Edith Piaf - Σωτηρία Μπέλλου: Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσεις!

“Θυμάσαι τη φωνή μου; Edith Piaf - Σωτηρία Μπέλλου”. Γι’ αυτή την παράσταση σας έχω ξαναμιλήσει λίγους μήνες πριν. Τότε σκόπευα να τη δω. Τώρα την είδα. Και φεύγοντας από τον χώρο “Προσωρινό” στο Κολωνάκι ένιωθα γεμάτος. Αυτό το αίσθημα που έχεις κάθε φορά που βλέπεις μια παράσταση που σε σημαδεύει...
Piaf - Μπέλλου. Δύο εμβληματικές γυναικείες μορφές. Δύο κορυφαίες φωνές του 20ου αιώνα, που χάραξαν μέσα μας. Και δύο δρόμοι αλλόκοτα παράλληλοι... Κι ας μην συναντήθηκαν ποτέ. Κι ας μην έχουν τίποτα φαινομενικά κοινό οι μουσικές τους καταβολές. Δύο γυναίκες που γύρεψαν απεγνωσμένα την αγάπη κι εκείνη τους γύρισε την πλάτη...

Θραύσματα μνήμης. Σκόρπιες εικόνες από τις ζωές τους. Κραυγές και ψίθυροι. Η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας της, στο κέντρο της σκηνής, να μεταμορφώνεται αριστοτεχνικά (για όσους έχουν δει τόσο την Piaf, όσο και την Μπέλλου, δεν πρόκειται για “σχήμα” αυτό που κάνει) μία στην μία και μία στην άλλη. Στις τέσσερις γωνίες της σκηνής καθισμένοι ένα αγόρι, μια κοπέλα, ένας ακορντεονίστας και ένας οργανοπαίχτης κρουστών (ό,τι μπορείτε να φανταστείτε). Στο πλάι, ένα βήμα κάτω από τη σκηνή, ένας νεαρός με έναν προβολέα στα χέρια. Και τα τραγούδια. Μελωδίες που σε ηλεκτρίζουν χρόνια τώρα. Στίχοι που επανέρχονται στα χείλη.

Και πώς όλο αυτό γίνεται παράσταση σε ένα εναλλακτικό, αυτοσχέδιο θεατράκι με την μία ολόκληρη πλευρά της σκηνής τζαμαρία να βλέπει στον δρόμο, χωρίς φώτα (παρά μόνο τον προβολέα χειρός) και χωρίς έργο, χωρίς αυτό που αποκαλούμε πλοκή; Το θέατρο δεν είναι πάντα ρεαλισμός. Είναι μαγεία. Είναι αίσθηση. Είναι οι μνήμες, οι αναφορές μας, η φωνή μας... “Θυμάσαι τη φωνή μου;”...

Ο Κωνσταντίνος Χατζής έφτιαξε μια παράσταση που μιλάει στην καρδιά, μια παράσταση που ξεχειλίζει συναισθήματα. Με εικόνες που δημιουργούνται μπροστά σου από το μηδέν (απολαυστική η σκηνή με τον διερμηνέα τόσο της Piaf, όσο και της Μπέλλου). Η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου συναρπάζει σε μία perfomance απόλυτης ακρίβειας. Ο Bertrand Moreau και η Ελπίδα Μεταξά, στο τραγουδιστικό μέρος, κατορθώνουν να μην πέσουν ούτε στιγμή στην παγίδα της σύγκρισης με την Piaf και τη Μπέλλου, κάτι που θα τους οδηγούσε με βεβαιότητα σε μία μάχη χαμένη από χέρι. Ο Bertrand επιστρατεύει τη θεατρικότητα και την εκφραστικότητα του ερμηνεύοντας τραγούδια που έχει σφραγίσει η Piaf. Η Ελπίδα έχει αυτή τη δωρικότητα που χαρακτήριζε τις ερμηνείες της Μπέλλου. Ο Ηρακλής Βαβάτσικας καταφέρνει με το ακορντεόν του να μη σου λείψει τίποτα από το λαϊκό ηχόχρωμα της Μπέλλου, ενώ ο Μανούσος Κλαπάκης στα κρουστά είναι αυτό που λέμε το “άλας” της παράστασης παράγοντας με διάφορους ευφάνταστους τρόπους μουσική και ήχους. Τέλος, ο Δημήτρης Οικονόμου είναι ο αφανής ήρωας της παράστασης. Κρατώντας τον έναν και μοναδικό προβολέα φωτίζει φλου αρτιστίκ τη δράση συμβάλλοντας στη διαμόρφωση αυτού του αλλόκοτου ονειρικού σκηνικού.

Του Δημήτρη Χαλιώτη

Το “Θυμάσαι τη φωνή μου; Edith Piaf - Σωτηρία Μπέλλου” θα παρουσιάζε