Κάνουν ότι δεν βλέπουν

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Τα κρούσματα βιασμού και γενικότερης βίας στην Ινδία δεν είναι κάτι καινούργιο. Θα ήταν πολύ υποκριτικό εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας να κάνει ότι ανακάλυψε το πρόβλημα σήμερα. Όλοι, τελικά, γνωρίζουν και κάνουν ότι δεν βλέπουν. Μια χώρα με υπερβολική φτώχεια και ασύδοτη γεννητικότητα διεκδικεί περίοπτη θέση στην παγκόσμια κοινότητα, γιατί, όπως λέει, είναι η πολυπληθέστερη «δημοκρατία του κόσμου»… Και όλα αυτά όταν χιλιάδες υποθέσεις βιασμών αποσιωπούνται ή καλύπτονται, ακόμα και από τις Αρχές.
Τι ακριβώς μπορεί να γίνει; Αλλαγή νοοτροπίας

και στάσης ζωής. Κάθε άλλη παρέμβαση θα πέσει στο κενό. Ιδίως σε μια χώρα με τεράστιο πληθυσμό, αδύνατο κρατικό έλεγχο, έλλειψη κοινωνικών οργανισμών και φορέων και πολιτικών με βούληση, κάθε άλλη πρόταση ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Πάλι καλά που δραστηριοποιούνται ομάδες ακτιβιστών και λίγων ανθρώπων με ευαισθησίες και δίνουν μια φωνή, έστω και απόγνωσης, μέσα από την «αδιάφορη» γενικά ινδική κοινωνία.
Δικαιολογίες, σαν αυτή που λέει ότι το ινδικό σινεμά προβάλλει τη βία και την ανισότητα, μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσουν, αφού και σε άλλες χώρες γυρίζονται ταινίες με βίαιο περιεχόμενο και, μάλιστα, σκληρότερο. Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση και που προβλέπουν μεγαλύτερη αστυνόμευση και μέτρα καταστολής το μόνο που θα καταφέρουν είναι μια τρύπα στο νερό, αφού για την καταστολή του φαινομένου σε μια τόσο μεγάλη και ιδιόρρυθμη χώρα χρειάζονται πόροι. Και, δυστυχώς, όταν βρίσκονται κάποια χρήματα, όλα χάνονται στη γραφειοκρατία και τη διαφθορά.