλάς ότι σκουπίδι μπορείς να κάνεις pick up. Παράλογο όμως είναι να μην έχεις αρκετό χώρο ούτε καν για τα απαραίτητα, δηλαδή τα quest items, τα medicines, τα πυρομαχικά και τα όπλα. Είναι τόσο συχνές οι περιπτώσεις που θα πρέπει να πετάξετε κάτι, ή να το χρησιμοποιήσετε χωρίς αιτία, σε λογική «τρώμε το παγωτό λόγω διακοπής ρεύματος»… Ευτυχώς υπάρχουν stash crates για αποθήκευση αντικειμένων που θέλετε να κρατήσετε αλλά δεν χρειάζεστε άμεσα, και επίσης ευτυχώς στο καθένα είναι διαθέσιμα όλα τα αντικείμενα που έχετε αποθηκεύσει στα υπόλοιπα. Αλλά δώρο-άδωρο, αφού συνήθως ότι αξίζει να αποθηκεύσετε είναι κάτι που σας βοηθά να επιβιώσετε, και πρέπει να το έχετε μαζί σας!

Το πρώτο… βραβείο όμως πηγαίνει στο σύστημα των saves. Αν και υπάρχει auto-save μετά από κάθε σημαντικό γεγονός, και μετά από κάθε ενέργεια προόδου στην υπόθεση, τα manual saves γίνονται μόνο σε προκαθορισμένα save points, στους χώρους όπου περιηγείται ο χαρακτήρας σας. Αν ο όρος «save point» δεν σας λέει κάτι, είναι γιατί ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας – ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε. Πρόκειται για ένα σύστημα που χρησιμοποιούταν όταν οι κονσόλες είχαν ακόμα proprietary μέσα αποθήκευσης, πολύ περιορισμένης χωρητικότητας, και το οποίο για κάποιο λόγο η Capcom θεώρησε καλή ιδέα να ξεθάψει εν έτει 2017!

Γραφικά & ήχος

Εδώ το παιχνίδι αριστεύει. Οι εσωτερικοί χώροι είναι σχεδιασμένοι με εξαιρετική λεπτομέρεια, και δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο στο οποίο να μην κυριαρχεί η παλαιότητα, η εγκατάλειψη και η σήψη! Particle effects σκόνης και χαμηλού φωτισμού στο σκοτάδι γεμίζουν τον αέρα. Στις videotape αποστολές εφαρμόζεται ένα interlacing, αλλά και ένα ελαφρύ distortion στις άκρες της οθόνης, που τις κάνει να φαίνονται λες και προβάλλονται όντως από VHS βίντεο σε CRT τηλεόραση. Η προοπτική first person συμβάλλει σημαντικά στο immersion, ειδικά όταν κάποιο μέλος των Baker, σας πλησιάζει απειλητικά και ξεκινά τα βασανιστήρια, γεμίζοντας το οπτικό σας πεδίο! Τα δε ζόμπι έχουν την πιο τρομακτική μορφή μέχρι τώρα στα Resident Evil, όντας κατάμαυρα και δίμετρα, με νύχια σαν… χαυλιόδοντες. Γενικά αυτή η «εκδοχή» τα καθιερώνει ως κάποια από τα πλέον επιβλητικά τέρατα γενικά στο gaming!

Όσο για τον ήχο, έχουμε και εδώ μόνο επιτυχία. Τα ambients που ακούγονται στο background, ειδικά τα βήματα στα ξύλινα πατώματα, είναι άκρως creepy. Οι φωνές των Bakers έχουν αμερικανο-βλάχικη προφορά, ενώ μιλάνε συνήθως άγρια και σε μεγάλη ένταση, κρατώντας σας στην τσίτα! Το ίδιο το voice acting είναι επίσης αξιοπρεπές, αν και δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για καλλιτεχνία στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ακόμα και σε αυτούς τους λίγους, σύντομους, διαλόγους / μονολόγους όμως, οι ηθοποιοί φαίνονται πως έχουν πάρει στα σοβαρά το project.

Evil Residents

Οι gamers δεν είχαν πολύ θετικές αντιδράσεις στα τελευταία παιχνίδια της σειράς, κάτι που γίνεται πάντα όταν ένα franchise απομακρύνεται από το core gameplay, για το οποίο έγινε γνωστό. Έτσι η Capcom άκουσε και… υπάκουσε, προσφέροντας αυτή τη φορά όχι action-survival-horror, αλλά ένα πραγματικό thriller! Εμείς θα τολμήσουμε να το κρίνουμε ως κυριολεκτικά ότι καλύτερο έχουμε δει μέχρι σήμερα σε Resident Evil. Το Biohazard απλά δεν μπορεί να σας απογοητεύσει.

Ανάπτυξη: Capcom Έκδοση: Capcom Διάθεση: CD Media

The post Resident Evil 7: Biohazard Review appeared first on gameslife!.