Ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Ανεξαρτητοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ ο ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος.

Σε συνέντευξη τύπου που παραχωρεί την Πέμπτη, ως επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Τάσης ανακοινώνει την διενέργεια ψηφοφορίας μεταξύ των μελλών της, με ερώτημα την αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ακριβή ημερομηνία διεξαγωγής της ψηφοφορίας.

Θετική απάντηση στην εσωκομματική ψηφοφορία

οδηγεί αυτομάτως στην ανεξαρτητοποίησης του νυν ευρωβουλευτή από την ομάδα του ΣΥΡΖΑ.

Ο Κώστας Χρυσόγονος διαφωνεί με βασικές πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής και χαρακτηριστικός την κατεύθυνση αυτή ήταν το τελευταίο άρθρο του στην Realnews με τίτλο «Οι κληρονομιές του Ανδρέα», το οποίο και αποτελούσε ευθεία επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Κ. Χρυσόγονου:

Οι κληρονομιές του Ανδρέα

Σε άρθρο του κατά την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να απαντήσει στο ερώτημα «Τελικά πόσο ψεύτης ήταν ο Ανδρέας;» (Παπανδρέου). Το άρθρο διαπιστώνει ότι στην πορεία του ΠΑΣΟΚ «υπήρξαν φαινόμενα διαφθοράς, εκφυλισμού ιδεών και ανθρώπων, κυνισμού και καταδολίευσης των λαϊκών διαθέσεων». Ωστόσο, καταλήγει ότι τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας είναι «μεγάλα και διαρκή» και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι «το κόμμα που έχει ξαναπιάσει το νήμα αυτών των στόχων».

Πέρα από την ψυχολογική διάσταση του αρχικού ερωτήματος, το ζήτημα της φυσιογνωμίας και της εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ, τόσο πριν από τον θάνατο του ιδρυτή του το 1996 όσο και μετά, παρουσιάζει θεσμικό και πολιτικό ενδιαφέρον. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δημιούργησε ένα κόμμα που ήταν εξαιρετικά μαζικό (220.000 μέλη το 1983 και 400.000 το 1987, ενώ αργότερα στην εκλογή πρόεδρου του «Κινήματος» το 2007, μετείχαν περίπου 740.000 ψηφοφόροι), αλλά και παθολογικά αρχηγοκεντρικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο Συνέδριο έγινε μόλις το 1984, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυσή του, και σε αυτό ο πρόεδρος εκφώνησε τρίωρη ομιλία, ενώ ο χρόνος που δόθηκε σε καθέναν από τους συνέδρους δεν υπερέβη τα 30 δευτερόλεπτα (!)

Ο αρχηγοκεντρισμός αυτός είναι πια ξεπερασμένος, αφού δεν υπάρχει προσωπικότητα η οποία να συνδυάζει όχι μόνο το επικοινωνιακό χάρισμα, αλλά και την πολύπλευρη μόρφωση και την άριστη γνώση της διεθνούς και ευρωπαϊκής πραγματικότητας που διέθετε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και πάντως ο αρχηγοκεντρισμός δεν έχει καμία σχέση με το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλιο του 2013, όπου ήδη από το προοίμιο γίνεται λόγος για οικοδόμηση ενός «μαζικού και δημοκρατικού» κόμματος. Την εποχή εκείνη, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολύ περιορισμένη μαζικότητα, με περίπου 30.000 μέλη, προερχόμενα σχεδόν όλα από τις παλιές «συνιστώσες» της εποχής των ποσοστών του 4%, και γινόταν συζήτηση για την ανάγκη ανοίγματος στην κοινωνία και επίτευξης ενός αριθμού τουλάχιστον 100.000 μελών σε πρώτο στάδιο. Ηταν, όμως, υπαρκτά η εσωκομματική δημοκρατία και ο πλουραλισμός εντός του κόμματος. Εκτοτε, ωστόσο, διαφαίνονται τάσεις περιχαράκωσης σε μία άκρως περιορισμένη βάση 20-25 χιλιάδων μελών (αντιστοιχία προς ψηφοφόρους του 2015 περίπου 1 προς 100!) και αρχηγοκεντρισμού (π.χ. με την εκλογή στην Κεντρική Επιτροπή της αδελφής του προέδρου, τη de facto ακύρωση αποτελέσματος ψηφοφορίας στο Συνέδριο του 2016 επειδή δεν συμβάδιζε προς την πρόταση του προέδρου κ.ά.). Ακόμα η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ αποφασίσθηκε με αποκλειστική ευθύνη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο βράδυ των εκλογών τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς να ερωτηθεί κανένα συλλογικό όργανο του κόμματος.

Η αναντιστοιχία (ποσοτική και ποιοτική) των πολιτικο-κοινωνικών τάσεων που συγκρότησαν το προοδευτικό κίνημα το οποίο έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία με τη σημερινή κομματική ανθρωπογεωγραφία επιβάλλει την άρση της κομματικής περιχαράκωσης, την καταπολέμηση της φοβικότητας των οργανώσεων έναντι του ανοίγματός τους στην κοινωνία και την μαζικοποίησή τους με νέα μέλη. Αυτό προϋποθέτει μια βαθιά τομή στο Καταστατικό και στις οργανωτικές αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να μπορούν να εγγράφονται ως μέλη όσοι θα προσέρχονται στο πλαίσιο μιας ανοιχτής διαδικασίας για άμεση εκλογή τόσο του προέδρου, όσο και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Η τελευταία οφείλει να καταστεί το κέντρο λήψης των κρίσιμων αποφάσεων και όχι χώρος επιδοκιμασίας τετελεσμένων.

Διαφορετικά κινδυνεύει να αποδειχθεί προφητική η δυσοίωνη πρόβλεψη που περιέχεται στην ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ του 2013: «Δεν ζητάμε από τον ελληνικό λαό να μας ‘‘αναθέσει’’ τη διακυβέρνησή του. Εχουμε πλέον μάθει ότι ‘‘αναθέσεις’’ τέτοιου είδους οδηγούν αργά ή γρήγορα στη στασιμότητα και στην οπισθοχώρηση, αν όχι στην καταστροφή: εκείνοι που ‘‘αναθέτουν’’ μετατρέπονται σε παθητικούς δεκτές μιας πολιτικής που εναντιώνεται στα συμφέροντα και τις επιθυμίες τους, ενώ εκείνοι που αναλαμβάνουν την ευθύνη μιας τέτοιας ‘‘ανάθεσης’’ μεταλλάσσονται και διαφθείρονται»