Διοίκηση τριτοβάθμιας εκπαίδευσης… ένας «Τιτανικός» χωρίς τέλος;

Η Ελβίνα μας γράφει τους προβληματισμούς της για τις απεργίες των διοικητικών υπαλλήλων και μας λέει μέσα από την προσωπική της εμπειρία γιατί χρειάζεται μία αλλαγή στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ.Για ακόμη μια φορά και με την περίοδο της εξεταστικής να τρέχει και με μία μερίδα φοιτητών να αγωνιούν για το αν θα τελειώσουν με τα μαθήματα, αν θα καταφέρουν να εξυπηρετηθούν από τις γραμματείες τους για να τακτοποιήσουνε τυχόν εκκρεμότητες τους, οι διοικητικοί υπάλληλοι των περισσότερων πανεπιστημίων και ΤΕΙ αποφάσισαν να προβούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Όχι αναίτια όμως αφού ο υπουργός παιδείας εξήγγειλε κινητικότητα των διοικητικών υπαλλήλων από πλεονάζοντα ιδρύματα σε φορείς λιγότερο λειτουργικούς. Παρόλα αυτά μόνο ανησυχία επέφερε στους διοικητικούς των ανωτάτων ιδρυμάτων καθώς φοβούνται για διαθεσιμότητά τους και τίποτα άλλο, όπως άλλωστε συνέβη σε χιλιάδες άλλους δημοσίους υπαλλήλους. Ερχόμαστε λοιπόν στο ερώτημα καλώς ή κακώς πραγματοποιούνται όλες αυτές οι απεργίες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δικαίως η αδίκως? Πριν ξεκινήσω όμως ας αναφερθώ σε μια δική μου εμπειρία. Φοιτήτρια Erasmus επιστρέφω κατά το εαρινό εξάμηνο στην Ελλάδα και μετά από λίγο καιρό αρχίζω μαζί με άλλους συμφοιτητές μου τις διαδικασίες για την αναγνώριση των μαθημάτων ώστε να ολοκληρωθούν οι διεργασίες για την επανένταξη μας στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Από τη στιγμή που καταθέσαμε τα χαρτιά μας μέχρι και το Σεπτέμβρη του 2013 έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με ένα κυκεώνα προβλημάτων όχι μόνο γραφειοκρατίας αλλά και της ανικανότητας των υπάλληλων, να μας εξυπηρετήσουν επαρκώς. Ουκ’ ολίγες ήταν οι φορές που δεν ήξεραν τις διαδικασίες που έπρεπε να κινήσουν το χειρότερο όμως ήταν ότι δεν μπορούσαν να συνεννοηθούνε οι μεταξύ τους υπάλληλοι για να τελειώσουμε επιτέλους. Επομένως αν ρωτάτε έμενα ποια είναι η γνώμη μου θα σας πω ξεκάθαρα ότι είμαι διχασμένη. Από τη μια δεν μπορεί κανένας να αγνοήσει ποσό δύσκολη είναι η συγκυρία στην όποια είμαστε, η οικονομική κρίση και η ανεργία να μαστίζουν ένα κράτος χωρίς τέλος όπως δείχνει. Όμως ένα είναι σίγουρο πρέπει να γίνουνε αλλαγές. Ζώντας όμως στο επίκεντρο όλων αυτών των προβλημάτων δεν μπορώ παρά να πω «τέλος» στην ασυδοσία και την αμορφωσιά του συστήματος. Όσο αφορά λοιπόν τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο πανεπιστημιακό χώρο είναι πολλοί απλοί οι κανόνες του παιχνιδιού: έλεγχος της λειτουργίας του διοικητικού μηχανισμού του πανεπιστημίου, έλεγχος αν οι υπάλληλοι διαθέτουν τις απαιτούμενες δεξιότητες, αξιολόγηση, εξορθολογισμός της διοίκησης (κάθε υπάλληλος να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα) και σωστή κατανομή των θέσεων εργασίας. Για παράδειγμα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο δε γίνεται κανένας υπάλληλος του πανεπιστημίου να μην μπορεί να χειρίζεται άριστα προγράμματα Η/Υ με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η εφαρμογή της επανεξέτασης σε ορισμένο αριθμό μαθημάτων που έχουμε χαμηλό βαθμό, γιατί δεν ξέρουν πως να χειριστούν το σύστημα. Αλλά όμως για να παραπονιέται και να απεργεί για να μην χάσει τον σίγουρο μισθό του είναι έτοιμος και στην πρώτη γραμμή. Εκεί λοιπόν διώχνεις κάποιον ανειδίκευτο λόγω ανεπάρκειας και προσλαμβάνεις κάποιον με ειδίκευση στους Η/Υ. Συνοψίζοντας, ναι μεν το δικαίωμα της απεργίας είναι σημαντικό αναγκαίο και ορόσημο της δημοκρατικής κοινωνίας που ζούμε, δεν μπορούμε όμως να ξεχνάμε ότι ζούμε σε ένα σύγχρονο κράτος και διεκδικούμε ένα πανεπιστήμιο με βάσεις και πλήρη τεχνογνωσία για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του τεράστιου όγκου φοιτητών του. Άρα όταν μπαίνει μπροστά το δικαίωμα του φοιτητή δεν μπορώ παρά να είμαι αντίθετη σε τέτοιου είδους κινητοποιήσεις… Mιλώντας πάντα για Τριτοβάθμια Εκπαίδευτση. ElvinaSmilee fb.com/elvina.smilee
twitter.com/ElvinaSmilee
pinterest.com/elvinasmilee/boards/
elvina1992 [at] hotmail.com