No Man’s Sky

Εν μέσω τυμπανοκρουσιών, ένα από τα πιο διαβόητα παιχνίδια του 2016, το No Man’s Sky, κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες και δίχασε την κοινή γνώμη. Κι αυτό γιατί (όπως γίνεται συχνά στα αμφιλεγόμενα παιχνίδια πόλωσης), έχουν δημιουργηθεί δύο αντίπαλα στρατόπεδα που υπερασπίζονται ή κατακεραυνώνουν τον τίτλο. Εμείς εδώ θα κρίνουμε τον τίτλο χωρίς οπαδικό φανατισμό και πάθος, αλλά θα δούμε σε ποιους απευθύνεται εν τέλει το NMS και αν αξίζει τον οβολό τους.

Ας ξεκινήσουμε

με κάτι πολύ σημαντικό που πολύς κόσμος έχει προσπεράσει: το NMS αν και προωθήθηκε ως τίτλος διαστημικής εξερεύνησης, δεν ανήκει πρακτικά στην κατηγορία του Elite, του Star Citizen, του Freelancer, των X, για τον εξής απλούστατο λόγο: το 80% του παιχνιδιού παίζεται ως παιχνίδι πλανητικής εξερεύνησης πρώτου προσώπου με μπόλικο mining και αρκετό περπάτημα. Στο διαστημόπλοιο βρίσκεστε μόνο όταν θέλετε να κάνετε μετάβαση από πλανήτη σε πλανήτη ή για μικρές μετακινήσεις στην επιφάνεια του πλανήτη- ακόμα και εκεί έχετε πολύ περιορισμένες δυνατότητες μέσα σε ένα μοντέλο πτήσης που θυμίζει αυτόματο πιλότο (ούτε καν μπορείτε να συγκρούσετε το σκάφος, ακόμα και αν θέλετε). Οι «διαστημικές μάχες» είναι μάλλον παιδαριώδεις και περισσότερο μοιάζουν με ένα πολύ απλό mini-game- δεν υπάρχουν συστήματα, όπλα, ελιγμοί, επικοινωνίες, ποικιλία στους εχθρούς, τίποτα. Το μέρος της διαστημικής πτήσης λοιπόν, πρόκειται για ένα διάλειμμα «πίου-πίου» χωρίς προκλήσεις, ενδιαφέρον και ουσιαστικό νόημα. Πρώτο «κρατούμενο» λοιπόν: το NMS θυμίζει περισσότερο Minecraft, παρά Elite: Dangerous.

Το NMS σας ξεκινάει λίγο άγαρμπα, καθώς σας ρίχνει σε έναν έρημο πλανήτη, μόνο και αβοήθητο, δίπλα σε ένα σμπαραλιασμένο διαστημόπλοιο. Μέσα από κάποια βοηθητικά tutorials, μαζεύετε τις πρώτες ύλες που χρειάζονται για να επιδιορθώσετε τον κινητήρα και το σύστημα απογείωσης, ενώ παράλληλα παρουσιάζεται μπροστά σας μια κόκκινη μπάλα ενέργειας, το Atlas. Πρόκειται για ένα «προαιρετικό» μονοπάτι, γεμάτο κρυφόλογα και αινίγματα που αν θέλετε μπορείτε να ακολουθήσετε: σε ορισμένα συστήματα, θα βρίσκετε ένα ακόμα τερματικό που θα σας δίνει ένα ακόμα κομμάτι του παζλ για το ποιος/τι/που είναι το Atlas, αλλά αυτό είναι στο δικό σας χέρι αν θέλετε να το κυνηγήσετε. Επίσης στο χέρι σας είναι αν θα θελήσετε να ταξιδέψετε προς το κέντρο του Γαλαξία, όπου «κάτι» βρίσκεται… αλλά η αλήθεια είναι ότι στο NMS, κυρίως θα ψάχνετε για έναν ακόμα πλανήτη με περίεργες και πλούσιες πρώτες ύλες. Δεύτερο «κρατούμενο» λοιπόν: η έλλειψη ξεκάθαρου στόχου είναι δεδομένη. Αν θέλετε παιχνίδι με απόλυτο σενάριο, αποστολές και κατευθυντήριες γραμμές, είναι πολύ πιθανό να βαρεθείτε ή να σαστίσετε. Όπως περίπου και στο Minecraft, στο NMS ο παίκτης βάζει μόνος του τα δικά του quests. Το αρχικό inventory είναι πολύ μικρό, αλλά αν έχεις αρκετά χρήματα, μπορείς να βρεις κάψουλες που αναβαθμίζουν σιγά-σιγά τη χωρητικότητά σου. Το σκάφος με το οποίο ξεκινάς είναι καρυδότσουφλο, αλλά μπορείς να βρεις ξεχασμένα και διαλυμένα ναυάγια, να τα επισκευάσεις και να τα πάρεις, να μεγαλώσεις το «αμπάρι» τους, να αναβαθμίσεις τα (λίγα) οπλικά και αμυντικά συστήματα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το omnitool, το πολυεργαλείο που κάνει τα πάντα (επίθεση, ανίχνευση και φυσικά εξόρυξη πρώτων υλών), το οποίο μεγαλώνει για να δεχτεί περισσότερες μετατροπές. Έτσι λοιπόν, βάζεις άτυπα στον εαυτό σου αποστολές εύρεσης συγκεκριμένων πρώτων υλών, ώστε να αναβαθμίσεις τον χαρακτήρα/σκάφος/εργαλείο σου.

Αν υπάρχει ένα παιχνίδι που χρειάζεται επειγόντως content patches, πακέτα εμπλουτισμού περιεχομένου, αυτό είναι το NMS. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις τρεις εξωγήινες φυλές που εκπροσωπούν αντίστοιχα πολιτισμούς του πολέμου, του εμπορίου και της επιστήμης. Όντως, συναντάς ερημίτες εξωγήινους σε ορισμένα σημεία και μαθαίνεις τη γλώσσα τους, αλλά η αλληλεπίδραση μαζί τους είναι πολύ συγκεκριμένη, μονοδιάστατη και περιορισμένη. Ή, για παράδειγμα, τα όπλα και αμυντικά συστήματα στο διαστημόπλοιο: ουσιαστικά είναι ένα κανόνι και μια ακτίνα που απλά αναβαθμίζεις, ενώ τα ίδια τα σχεδιαγράμματα αναβάθμισης εξαντλούνται πολύ γρήγορα και από τα μέσα του παιχνιδιού και μετά, βρίσκεις ξανά και ξανά τα ίδια γνωστά σχεδιαγράμματα. Εν ολίγοις, το NMS μοιάζει με τεράστιο ωκεανό βάθους ελάχιστων εκατοστών, τον οποίο θα εκτιμήσουν περισσότεροι οι φίλοι της χαλαρής εξερεύνησης, της πιο ανάλαφρης επιστημονικής φαντασίας α λα Μπαρμπαρέλα και της Minecraft-σχολής της νοοτροπίας «τρία λεπτά ακόμα, να ψάξω πίσω από εκείνο το βουνό μήπως βρω μια καλή φλέβα ορυκτού».

Επίσης, σωρεία τεχνικών ζητημάτων έχουν αναφερθεί από την κοινότητα χρηστών, ίσως λίγο περισσότερο στην έκδοση του PC. Η PS4 version (η οποία δοκίμασε το gameslife) δεν συνάντησε τραγικά πολλά σφάλματα: μέσα σε 25-30 ώρες παιχνιδιού είχαμε 2 περιπτώσεις όπου πέσαμε μέσα στη γεωμετρία του κόσμου (όπου απλά φορτώνεις την τελευταία αποθηκευμένη θέση) και 5 με 6 «σκληρά» κρασαρίσματα όπου απλά το παιχνίδι τερματίζεται. Αισθητό πάντως είναι και το pop-in, περιοχές μαυρίλας όπου ξαφνικά εμφανίζονται πιξελιαστά τα γραφικά, το οποίο μπορεί να το συνηθίζει το μάτι μετά από μερικές ώρες παιχνιδιού, παραμένει πάντως απαράδεκτο φαινόμενο σε παιχνίδι του 2016, όσο και αν θέλεις να μείνεις ελαστικός με την παρεξηγημένη τεχνολογία των voxel που χρησιμοποιεί το NMS. Το μεγάλο λάθος του NMS; Χωρίς αμφιβολία, η τιμή του. Έχουμε ένα indy παιχνίδι που ξεκίνησε με ενθουσιασμό, φιλοδοξία, ερασιτεχνικό μεράκι και που όμως στο δρόμο πλασαρίστηκε ως τριπλό ΑΑΑ blockbuster, κάτι που αδίκησε τόσο το προφίλ, όσο και την κοστολόγησή του (κάπως έπρεπε να βγει στο τέλος και η σούμα που θα καλύψει τα άπειρα έξοδα του μάρκετινγκ). Το αποτέλεσμα, μια άκομψη επίγευση ότι ο καταναλωτής πληρώνει περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Το NMS θα έπρεπε να είναι ένα από τα παιχνίδια των 20-30 EUR που κυκλοφορεί σε στάδιο early access, ώστε να εμπλουτιστεί με νέο περιεχόμενο μέσα στις πρώτες εβδομάδες πριν από το επίσημο λανσάρισμά του.

To NMS έχει πολώσει την κοινότητα για διάφορους λόγους- έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα μάλλον απογοήτευσης από αρκετό κόσμο, ίσως επειδή υπήρχαν υπερβολικές απαιτήσεις, ίσως επειδή οι developers είχαν αφήσει κάποια πράγματα επίτηδες σε ένα πέπλο μυστηρίου, ίσως επειδή το παιχνίδι άλλαξε όντως αισθητά τη μορφή του και μεγάλα κομμάτια αφαιρέθηκαν μυστηριωδώς στην τελική μορφή. Το μεγάλο κεφάλι της Hello Games, ο Sean Murray, έχει γίνει αντικείμενο χλευασμού (μερικοί φτάνουν και στο σημείο να τον παραλληλίσουν με τον μεγαλύτερο «αερολόγο» της βιομηχανίας, τον Peter Molyneux… χοντρό!), αλλά νομίζω ότι ο Sean απλά έπεσε θύμα περιστάσεων και όχι ότι λειτούργησε με δόλο όταν το παιχνίδι άλλαξε μορφή και όταν μάσησε τα λόγια του σε αρκετές περιπτώσεις. Είναι ένα κλασικό παράδειγμα όπου μια μικρή ομάδα καταβροχθίζεται από έναν μεγάλο εκδότη: από τη μία ξαφνικά λούζεσαι με πολυπόθητα resources (χρήματα και μπάτζετ για μάρκετινγκ), αλλά από την άλλη σε τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί και σε χορεύουν στο ταψί. Είναι πιθανό το τελικό αποτέλεσμα να ήταν πιο κοντά στο όραμα της Hello Games αν είχε αποφασίσει να μείνει ανεξάρτητη, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε δυστυχώς ποτέ…

Το NSM πάντως δεν είναι ένα κακό παιχνίδι, απλά το έφαγε το υπερβολικό μάρκετινγκ, τα μεγάλα λόγια και ορισμένες παρανοήσεις… και κυρίως, το ταμπελάκι της τιμής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ύπαρξή του στο οικοσύστημα των space exploration είναι θεμιτή, καθώς το NMS βρίσκει τη θέση του ως ανάλαφρο παιχνίδι (πεζής) εξερεύνησης, ως ένας πιο… casual αστερισμός που με τον καιρό ελπίζουμε να βελτιωθεί και να εμπλουτιστεί ακόμα περισσότερο.

Ανάπτυξη: Hello Games Έκδοση: Hello Games Διάθεση: Sony Hellas Τιμή: 60 EUR

The post No Man’s Sky appeared first on gameslife.