Το παρακράτος δούλευε, το κράτος κοιμόταν

Ο νεαρός καλοντυμένος κύριος που διέσχιζε την Οδό Πινδάρου, λίγα μόλις μέτρα μακριά από τις πιο πολύβουες γωνιές του Κολωνακίου, περνά το κατώφλι του εκδοτικού οίκου «Λόγχη».

Στην πόρτα δυο «φουσκωτοί» που σκορπούν τη ματιά τους από εδώ και από εκεί με βλέμμα που αρμόζει σε μυστικούς των πιο σκοτεινών ολοκληρωτικών καθεστώτων. Μέσα εκεί, οι χρυσαυγίτες έχουν «στήσει» το στρατηγείο των θεωρητικών του νεοναζισμού, του φασισμού, έναν αληθινό θύλακα των νοσταλγών του Χίτλερ.

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Τόσα χρόνια το «φίδι» μεγάλωνε δίπλα μας. Και δεν μεγάλωνε αθόρυβα. Απλώς, εμείς

-όλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες– φορούσαμε επιδεικτικά ωτοασπίδες. Δούλευαν μεθοδικά και, μάλιστα, κάτω από τη μύτη του «συστήματος». Είναι χαρακτηριστικό πως, ενώ παράλληλα ξεδίπλωναν την τρομοκρατική τους δράση, το σημείο της «ζύμωσης» των ακραίων αυτών στοιχείων βρισκόταν δίπλα από το παλιό press room, στην οδό Ζαλοκώστα.

Το σκηνικό ήταν ίδιο: Ενας κουστουμαρισμένος νεαρός, με βλέμμα καχύποπτο σαν του λύκου, έμπαινε στο στρατηγείο του. Οι «σύντροφοί» του στα γραφεία της «Λόγχης» έτρωγαν όλη την ημέρα τους καταστρώνοντας επιτελικά σχέδια για το επόμενο «ντου» στους αντιεξουσιαστές. Σχέδια στρατιωτικών προδιαγραφών που εμπλουτίζονταν από ένα παραφορτωμένο βεστιάριο, γεμάτο όχι μόνο με μαύρα ρούχα, πιο μαύρα κι από το σκοτάδι που εκπροσωπούν αυτοί που τα φορούν, αλλά και όπλα: λοστούς, αστυνομικά γκλομπ, ρόπαλα και μαχαίρια.
Ολα αυτά ήταν ανακατεμένα με βιβλία που στήριζαν τη φασιστική θεωρία και γέμιζαν τα ράφια του εκδοτικού οίκου. «Ο ΑΓΩΝ ΜΟΥ» του Αδόλφου Χίτλερ, η «ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ» του Ρουμάνου Ναζί Χόρια Σίμα, «Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ» του Κωνσταντίνου Τσοπάνη, είναι κάποια από τα σκοταδιστικά βιβλία που δέσποζαν.
«Λεφτά υπήρχαν» πάντα στον χώρο των φασιστών. Γι’ αυτό άλλωστε και εκτός όλων των άλλων, σε αυτόν το χώρο της οδού Ζαλοκώστα εκδιδόταν από τότε ο «Ελεύθερος Κόσμος», ο παλιός τίτλος του Σάββα Κωνσταντόπουλου, τώρα πια σε εβδομαδιαία μορφή. Συνεργάτες λίγοι και απλήρωτοι, που έμπαιναν κι έβγαιναν με τρόπο σχεδόν συνωμοτικό στα «γραφεία» της Ζαλοκώστα.
Τα εκτός γραφείου «ραντεβού» γίνονταν κάτω από τη «μύτη» του διάσημου πλήθους που πήγαινε κι ερχόταν πυκνά στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου, στο πρώτο καφέ της Βαλαωρίτου με κατεύθυνση την Οδό Αμερικής. Ο λόγος που οι συναντήσεις γίνονταν εκεί προκαλεί γέλια και κλάματα.

Το… τόξο
Στο εν λόγω καφέ δέσποζε η επιβλητική φιγούρα μιας πανύψηλης και πανέμορφης Λευκορωσίδας. «Στηρίζουμε το ορθόδοξο τόξο» έλεγε ο «αρχηγός», καθώς απελευθέρωνε κύκλους καπνού από το ακριβό πούρο που κάπνιζε επιδεικτικά. Την ίδια ώρα, ανακάτευε στη συζήτηση «συναντήσεις με πιθανούς χρηματοδότες», επαινετικά σχόλια για τον Καζάκο, τον Χίτλερ και τον Περίανδρο και έλεγε με καμάρι πως δέχεται καθημερινές επισκέψεις στο γραφείο του από τον διευθυντή του πολιτικού γραφείου, σημερινού κορυφαίου κοινοβουλευτικού που ανήκει στην κυβερνητική πλειοψηφία.
Ο εν λόγω καλοντυμένος νεαρός υπήρξε και υποψήφιος βουλευτής της Α΄ Αθήνας με τον ΛΑΟΣ και κάποια στιγμή ήρθε σε ρήξη με τους νεοναζί. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής της ρήξης, «και οι δύο ήταν κάποτε υπαρχηγοί της Χρυσής Αυγής, πρώτα ο Χάρης Κουσουμβρής και αργότερα ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος. Υπήρξαν συναγωνιστές, αλλά και αντίπαλοι, συγκατηγορούμενοι, αλλά και… αντίδικοι. Για διαφορετικούς λόγους, και οι δύο κάποια στιγμή αποχώρησαν από τη ναζιστική συμμορία». Ο Κουσουμβρής έγραψε βιβλίο, με τίτλο ‘‘Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής”, εκδόσεις Ερεβος, Πειραιάς, 2004, στο οποίο προχωράει σε αποκαλύψεις για όσα έζησε “από μέσα”. Μεταξύ άλλων, διαβάζουμε την απάντηση του “αρχηγού” Νίκου Μιχαλολιάκου στις απορίες του Κουσουμβρή σχετικά με το ποιος χρηματοδοτούσε κάποιες δραστηριότητες της οργάνωσης: Εκαναν “αρπαχτές” από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ, και αυτό δεν ήταν μεμπτό, διότι εξυπηρετούσε την “ιερότητα” του αγώνα. Και ερχόμαστε στο σήμερα, 18 Μαρτίου 2012. Η εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”, που εξέδιδε ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, επανεκδίδεται μετά από σχεδόν έναν χρόνο που είχε σταματήσει η έκδοσή της. Στο άρθρο του Ζαφειρόπουλου, στο οποίο σχολιάζει τη σημερινή κατάσταση της Δεξιάς, της Ακροδεξιάς, των εθνικιστών κ.λπ. διαβάζουμε επί λέξει για τη Νέα Δημοπρασία:
«[...] Εξάλλου, σε αντίθεση με τους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ δεν είναι άξια για περίπλοκες διαδρομές. Το πολύ-πολύ να τυπώσει κανένα ακροδεξιό φυλλάδιο, όταν το ΛΑΟΣ χρειαζόταν πλευροσκόπηση εκ των δεξιών του.
Ετσι εξηγούνται όλα: Η ΝΔ φέρεται ότι, για να περιορίσει την επιρροή του ΛΑΟΣ, ενίσχυε τη ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής».

Τα… προεόρτια
Μια απαραίτητη παρέκβαση από το ρεπορτάζ: Στις 19 Οκτωβρίου του 1999, ο Π. Καζάκος πυροβόλησε εναντίον τριών Κούρδων που βάδιζαν αμέριμνοι. Από τις σφαίρες του έπεσε νεκρός ο Κούρδος Χοσεβί, ενώ τραυματίστηκαν σοβαρά οι Σαρίφ Μοχάμεντ του Χαντίρ και Ρασούλ Γιουσέφ του Αμπτουλαραχμάν.
Στις 21 Οκτωβρίου πυροβόλησε δυο φορές και τραυμάτισε σοβαρά τον Μάρκους Κόφι Τόμι από την Γκάνα. Την ίδια μέρα πυροβόλησε και τραυμάτισε στο πρόσωπο τον Νταντόν Μοχάμεντ από το Μπαγκλαντές.
Στις 22 Οκτωβρίου πυροβόλησε τρεις φορές κατά των Νιγηριανών Αμπντούλ Τίμοθι Ολουακορέντε, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί βαρύτατα ο Αμπντούλ Τίμοθι. Την ίδια μέρα στην Αθήνα πυροβόλησε μια φορά και τραυμάτισε στον αυχένα τον Πακιστανό Αχμέντ Νεσάρ. Στη συνέχεια, πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα στη θωρακική χώρα τον υπήκοο Γεωργίας Ουντεσιάνι Τζορτζ και, τέλος, πυροβόλησε τον Αιγύπτιο Σαάντ Ελ Σαντί.
Οι άνθρωποι που ένιωσαν στην κυριολεξία στο πετσί τους τη ρατσιστική βία, που ακόμη και σήμερα βιώνουν τις συνέπειες αυτής της βάρβαρης επίθεσης, με κοινή ανοιχτή αναφορά τους σημειώνουν ότι τα τρία αυτά χρόνια ζουν κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Η υπόθεση «Περίανδρου» είναι μία από τις πιο γνωστές υποθέσεις που σχετίζονται με την οργάνωση. Αφορά τον θανάσιμο ξυλοδαρμό δύο φοιτητών το 1998 από ομάδα χρυσαυγιτών. Ο Περίανδρος, υπαρχηγός της οργάνωσης, κατονομάζεται ως ένας από τους δράστες. Για χρόνια διαφεύγει τη σύλληψή του μέχρι τη στιγμή που παραδίδεται ο ίδιος στις Αρχές. Ακολουθεί δίκη και καταδικάζεται σε 21 χρόνια φυλάκιση.