Κομοτηνή: Μια λογοθεραπεύτρια με σκούπα και φαράσι

«Πολύ μ’ αρέσει η Ελλάδα, αλλά δυσκολεύομαι τον τελευταίο καιρό γιατί δεν βρίσκω δουλειά.» δηλώνει προσθέτοντας πως η μεγαλύτερη ανησυχία της είναι ότι δεν έχει συγκεντρώσει τα απαραίτητα ένσημα, ώστε να βγει κι εκείνη στην σύνταξη, όταν έρθει η ώρα. Έτσι, συνεχίζει να δουλεύει, όπου της δοθεί ευκαιρία. Τώρα, στα 64 της χρόνια καθαρίζει διαμερίσματα και πολυκατοικίες, εξασφαλίζοντας ένα μικρό μεροκάματο, «όλα μαύρα», όπως λέει κι εκείνα δυσεύρετα.

Η Ναταλία Ζεκελίδου τα τελευταία είκοσι χρόνια ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα.

Από τη Ρωσία βρέθηκε στην Κομοτηνή κι εδώ, είκοσι χρόνια τώρα, δεν σταμάτησε λεπτό να εργάζεται προσπαθώντας να στεριώσει στην νέα πατρίδα και να στηρίξει την οικογένειά της. Παρά το γεγονός ότι έχει εργαστεί πολύ στη ζωή της, τα ένσημα που έχει καταφέρει να συγκεντρώσει είναι λίγα. «Τώρα είμαι καθαρίστρια. Μερικές φορές βρίσκω δουλειά, άλλες πάλι δεν βρίσκω τίποτα. Εξαρτάται. Πηγαίνω και καθαρίζω σπίτια. «Μαύρη» εργασία, διαφορετικά δεν γίνεται. »

Τα χρόνια της κρίσης η δουλειά της μειώθηκε. Τώρα ολοένα και πιο σπάνια την καλούν να καθαρίσει σπίτια. Έτσι, καλό μεροκάματο βγάζει πάντα πριν τις γιορτές. «Δεν βρίσκω καινούργιους πελάτες. Μειώνουν και το μεροκάματο, οπότε ολοένα και πιο δύσκολα.» σημειώνει προβληματισμένη. Άλλοτε μόνη κι άλλοτε σε συνεργασία με συνεργείο καθαριότητας προσπαθεί. Στα 64 της χρόνια πολλά πράγματα θα ήθελε να ήταν διαφορετικά. Όπως για παράδειγμα το επάγγελμά της. «Ήμουν λογοθεραπεύτρια, αυτό σπούδασα, μ’ αυτό ήθελα να ασχοληθώ, όμως, έπρεπε να δουλέψω και δεν σταμάτησα στιγμή, από τότε που ήρθαμε εδώ, να εργάζομαι. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. χωράφι, ταβέρνες, πιτσαρίες, καφετέριες, σπίτια, όπου έβρισκα δουλειά, δούλευα. Δεν αναγνώρισα το πτυχίο μου. Ήταν λάθος. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να το αλλάξω, τώρα, όμως, είναι αργά.» λέει με λύπη και επιστρέφει στη σκούπα και στο φαράσι της.
Φώτο:Ναταλία Ζεκελίδου Κείμενο- φωτογραφία:Μαρία Νικολάου