Κομοτηνή: Το Έπος του ’40 μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού

«Τι να θυμηθεί κανείς; δεν είχαμε καλή ενημέρωση όπως έχουν τώρα τα παιδιά. Σε μια στιγμή όλα έγιναν άνω κάτω. Ήμουν στην 4η Δημοτικού. Τότε το σχολείο μας ήταν οκτώ τάξεις. Είχαμε πάει κανονικά για τα μαθήματά μας, όταν είδαμε τους δασκάλους και τους καθηγητές να αποχωρούν τρέχοντας από το σχολείο. Στο τέλος βγήκε και ο διευθυντής και μας είπε ότι η Ιταλία μας κήρυξε αναίτια τον πόλεμο και ότι θα πρέπει να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Μας πρόσταξε να επιστρέψουμε τρέχοντας στο σπίτι μας.» κάπως έτσι η 89χρονη σήμερα Βασιλική Δίντσογλου πληροφορήθηκε την έναρξη του Πολέμου.

Στο δρόμο

έβλεπε τους νέους και τους άντρες να αποχωρούν από τα σπίτια τους κρατώντας ελάχιστα στα χέρια τους. Έτρεχαν για να προλάβουν, να παρουσιαστούν αμέσως. Άνοιγαν οι πόρτες και έβγαιναν οι άντρες στους δρόμους και οι μητέρες και οι γυναίκες τους έμειναν πίσω.

Η Παναγία σύμμαχος
Οι πρώτες νίκες στο Αλβανικό Μέτωπο συνοδευόταν πάντα από γλέντι, τραγούδια και χορό στην πλατεία. «Τραγουδούσαμε και χορεύαμε κι εμείς τα παιδιά πρώτα» δηλώνει η κα Δίντσογλου σημειώνοντας πως «Η σύμπνοια, η ομοψυχία ήταν μεγάλη. Ποτέ άλλοτε δεν έζησα ξανά τέτοιον ενθουσιασμό για την πατρίδα». Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος γιατί όπως σημειώνει η έμπειρη Κομοτηναία «Είχαμε πίστη στο Θεό. Όλοι νομίζαμε ότι είχε ζωντανέψει η Παναγία και περπατούσε στην Ελλάδα. Την Παναγία την είχαμε Στρατηγό. Πιστεύαμε ότι θα νικήσουμε. Είχαμε και μια αγάπη για την Πατρίδα. Τι αγάπη! Τι αγάπη!»

Οι στρατιώτες περπατούσαν σαν άγγελοι
Συγκινείται ακόμη ενθυμούμενη εκείνες τις μέρες. Όταν πήραν την Κορυτσά, το Τεπελένι, τους Αγίας Σαράντα όλοι με ενθουσιασμό, με αγκαλιές και φιλιά κατέληγαν στην πλατεία. «Ο ενθουσιασμός και ο πατριωτισμός τότε ήταν ανεπανάληπτος. Βλέπαμε στρατιώτες και νομίζαμε ότι περπατούσαν άγγελοι.» Αμέσως οι γειτονιές οργανώθηκαν. Τα μαγαζιά που είχαν τα μαλλιά άδειασαν, οι γυναίκες έπλεκαν συνέχεια. «Όταν τελείωσαν τα μαλλιά, γειτόνισσες που δεν είχαν τα λεφτά να αγοράσουν έτοιμο μαλλί ξήλωναν τα στρώματα και έπλεκαν με το μαλλί κάλτσες, κασκόλ και πουλόβερ για τους φαντάρους.»

Η πίκρα της ήττας
Ωστόσο, η ήττα δεν άργησε να έρθει και η Βασιλική Δίντσογλου θυμάται « βλέπαμε τους στρατιώτες να παρακαλούν για ένα παντελόνι κι ένα σακάκι. Πετούσαν τα στρατιωτικά για να μην πιαστούν αιχμάλωτοι. Χτυπούσαν τις πόρτες. Παρακαλούσαν για ένα σακάκι, ένα ρούχο. Ανταποκρίνονταν οι γυναίκες. Ό,τι είχαν το έδιναν.» Η θύμηση της πίκρας εκείνης, της ήττας, νοτίζει τα χείλη της. «Ο Θεός άλλα μας είχε τάξει. Ήρθαν τα μαύρα χρόνια πολύ γρήγορα, λίγους μήνες κράτησε η χαρά.» δηλώνει και εύχεται «Μακάρι και οι σύγχρονοι Έλληνες να κουβαλούν ένα μικρό ποσοστό εκείνης της αγάπης για την Πατρίδα.»
Φώτο:Βασιλική Δίντσογλου Ρεπορτάζ-κείμενο – φωτογραφία:Μαρία Νικολάου