Είσαι για εγγραφή;

Το ξέρεις πως έχεις γεράσει στην σχολή σου όταν μπαίνει Σεπτέμβρης και κανείς πια δεν θα σε ρωτήσει αν είσαι για εγγραφή. Εντάξει, επίσης το ξέρεις αν μπαίνεις έβδομο έτος, όπως εγώ. Αλλά αυτή δεν είναι μια ιστορία για το πόσο αποτυχημένος είμαι. Είναι μια ιστορία για το πόσο αποτυχημένος ήμουν την πρώτη μου μέρα ως φοιτητής. Είναι ειλικρινά υπέροχο να βλέπεις πώς λάμπουν τα πρόσωπα των πρωτοετών την μέρα της εγγραφής. Βρίσκονται σε ένα τελείως καινούριο περιβάλλον, με τραπέζια και φοιτητές και φωνές και κακό χαμό, και είναι ένας χαμός διαφορετικός από αυτόν που επικρατεί στο λύκειο. Είσαι ο ορισμός της τάμπουλα ράζα. Υπάρχει ένας νέος αέρας που φυσάει στην ζωή σου, μπορείς σχεδόν να τον νιώσεις πάνω—Άκυρο. Είναι η ανάσα του παραταξιακού στον σβέρκο σου. «Είσαι για εγγραφή;» με ρώτησε μια κοπέλα, τρία τετράγωνα πριν καν φτάσω σε σημείο που να φαίνεται η σχολή. Την άφησα να με πάρει απ’ το χέρι, κι όταν φτάσαμε στο Τμήμα Ιστορίας & Εθνολογίας, με σύστησε στην Πρόεδρο του Συλλόγου Φοιτητών, η οποία μου έσφιξε το χέρι με ένα τεράστιο χαμόγελο. Ένιωσα τόσο σημαντικός. Δηλαδή, οκέι, ήμουν φρέσκο αίμα και διατηρούσα ένα εκπληκτικό μπλογκ στο προφίλ μου στο myspace, αλλά είμαι σίγουρος πως θα είχαν περάσει και πιο σημαντικές προσωπικότητες, δεν είναι ανάγκη να με κάνετε να κοκκινίζω. Με έδωσαν πάσα σε έναν φίλο τους που με ρώτησε αν είχα τα χαρτιά μου έτοιμα. Ποια χαρτιά, σκέφτομαι εγώ, το βρακί μου έβαλα και ήρθα. Με πήρε κι αυτός απ’ το χέρι και με πήγε να βγάλουμε τα απαραίτητα. Φωτογραφίες, φωτοτυπίες ταυτότητας και κάτι μαλακίες απ’ το ΚΕΠ. Μόλις βγήκαμε από την σχολή, μια κοπέλα μου την έπεσε. Όχι με τον καλό τρόπο. «Να σε απασχολήσω ένα λεπτάκι;» με ρωτάει.«Το παιδί εξυπηρετείται» της απαντάει ο συμφοιτητής μου μέσα απ’ τα δόντια του.«Δεν πειράζει» λέω, σηκώνοντας το χέρι μου ανάμεσά τους. Δεν θα άφηνα καμία προσωπική τους έχθρα που δεν μπορούσα να καταλάβω να χαλάσει την δική μου πρώτη μέρα.«Ήθελα να σου δώσω αυτόν τον φάκελο, κι ένα στυλό, και να ξέρεις πως ό,τι χρειαστείς, θα είμαστε εδώ!» λέει ναζιάρικα, μου δίνει έναν πράσινο φάκελο και φεύγει. Κάνουμε τρία βήματα, συνειδητοποιώ τι έχω στο χέρι μου και φρικάρω. «Αυτό είναι από παράταξη. Θα πάει στα σκουπίδια μετά». Το μάτι του συμφοιτητή μου γυαλίζει. Σκουπίδια;
«Θες να το δώσεις σε μένα;» ρωτάει, και του το δίνω. Τι να το κάνω άλλωστε. Μου παίρνει τον φάκελο απ’ τα χέρια και τον δίνει σε έναν άλλον. Να με βοηθούν με την εγγραφή είναι ένα πράγμα. Αλλά να πετάνε και τα σκουπίδια μου;Νομίζω θα λατρέψω το πανεπιστήμιο. Δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα και η κοπέλα που είναι εδώ για μένα, ό,τι χρειαστώ, έρχεται καταπάνω μας ουρλιάζοντας. Ο συμφοιτητής τραβιέται, αυτής το μάτι γυαλίζει περισσότερο. «ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΟ ΑΠ’ ΤΑ ΧΕΡΙΑ!» Ψύχραιμος, της λέω πως ήταν δική μου επιλογή. Για ένα νανοδευτερόλεπτο με κοιτάει και εύχεται να εκραγώ, μετά χαμογελάει δείχνοντας κυνόδοντα και μου γυρνάει την πλάτη. Στο δρόμο για το ΚΕΠ φρόντισα να αποδείξω ότι δεν είμαι κανένα ψαρωμένο παιδάκι κι ότι έχω προσωπικότητα. Ενδεικτικά, ατάκες που άφησα να βγουν από το στόμα μου:- Δεν θέλω να ασχοληθώ με παρατάξεις.- Αυτό σημαίνει πως όταν φτάσω κι εγώ δεύτερο έτος, θα βοηθάω στις εγγραφές;- Απλά, καταλαβαίνεις, θέλω να μείνω ανεξάρτητος από παρατάξεις.- Μ’ αρέσει να γνωρίζω ειλικρινή άτομα, που δεν θα μου πουλήσουν μαλακίες. Ξέρεις, σαν εσένα.- Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι τα πηγαίνω καλά στην σχολή, να πάρω πτυχίο στα χρόνια μου. Και να τα πηγαίνω καλά με όλους. Θέλω να παραμείνω ανεξάρτητος.
Μεγάλες προσδοκίες Μετά την εγγραφή, ο νέος μου κολλητός αποφάσισε να κάτσει μαζί μου για να αράξουμε. Ένας τύπος μας πλησίασε, κρατούσε κι αυτός πράσινο φάκελο. Χαλάρωσε, είπα στον εαυτό μου, δεν θες να κάνεις εχθρούς από την πρώτη σου μέρα εδώ. Αυτή τη φορά δεν μου έδωσε στυλό. Με εκδικούνται ήδη. Και μετά κόλλησε κι αυτός δίπλα μου και προσπαθούσε να μπλεχτεί μες στην κουβέντα μας. Δηλαδή, δεν μπορούσε να καταλάβει πως ήταν περιττός; Είχα ήδη κάνει έναν νέο, αληθινό φίλο, ο παραταξιακός του κώλος ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν στην ζωή μου. Αφού τον αγνοήσαμε για λίγη ώρα, έφυγε χωρίς να πει ούτε ένα γεια. «Νομίζω θα πάω σπίτι» είπα, γιατί νισάφι. Πρώτη μέρα και είχα ήδη κλείσει δίωρο μέσα στη σχολή, τόση ώρα δεν σκόπευα να περάσω συνολικά όλο το εξάμηνο.«Περίμενε. Θέλω να σου δώσω πρώτα κάτι». Δωράκι; Για μένα;Μου δίνει στο χέρι έναν μπλε φάκελο. Ουπς.«Τι είναι αυτό;»«Κι αν θέλεις, συμπλήρωσε και το κινητό σου εδώ, είναι για το ΔΕΦ».Διεθνή Έκθεση Φεσσαλονίκης;«Είναι το Δίκτυο Ενημέρωσης Φοιτητών, για ό,τι ενημερώσεις και αλλαγές προκύψουν, θα σου στέλνουμε μήνυμα».«Άρα είσαι από παράταξη».«Όχι, είναι το Δίκτυο Ενημέρωσης Φοιτητών».
Κάτι μέσα μου ράγισε. Όλη αυτή την ώρα πίστευα πως είχα βρει ένα άτομο που νοιαζόταν για μένα. Που ήθελε να με βοηθήσει. Που, με λίγη καλή τύχη, θα ήταν το άτομο που θα τηλεφωνούσα στις πέντε το πρωί να με μαζέψει όταν έβρισκα τον εαυτό μου σε ένα κρεβάτι με άλλα εφτά άτομα και την πρόσφατη μνήμη μου καμένη από τις εξωφρενικές ποσότητες αλκοόλ που ήμουν σίγουρος ότι θα κατέβαζα. Αλλά όλα ήταν ένα ψέμα. Έχασα την πίστη μου στην ανθρωπότητα. Και ποτέ ξανά δεν μπόρεσα να είμαι ευτυχισμένος. Οκέι, προφανώς αστειεύομαι. Ευτυχισμένος ένιωσα όταν βρήκα παρέα με παιδιά που όντως νοιάζονταν για μένα και τις περίπου τριάντα νευρώσεις που κουβαλάω. Αλλά αυτή είναι εντελώς άλλη ιστορία, και ξεφεύγει από το σημαντικό ηθικό δίδαγμα αυτού του κειμένου: δεν είσαι στο νηπιαγωγείο, και δεν χρειάζεσαι κανέναν να σε πάρει απ’ το χεράκι και να σε ενημερώνει. Για την ακρίβεια, ένα απ’ τα πιο υπέροχα συναισθήματα που θα νιώσεις ποτέ σαν φοιτητής είναι η πρώτη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις πως είσαι όντως ανεξάρτητος. Και πολύ, πολύ ικανός.

Ted fb.com/theodiakos
insta@theodiakos
theowalton [at] yahoo.com
bigwhitehole2.blogspot.com