Ευγένιος Τριβιζάς: … Μέσω των παραμυθιών έχω κρατήσει επαφή με τη μαγεία της παιδικής ηλικίας

Ο Ευγένιος Τριβιζάς δεν είναι απλώς ο αγαπημένος Έλληνας παραμυθάς! Είναι… εξερευνητής, εφευρέτης και ζογκλέρ µελάτων αυγών. Έχει ανακαλύψει το Νησί των Πυροτεχνηµάτων, τη Φρουτοπία, το Πιπερού, το Κουτσουλιστάν, την Κουµασιλάνδη, τη Χώρα των Χαµένων Χαρταετών και την Πολιτεία µε Όλα τα Χρώµατα εκτός από το Ροζ.

Τα βιβλία του απευθύνονται σε παιδιά κάθε ηλικίας, αρκεί να μην έχουν χάσει κάπου στο δρόμο… τη φαντασία, τη χαρά,

Μέχρι το Φεβρουάριο του 2017 στο περίπτερο 1 του Διεθνούς Εκθεσιακού Κέντρου Θεσσαλονίκης παρουσιάζονται «Οι μυστικοί κόσμοι του Ευγένιου Τριβιζά», ένα θεματικό πάρκο, με υψηλά εκπαιδευτικά στάνταρ και έντονο διαδραστικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα.

Οι μικροί και μεγάλοι επισκέπτες απολαμβάνουν κάθε μικρή λεπτομέρεια! Οι λάτρεις των παραμυθιών του Ευγένιου Τριβιζά, ανεξαρτήτως ηλικίας, ταξιδεύουν με το «Εξπρές των Ονείρων», γνωστό επίσης και ως «Τρένο που πάει παντού», με συνεπιβάτες τον δαιμόνιο δημοσιογράφο Πίκο Απίκο, την Πουπού την αλεπού, την Καιτούλα την κοκέτα την κοτούλα, τη Λιλή την παρδαλή λεοπάρδαλη και άλλους και χαίρονται μια καταιγιστική διαδρομή σε χώρες άγνωστες και ζούγκλες μακρινές, ακούγοντας συναρπαστικές ιστορίες και λύνοντας αξεδιάλυτα μυστήρια.

Με αφορμή το θεματικό πάρκο βρήκαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον αγαπημένο συγγραφέα στα NEW MEDIA της ΕΡΤ3.

Σε μια εποχή, κατά την οποία τα παιδιά λαμβάνουν πληθώρα ερεθισμάτων, τι μπορεί να κάνει ένας γονιός για να αγαπήσουν το διάβασμα;

Σίγουρα όχι συμβουλές και προτροπές για τα οφέλη της ανάγνωσης. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας γονιός είναι να φροντίσει ώστε να τον βλέπει συχνά το παιδί του να απολαμβάνει ένα βιβλίο. Αν, δηλαδή, το παιδί βλέπει τη μητέρα ή τον πατέρα του να χαίρεται, να χαμογελάει διαβάζοντας ένα βιβλίο, θα ενδιαφερθεί να πληροφορηθεί τον λόγο και στη συνέχεια θα του δημιουργεί η επιθυμία να βιώσει την ίδια απόλαυση διαβάζοντας και εκείνο το δικό του βιβλίο. Επίσης, μπορεί ο γονιός να του δείχνει ενδιαφέρουσες εικόνες από παιδικά βιβλία, να του κινεί την περιέργεια να μάθει τι συμβαίνει και με ποιον τρόπο εξελίσσεται η ιστορία.

(Το σκίτσο του κ.Τριβιζά φιλοτέχνησε η Έφη Σπανού)

Εσείς πως νιώθατε όταν διαβάζατε ένα βιβλίο;

Όταν ήμουν παιδί, αισθανόμουν απογοητευμένος όταν τελείωνε μια ιστορία, όταν π.χ. ο πρίγκιπας και η αγαπημένη του «ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Αισθανόμουν ότι εγώ δεν ζούσα καθόλου καλύτερα, ότι η δική μου ζωή δεν ήταν τόσο συναρπαστική όσο η δική τους, ότι έφευγαν για να ζήσουν ευτυχισμένοι και εμένα με αφήναν κατά κάποιο τρόπο «στα κρύα του λουτρού!». Γι’ αυτό προσπαθούσα να μαντέψω τι άραγε να γινόταν μετά το τέλος του βιβλίου. «Ωραία! Σκότωσε ο πρίγκιπας τον δράκο. Τέλειωσε η ιστορία; Όχι» Πήγαινα εγώ να βρω τον δράκο, ο οποίος δεν είχε πεθάνει εντελώς, του έδινα τις πρώτες βοήθειες και γινόταν καλά. Για να με ευχαριστήσει μου αποκάλυπτε πού ήταν κρυμμένος ένας θησαυρός με ρουμπίνια. ‘Η όταν μου διάβαζαν την ιστορία του φλογεροπαίχτη που τον ακολουθούσαν τα ποντίκια και μετά τα παιδιά, εγώ σκεφτόμουν «πού να βρήκε άραγε αυτή τη φλογέρα; Μήπως υπήρχε κάποιο κατάστημα που πουλούσε τέτοιες φλογέρες να πάω να πάρω κι εγώ καμία; Μήπως θα έβρισκα εκεί ποικιλίες από φλογέρες που όταν τις παίζεις σε ακολουθούν πχ ζαχαροπλάστες, καμηλοπαρδάλεις ή πεταλούδες;»

Τι γίνονται οι ήρωες μιας ιστορίας όταν τελειώσει;

Η ιστορία δεν τελειώνει. Κάθε τέλος είναι και μια καινούρια αρχή. Ή μπορεί να έχει περισσότερα από ένα, διαφορετικά φινάλε, όπως σε πολλά βιβλία μου. Στα «88 Ντολμαδάκια» ή στα «33 Ροζ Ρουμπίνια» των εκδόσεων Καλέντη για παράδειγμα υπάρχουν πολλές εναλλακτικές εξελίξεις. Το ίδιο το παιδί μπορεί να δίνει το δικό του τέλος σε κάποια ιστορία. Ένα άλλο μπορεί να επιλέγει ένα διαφορετικό τέλος. Όπως άλλωστε συμβαίνει και στη ζωή μας τίποτα δεν είναι κάτι δεδομένο.

Εκατόν ογδόντα βιβλία, συνεργασία με πλειάδα εκδοτικών οίκων, μεταφράσεις των έργων σας σε πάρα πολλές γλώσσες. Ο αγαπημένος παραμυθάς των παιδιών. Πώς έχετε καταφέρει να γράφετε όλα αυτά τα χρόνια, να περνάτε το μήνυμα που θέλετε και να εξιτάρετε τη φαντασία των παιδιών χωρίς να γίνεστε διδακτικός;

Πρωταρχικός μου στόχος είναι το βιβλίο να διασκεδάζει το παιδί, να καλλιεργεί τη φαντασία του και να διευρύνει τους δημιουργικούς του ορίζοντες. Έμμεσα μόνο να περνάει μηνύματα. Ποτέ κραυγαλέα.

Αυτή την περίοδο γράφετε κάτι;

Γράφω συνέχεια! Έχω πάντα ένα μπλοκάκι στην τσέπη μου και κάθε στιγμή κάτι σημειώνω, κάποιο όνομα χαρακτήρα, κάποια ιδέα, κάποια εξέλιξη. Κάποτε φοβόμουν ότι οι ιδέες κάποια στιγμή στερεύουν. Μετά κατάλαβα ότι είναι κάτι σαν τη Λερναία Ύδρα, κόβεις ένα κεφάλι και φυτρώνουν πολύ περισσότερα. Η ανησυχία μου τώρα είναι ότι δε θα προλάβω να γράψω όλα όσα έχω εμπνευστεί. Πάρα πολλά τα παραμύθια, λίγος ο χρόνος για να τα γράψεις. Το τελευταίο μου βιβλίο έχει τίτλο «Τσιμπιτσούξ και Τσιμπινέλα» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλαση. Ήρωάς του είναι ένα μικρό σκαντζοχοιράκι που νιώθει μια πολύ μεγάλη λύπη. Ένας κίτρινος παπαγάλος με πορτοκαλί λοφίο το συμβουλεύει ότι για να του περάσει η λύπη πρέπει να τον πάρει κάποιος αγκαλιά. Έτσι ξεκινάει μια περιπετειώδης αναζήτηση αγκαλιάς σε λιβάδια με κόκκινες τουλίπες, σε λίμνες με καραμελένιες γεφυρούλες, σε δάση με βατομουριές και πόλεις με ξεχασμένες μαριονέτες. Μια αναζήτηση με αλλεπάλληλες απογοητεύσεις αλλά και μια υπέροχη έκπληξη.

Γράφετε συνήθως μια ιστορία και επικεντρώνεστε σε αυτήν ή γράφετε παράλληλα πολλές ιστορίες;

Γράφω πολλές ιστορίες παράλληλα. Συχνά τις αφήνω για ένα μεγάλο διάστημα προτού τις ξαναπιάσω για τις ολοκληρώσω. Όταν διαβάζεις ένα κείμενο μετά από κάποιους μήνες, διαπιστώνεις και τις αδυναμίες του. Άλλοτε πάλι όσο χρόνο μου παίρνει για να γράψω ένα βιβλίο, μπορεί μετά να μου πάρει άλλο τόσο για να βρω το όνομα ενός χαρακτήρα ή μια συγκεκριμένη λέξη που έψαχνα.

Στη διάρκεια της συνέντευξης τύπου για το Θεματικό Πάρκο «Οι Μυστικοί Κόσμοι του Ευγένιου Τριβιζά» μας δείξατε και δύο αγαπημένα σας αντικείμενα, μια κουδουνίστρα και ένα ζακετάκι που φορούσατε μωρό, τα οποία θα εκτεθούν μεταξύ άλλων σε ένα πρωτότυπο «Μουσείο» εδώ στις εγκαταστάσεις της HELEXPO. Πώς είναι αυτό το συναίσθημα;

Ένα περίεργο συναίσθημα νοσταλγίας, αλλά και δυσπιστίας. Τόσο μικρός ήμουν; Και η αίσθηση ενός κόσμου που έχει χαθεί. Ευτυχώς στην περίπτωση μου μέσω των παραμυθιών έχω κρατήσει επαφή με τη μαγεία της παιδικής ηλικίας. Φοβάμαι ότι πολλοί το χάνουν αυτό. Είχε πει κάποιος ότι «αυτό που ονομάζουμε ωριμότητα είναι το πτώμα της χαμένης μας παιδικότητας». Όμως κάπου κρυμμένη μέσα μας εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η παιδικότητα. Εκεί ίσως οφείλεται και η απήχηση που έχουν τα έργα μου όχι μόνο στα παιδιά αλλά και στους ενήλικες.

Διαβάστε περισσότερα για το θεματικό πάρκο και τις ώρες λειτουργίας του εδώ