ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

ΠΑΟ, θρησκεία χωρίς εκκλησία.

Ίσαμε να πάνε στο γήπεδο οι οπαδοί του τριφυλλιού δε χάνουν το φλέγμα τους. Περνάμε κρίση, δεν έχουμε παίκτες, το ταμείο είναι μείον, άρα είμαστε «φτωχή» ομάδα με πλούσιο παρελθόν. Εντούτοις η πράσινη συνείδηση δεν χάνει την ελπίδα της, μερικές νίκες να κάνουμε και τα πράγματα μπορεί να ισώσουν! Αμ δε! Άλλωστε η κεκτημένη επί χρόνια συνήθεια να βάφεις πράσινη την Κυριακή σου είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται ο κόσμος να χαλάσει.

Οι εκλογικεύσεις είναι παρήγορες, μόνο που με το σφύριγμα της έναρξης το θέαμα παραείναι εκτρωματικό για να σε ξεγελάσει. Μιλάμε για ομάδα «ανύπαρκτη», που δεν βλέπεται ούτε ακούγεται, για ενδεκάδα πλασματική που φοράει την παλιά φανέλα αλλά δεν διασώζει τίποτα από την παλαιά δόξα. Αν υπήρχε κανονισμός στο πρωτάθλημα που να απαγορεύει σε κάποια ομάδα να συμμετέχει στο πρωτάθλημα ωσότου να πιάσει τη βάση με την απόδοσή της, ασφαλώς αυτή θα ήταν ο Παναθηναϊκός – ούτε ο Πλατανιάς, ούτε η Βέροια, ούτε ο Άρης.

Αν αφήσουμε κατά μέρος τη θύρα 13 που τραγουδάει σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και ουσιαστικά δεν καταδέχεται να δει το ματς, η υπόλοιπη κερκίδα ασκείται σε όλων των ειδών τις καταλαλιές ανεβάζοντας στα χείλη της όσα σέρνει η σκούπα. Πίσω μας ακριβώς, ήταν μια παρέα νεαρών που επί ενενήντα λεπτά δεν έκλεισε το στόμα της. Με το δίκιο της βέβαια. Το αξιοπερίεργο βέβαια είναι ότι η κερκίδα, αφήνοντας κατά μέρος τους παίκτες, στρέφεται κατά της διαιτησίας που, παρά το χάλι της ομάδας του Φερέιρα, επιμένει να είναι «μιλημένη».

Είναι πλέον κοινό μυστικό στο πρωτάθλημα ότι η πράσινη έδρα δεν είναι έδρα καθότι με λίγη καθυστέρηση, με ξάπλες στο χορτάρι που δεν κλέβουν απλώς χρόνο αλλά εκνευρίζουν τον αντίπαλο, μπορεί η οποιαδήποτε ομάδα να κλέψει την ισοπαλία. Με τα Γιάννενα και τον Άρη χορτάσαμε ξάπλες και εισόδους του τετράτροχου των πρώτων βοηθειών που, μόλις έβγαζε τον παίκτη εκτός αγωνιστικού χώρου, εκείνος έσπευδε να ξαναμπεί – λες και έπαιζαν μικρά παιδιά.

Βέβαια η κοροϊδία του αντιπάλου είναι μέρος του ματς και βέβαια είναι φτηνό λάθος να πιστεύουν οι ιθύνοντες της ομάδας ότι η Λεωφόρος είναι «έδρα» που θα αποβεί μέγιστη βοήθεια. Μάλλον το αντίθετο ισχύει. Εφόσον η Λεωφόρος είναι μικρότερων διαστάσεων γήπεδο, η φιλοξενούμενη ομάδα μπορεί να κλειστεί πιο εύκολα οπότε η νοσταλγία για το ΟΑΚΑ θα είναι γεγονός. Τι απομένει; Να απολυθεί ο συμπαθής Φερέιρα που προφανώς τα έχει κάνει θάλασσα; Να αναμένουν την επιστροφή του Λέτο;

Το ακόμα πιο θλιβερό είναι ότι και η ομάδα του μπάσκετ που ενθουσίαζε τον κόσμο και κατά παράδοση νικούσε τον Ολυμπιακό, ξέπεσε κι αυτή, ψιλοδιαλύθηκε, με αποτέλεσμα τα χτυπήματα κάθε Κυριακή να είναι διπλό χαστούκι: ένα για το ποδόσφαιρο, ένα για την καλαθόσφαιρα.