Να μη φύγει κανείς. Όλοι στο δημόσιο!

Τελικά αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα. Με 30% ανεργία, με φορολογική πολιτική που τσακίζει ακόμα και τους ανέργους, με μείωση του μισθολογικού κόστους κατά 30%, ακόμα συζητάμε με ρυθμούς χελώνας για το αν θα μειωθεί ο δημόσιος τομέας κατά 150.000 ή όχι.
Ενώ δηλαδή φθάσαμε στο βούρκο και παρά το γεγονός ότι από την πρώτη μέρα του μνημονίου οι δανειστές μας ζητάνε μεταρρυθμίσεις και μείωση του δημόσιου τομέα, οι πολιτικοί μας ταγοί αντιστέκονται σθεναρά

και αρνούνται να προχωρήσουν σε απολύσεις προφασιζόμενοι διάφορες αστείες δικαιολογίες.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι για τους 1,5 εκατομμύριο ανέργους του ιδιωτικού τομέα δεν «έκλαψε» κανείς όλα αυτά τα χρόνια της ύφεσης, ενώ αντίθετα για τους 150.000 εργαζόμενους του δημόσιου τομέα το σύστημα δίνει μάχες να τους κρατήσει με διάφορα τερτίπια όπως το μεγαλοφυές σχέδιο να μένουν στα σπίτια τους και να παίρνουν ένα μέρος του μισθού τους.
Άραγε πόσο πιο χαμηλά πρέπει να πέσει ο ιδιωτικός τομέας για να αποφασίσει το πολιτικό σύστημα να «βγάλει» στη σέντρα τον κομματικό του στρατό;
Πόσες αυτοκτονίες μισθωτών και συνταξιούχων χρειάζονται για να ψελλίσουν οι εκπρόσωποι των κομμάτων τη φράση: «Απολύσεις στο Δημόσιο»;