Καλά ξεμπερδέματα (ΑΠΟΨΗ)

Εμείς πες ότι το θέλαμε λίγο ως πολύ και μπλέξαμε. Κάτι τα “λεφτά υπάρχουν” του Παπανδρέου, κάτι τα success story του Σαμαρά, κάτι τα παραμύθια για πρώτη φορά αριστερά του Τσίπρα, μπλέξαμε. Όμως στο ίδιο κουβάρι (με την κυβέρνηση να έχει αντιπολίτευση το κόμμα της και την αντιπολίτευση για “στήριγμα”)

Και εδώ η ευθύνη της αντιπολίτευσης είναι εκατό φορές μεγαλύτερη από εκείνη της κυβέρνησης.

Γιατί η αντιπολίτευση και συγκεκριμένα το ΠΑΣΟΚ του 1981 και η Ν.Δ. από το 2005 είναι που μετέτρεψαν σε καθαρά πολιτικό το πρόβλημα της οικονομίας για να ελέγχουν τις πελατειακές σχέσεις τους και την διαπλοκή.

Τι άλλο ήθελε λοιπόν η αντιπολίτευση για να καταλάβει ότι η χώρα είναι ακυβέρνητη ένα ολόκληρο εξάμηνο με τον Βαρουφάκη να αλλάζει πουκάμισα στις Βρυξέλλες, τους μισούς υπουργούς να τρέχουν πίσω από τις καθαρίστριες και τον Ξηρό και τους άλλους μισούς να κομματικοποιούν το κράτος και να σοβιετικοποιούν την παιδεία;

Όταν έχεις μια οικονομία με το κράτος να παρεμβαίνει, από την ίδρυση ψιλικατζίδικου μέχρι στο κοστολόγιο της παραγωγής, πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις τι θα συμβεί μετά από εξάμηνη ακυβερνησία και στέγνωμα της αγοράς από την τραπεζική αργία;

Για την αντιπολίτευση, όμως, στάθηκε αρκετό να παριστάνει τον “σωτήρα” βγάζοντας τον Τσίπρα από το αδιέξοδο του αντάρτικου στο κόμμα του.

Αλλά η συμφωνία μετά την κωλοτούμπα του Τσίπρα και με το χεράκι του Ολάντ και του Γιούνκερ πήρε ήδη τον δρόμο που είχαν χαράξει ήδη η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.

Οπότε η αντιπολίτευση ψηφίζει μια συμφωνία βούτυρο στο ψωμί της… αφού θα την υπογράψει ο αριστερός Τσίπρας …

Για αυτό άλλωστε και οι θεσμοί δεν θα προβάλλουν εμπόδιο ουσίας αφού έχουν πετύχει τον σκοπό τους για μια ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή και (κυρίως) τους αριστερούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα σπίτια τους και όχι στις πλατείες όπως συνέβαινε με τα μνημόνια Παπαδήμου – Σαμαρά- Βενιζέλου.

Με την κυβέρνηση όμως να μην κυβερνά, έχοντας απέναντί της το αντάρτικο Λαφαζάνη, δεν υπάρχει παραλήπτης στα μηνύματα της οικονομίας, ότι οι επιχειρήσεις (έρευνα του ΣΕΒ) βιώνουν αφόρητες καταστάσεις, ότι η οικονομική δραστηριότητα έχει μειωθεί ραγδαία και ότι παρατηρούνται σημαντικές ελλείψεις στη διαθεσιμότητα και στις εισαγωγές προϊόντων και πρώτων υλών.

Δεν υπάρχει παραλήπτης ούτε για το τραγικό μήνυμα (σύμφωνα με την ίδια έρευνα) ότι η φτώχεια έχει πλήξει περισσότερο τις παραγωγικές ηλικίες και οι σοβαρές υλικές στερήσεις σε ποσοστό παιδιών ανήλθε σε 23,3% από 12,3% το 2010!

Υλική στέρηση στα παιδιά η οποία αντανακλά τις δυσκολίες των νοικοκυριών που έχουν πληγεί από την ανεργία του ιδιωτικού τομέα. Πρόβλημα όμως που δεν θα διορθωθεί χωρίς αύξηση της απασχόλησης ώστε οι παραγωγικές ηλικίες και ο ιδιωτικός τομέας να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της φτώχειας.

Η κυβέρνηση Τσίπρα τα αγνόησε πέρα για πέρα τα μηνύματα αυτά.

Απόδειξη και ότι ο μέχρι χθες αρμόδιος για την ανασυγκρότηση της χώρας Π. Λαφαζάνης αρνήθηκε πεισματικά να συναντήσει, για ένα εξάμηνο, έστω και για διάλογο τους εκπροσώπους Οργανώσεων των παραγωγικών τάξεων της ιδιωτικής οικονομίας!

Το δε υπόλοιπο οικονομικό επιτελείο ενημερώνεται ακόμη …για να “…συνθέσουμε ιδέες σε ένα συντεταγμένο πρόγραμμα πλέριας αριστερής ανάπτυξης της χώρας…”

Αλλά τι έκαναν και οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις της Βουλής όταν παρέλαβαν ( εγγράφως) τα παραπάνω μηνύματα;

Έκαναν “εικονίσματα” τους Βαρουφάκη-Λαφαζάνη και τους γυρνάνε εναλλάξ ως “λιτανεία” στην Βουλή γιατί θεωρούν ότι έτσι κρατάνε “όμηρο” τον Τσίπρα τόσο στην υπογραφή της συμφωνίας όσο και σ την εφαρμογή της.

Και βεβαίως αφήνουν την οικονομία να διαλύεται περιμένοντας ότι ο λαός θα τους φωνάξει για να την σώσουν από τους κομμουνιστές…

Σε οποιαδήποτε πολιτισμένη και φιλελεύθερη χώρα η αντιπολίτευση θα είχε ήδη εναλλακτική λύση με πολιτικό σχήμα συνασπισμού σοβαρών πολιτικών προσώπων και δυνάμεων.

Λύση βασισμένη (με δεδομένο τον σημερινό σοβιετισμό) στην απεμπλοκή της οικονομίας από την πολιτική. Στην απελευθέρωση της αγοράς από τα δεσμά του κρατισμού αφανίζοντας το αποδεδειγμένα περιττό κράτος. Και στην δημιουργία προϋποθέσεων για επενδυτικές ευκαιρίες με πραγματικές θέσεις εργασίας.

Εγγύηση για την επιτυχία ενός τέτοιου σχεδίου στην Ελλάδα είναι η ίδια ιστορία μας που μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο και έναν εμφύλιο δείξαμε ότι είμαστε άξιοι να αναγεννηθούμε από τις στάχτες. Αρκεί να μην μας υπονομεύουν τα συμφέροντα των πολιτικών και των κομμάτων.

Του Γιώργου Κράλογλου– Από το capital