Τζήμερος: Θα έφτιαχνα μια «Εθνική Ελλάδος» με Μάνο-Παπαδόπουλο-Γιαννάκου-Γιαννίτση- Ψαριανό

Tην παραίτηση του θα θέσει στο πανελλήνιο συνέδριο του κόμματος ο προέδρος της «Δημιουργίας Ξανά» Θάνος Τζήμερος αφήνοντας ωστόσο ανοιχτό το ενδεχόμενο να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα. Στην συνέντευξη που παραχώρησε στο leksis.net αποκάλυψε επίσης με ποιά στελέχη από όλα τα κόμματα θα έφτιαχνε αν είχε την δυνατότητα μια «Εθνική Ελλάδος» στην πολιτική.

Διαβάστε όλη την συνέντευξη του:

Πρώτα μουσικός, μετά διαφημιστής και

Συμπορεύονται ήδη. Μουσικός συνεχίζω να είμαι. Κάθε μέρα θα βρω χρόνο να παίξω λίγο πιάνο, λίγο κιθάρα, λίγο φυσαρμόνικα, ή να ακούσω κάτι ενδιαφέρον. Και επίσης συνεχίζω να εργάζομαι και στην εταιρεία μου και για τη «Δημιουργία». Διαφωνώ στο ότι είναι αντίθετα πράγματα. Δεν υπάρχουν αντίθετοι κόσμοι. Υπάρχουν αντίθετες οπτικές και ασύμβατοι ανθρώπινοι χαρακτήρες, επίσης. Ως διαφημιστής για παράδειγμα, δεν έχω καμιά σχέση με το γνωστό στερεότυπο του δημοσιοσχεσίτη. Θα ήμουν ευτυχής αν δεν υπήρχε καθόλου διαφήμιση και οι άνθρωποι «ψαχνόντουσαν» περισσότερο για όσα καταναλώνουν – από σνακς μέχρι κόμματα. Αλλά και η Τέχνη διαθέτει απ΄ όλα τα «φρούτα». Μπορεί π.χ. ένας βιρτουόζος μουσικός να μην έχει καμία πνευματικότητα, ενώ ένας γεωργός να έχει. Έπειτα, αυτές οι τρεις ιδιότητες δεν είναι οι μόνες που διαθέτω. Μια άλλη είναι του «μάστορα». Μ’ αρέσει π.χ. να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια, να παίρνω παλιά διαλυμένα έπιπλα και να τα ξαναζωντανεύω, να χτίζω με πέτρα, να στρώνω πλάκες, να κάνω «μερεμέτια», έχω ασχοληθεί πολύ στο παρελθόν μ’ όλα αυτά και συνεχίζω, μια που είχα την τύχη ή την ατυχία να κληρονομήσω δύο παραδοσιακά σπίτια του 18ου αιώνα και πρέπει συνέχεια να παλεύω με τη φθορά. Οι χειρωνακτικές δουλειές μού δίνουν την «ξεκούραση» του αντικειμενικού, που οι πνευματικές αναζητήσεις με την μόνιμη βάσανο της αμφιβολίας δεν προσφέρουν. Ένας αλφαδιασμένος τοίχος είναι αλφαδιασμένος, δεν υπάρχει εκεί υποκειμενική οπτική. Υπάρχει, πάντως, ένας κοινός παρονομαστής σε όλα: η συναίσθηση της κοινής ανθρώπινης «μοίρας», η συμμετοχή στην ανθρώπινη περιπέτεια, η διάθεση να φτιάξεις κάτι όμορφο και ωφέλιμο.

Δημιουργία, ξανά. Από τον ιδιωτικό τομέα και την σκληρή αγορά στην πολιτική. Πώς προέκυψε αυτή η απόφαση;

Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να μην κάνω. Δεν έχω κανένα «πολιτικό μικρόβιο» και θα ήμουν μια χαρά,  αν συνέχιζα να κάνω τη δουλειά μου και υπήρχαν σοβαροί πολιτικοί που να έκαναν τη δική τους. Όμως, όπως βλέπουμε όλο και πιο έντονα, οι άνθρωποι της παραγωγικής οικονομίας είναι τα μεγάλα θύματα της κρίσης. Όλα τα σημερινά κόμματα της Βουλής είναι παραλλαγές σε ένα θέμα: πώς θα διατηρηθεί αυτό το σοβιετικό μοντέλο κράτους και η πελατειακές σχέσεις πολιτικών – ψηφοφόρων. Ολοφύρονται για λίγους αργόμισθους που πιέζονται από την Τρόικα να απολύσουν ενώ, για τα εκατομμύρια απελπισμένων ανέργων και εξαθλιωμένων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα δεν δίνουν καμία σημασία. Η παραγωγική οικονομία δεν είχε μέχρι τώρα ούτε πολιτική φωνή,