Η ΕΡΤ Λάρισας στην κορυφή του Ολύμπου

Ήταν απόγευμα Παρασκευής όταν ανηφορήσαμε για τον Όλυμπο από τη Θεσσαλική πλευρά και ειδικότερα από τα Καλύβια Ελασσόνας. Νωρίτερα μια παρέα φίλων είχε φροντίσει να ανέβει στον Όλυμπο και μας περίμενε στο καταφύγιο του Χρηστάκη που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.450 μ. Μέχρι εκεί φθάνεις με το αυτοκίνητο και φθάσαμε σχεδόν με το σούρουπο. Μας περίμενε φωτιά στο τζάκι και στρωμένο το τραπέζι με όλα τα καλά της περιοχής.

Ντομάτες, αγγουράκια, πιπεριές, τυρί παραγωγής του Βασίλη Καζακλάρη (γνωστός και ως «Ράμπο») κρέατα της περιοχής και κρασί και τσίπουρο παραγωγής των αδελφών Παπαγιάννη

Οικοδεσπότης ο Γιώργος Καμάκας που αποδείχθηκε για άλλη μια φορά καλός ψήστης. Η κουβέντα περιστράφηκε γύρω από τον Όλυμπο και τις φυσικές του ομορφιές καθώς και σε αυτούς που δεν σέβονται το μυθικό βουνό που είναι γνωστός παγκοσμίως για την μυθολογία του, καθώς στην κορυφή του, σύμφωνα με την θρησκεία των αρχαίων ελλήνων κατοικούσαν οι δώδεκα θεοί .Όσο η κουβέντα προχωρούσε με τις αφηγήσεις του «Ράμπο» η φωτιά έκαιγε αργά, αργά, σαν να μην ήθελε να σβήσει.

Στην παρέα ήταν ο Τάσος Νικολάου, ο Χρήστος Καπελιάνης και προστέθηκαν άλλα τρία άτομα από τη Λητή Θεσσαλονίκης που έρχονταν για πρώτη φορά στον Όλυμπο από την πλευρά της Ελασσόνας. Οι λίγες ώρες ύπνου ήταν αρκετές για να ξυπνήσουμε το πρωί του Σαββάτου και να ξεκινήσουμε το ανέβασμα στον Όλυμπο. Μετά από μια ώρα περπάτημα φθάσαμε στην Κακιόσκαλα όπου συναντήσαμε κι άλλες ομάδες ορειβατών που επιχειρούσαν να κατακτήσουν τις κορυφές του μυθικού βουνού και κυρίως την υψηλότερη, τον Μύτικα που βρίσκεται στα 2.918μ. και ακολουθεί το Σκολιό με 2.908μ.

Η παρέα χωρίστηκε καθώς ο Γιώργος και ο Τάσος παρέμειναν στην Κακιόσκαλα και μας ανέμειναν εκεί μέχρι που γυρίσαμε από τον Μύτικα, τον οποίο επιχειρήσαμε και ανεβήκαμε από το Λούκι. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς εξοπλισμό παρουσιάζει μεγάλη επικινδυνότητα και θέλει μεγάλη προσοχή. Βέβαια ο Δημήτρης μαζί με τον Ζήση και τον Μάριο προτίμησαν να μην ανέβουν στον Μύτικα και επέστρεψαν πίσω από το μονοπάτι του Λιτοχώρου και στη συνέχεια βρεθήκαν στην Κακιόσκαλα. Όταν φθάσαμε στην κορυφή, συναντήσαμε πολλούς ορειβάτες από την Γερμανία, την Πολωνία, την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστρία, τη Βουλγαρία, την Ισπανία, την Κύπρο, ίσως να ξεχνάω και κάποια χώρα και φυσικά ομάδες Ελλήνων από διάφορες περιοχές.

Η παρουσία των ξένων που μιλούσαν με μεγάλο θαυμασμό για τον Όλυμπο και τις ομορφιές του, επιβεβαιώνει, αυτό που λέγεται ότι ο Όλυμπος είναι το ψηλότερο βουνό με παγκόσμια φήμη. Ο συμπαγής ορεινός του όγκος δεσπόζει επιβλητικός στα όρια Μακεδονίας και Θεσσαλίας με μια σειρά από ψηλές κορυφές που αυλακώνουν βαθιές χαράδρες, γύρω από τις οποίες εκτείνεται μια περιοχή ιδιαίτερης βιοποικιλότητας. Για την προστασία της μοναδικής αυτής κληρονομιάς, ανακηρύχθηκε ήδη από το 1938 ως ο πρώτος Εθνικός Δρυμός της Ελλάδος.

Κάθε χρόνο χιλιάδες φυσιολάτρες επισκέπτονται τον Όλυμπο, για να θαυμάσουν από κοντά τη γοητεία της φύσης του και να χαρούν την περιήγηση στις πλαγιές του και την κατάκτηση των κορυφών του. Οργανωμένα ορεινά καταφύγια με ποικίλες ορειβατικές και αναρριχητικές διαδρομές βρίσκονται στη διάθεση των επισκεπτών που θέλουν να εξερευνήσουν τις ομορφιές του. Κλασική αφετηρία αποτελεί η κωμόπολη του Λιτόχωρου στους ανατολικούς πρόποδες του βουνού, 100 χλμ από τη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει όπως αναφέραμε και στην αρχή και η πλευρά της Ελασσόνας που θεωρείται πιο εύκολη.

Όποιο, μονοπάτι, η διαδρομή ακολουθήσετε, αυτό που πρέπει να σας διακατέχει είναι ο σεβασμός στη φύση και ειδικότερα στο μυθικό βουνό που ξέρει να σε μαγεύει και να σε γοητεύει με όλα αυτά που διαθέτει και δεν τα συναντάς σε άλλο βουνό. Η αλήθεια είναι ότι όσες φορές και να ανέβεις στον Όλυμπο δεν τον χορταίνεις και θέλεις να ξανανέβεις!!!