Σ.Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Το «μετέωρο βήμα» μιας πανίσχυρης Ευρώπης

Η άφιξη της κ. Μέρκελ την ώρα, μάλιστα, που εκκρεμούν «εκθέσεις» και κρίσιμες «διεταιρικές» συζητήσεις για το παρόν και το μέλλον της χώρας αναμφίβολα είναι μια θετική εξέλιξη. Είτε, όμως, προπαρασκευάζει και πιστοποιεί (έστω, ντε φάκτο), όπως θέλουν να πιστεύουν και να θεωρούν οι εγχώριοι «συστημικοί παράγοντες», την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, είτε, επιχειρεί να κάνει σαφέστερη την πολιτική αλλαγή θέσεων

της Γερμανίας και, άρα, εξευμενίζει μέσω Ελλάδος τα πάθη που ανασηκώνονται στον υπόλοιπο Ευρωπαϊκό Νότο τούτο είναι το ξεκάθαρο : η κ. Μέρκελ έρχεται στην Ελλάδα σε μια συγκυρία (καθόλου τυχαία), που η πολιτική τάξη και δη οι δυνάμεις που στηρίζουν την «φιλευρωπαϊκή τροχοδρόμηση» είναι, εν πολλοίς, αποδυναμωμένες στο εσωτερικό παιχνίδι των συσχετισμών. Ήγουν: χρειάζονται οπωσδήποτε την συμβολική και ουσιαστική συμπαράσταση του «κέντρου», ώστε, να βρουν ερείσματα και να προχωρήσουν, επιτέλους, στην πολιτική εφαρμογή των μέτρων…

Οπότε και μόνο η παρουσία της καγκελαρίου φτάνει, προκειμένου, να πάρουν μπροστά οι «πεσμένες μηχανές» της ευρωπροπαγάνδας και να δημιουργήσουν τους απαραίτητους και αναγκαίους συνειρμούς απέναντι στην ελληνική κοινή γνώμη που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα όλες τις εξελίξεις. Αν τώρα, σε όλη αυτή – τούτη την καλά οργανωμένη επιχείρηση που έχει αναφορά και στους ιστορικούς δεσμούς μεταξύ του «Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας» από την μια και «Νέας Δημοκρατίας» από την άλλη, προστεθεί και μια διαυγής δήλωση εκ μέρους της καγκελαρίου για επιμήκυνση του προγράμματος «δημοσιονομικής προσαρμογής», θα καταστεί ηλίου φαεινότερο το γεγονός ότι ομονοούσες οι «δώθε» δυνάμεις του Ατλαντικού και χωρίς να λαβαίνουν υπόψη και τόσο τις «πέρα» (του Ατλαντικού), δυνάμεις, αποφάσισαν -βγαίνει, δεν βγαίνει το πρόγραμμα- να προχωρήσουν την δική τους πορεία…

Αν και είναι καταφανής η εμπλοκή και η διάσταση απόψεων μεταξύ Ε.Ε – Ε.Κ.Τ με τον καταστατικό (και πολιτικό) προγραμματισμό του Δ.Ν.Τ που επιμένει ότι χωρίς νέο «κούρεμα» του χρέους το πρόγραμμα βγάζει στο «πουθενά», εν τούτοις, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ (sic), της γηραιάς Ηπείρου κρίνουν πως αν συνεννοηθούν μεταξύ τους καλά και κερδίσουν, τελικώς, τον απαραίτητο χρόνο θα ξεπεράσουν τον σκόπελο της κρίσης χωρίς μεγάλες – μεγάλες απώλειες : θα δαμάσουν, τρόπον τινά, το «θηρίο» των αγορών και θα πορευτούν με ευνοϊκότερες συνθήκες στην ενίσχυση του ενός και μοναδικού στόχου τους: να ολοκληρώσουν πολιτικά και οικονομικά την Ευρώπη χωρίς αυτή η Ευρώπη να είναι, ολότελα, δέσμιος των παγκόσμιων ισορροπιών και συσχετισμών. Όθεν : η «δυνατή Ευρώπη» είναι και το ζητούμενο για την Α. Μέρκελ που το επόμενο χρόνο έχει εκλογές και δεν θα κριθεί μόνο από το πόσο καλό έκανε στην Γερμανία και τους κοντινούς της συμμάχους. Ασφαλώς το διακύβευμα για την Ευρώπη είναι τεράστιο. Φτάνει, όμως, να έχει σταθμίσει καλά τις δυνάμεις της. Διότι, παρεισδύουν (όπως πάντα άλλωστε), και φυγόκεντρες τάσεις ή ανατροπές που μπορούν, κάλ