Αντ. Γιαννούλη : «Τρίπολη και πολιτισμός. Αν όχι τώρα πότε;»

08:33 27/4/2017 - Πηγή: ΕΡΤ

Σίγουρα στην Ελλάδα της κρίσης το ισχυρό χαρτί, η βαριά βιομηχανία της, θα μπορούσε να είναι ο πολιτισμός, η ιστορία της, τα μνημεία, οι φυσικές ομορφιές και το κλίμα της.

Η βαθιά κρίση των τελευταίων χρόνων δεν είναι μόνο οικονομική αλλά είναι κρίση λειτουργίας των θεσμών. Είναι κρίση ηθική. Είναι κρίση αντιλήψεων και τρόπου σκέψης, ίσως και ταυτότητας της σύγχρονης κοινωνίας.

Περισσότερο από πότε τώρα υπάρχει η ανάγκη αναζήτησης αντίβαρων στη σφαίρα της γνώσης, της νόησης, της δημιουργίας και της ευαισθησίας.

Γράμματα

και τέχνες με τα νοήματα, την αισθητική, αλλά και τον συναισθηματικό τους κόσμο κεντρίζουν τον προβληματισμό, την αμφιβολία απέναντι σε βεβαιότητες και στερεότυπα.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το θέατρο είναι ο καθρέφτης του πολιτισμού μιας χώρας δεν είναι μόνο μια καλλιτεχνική έκφραση. Είναι ο βηματισμός μιας κοινωνίας προς τα μπρος ή η στασιμότητα που φανερώνει την πολιτισμική φτώχεια.

«Καθώς σας μιλώ εδώ δεν είμαι εγώ, δεν είμαι ηθοποιός, είμαι απλά ένας άνθρωπος από τους πολλούς που χρησιμοποιεί το θέατρο για να συνεχίσει να υπάρχει», τονίζει η Ιζαμπέλ Ιπέρ ανάμεσα σε άλλα.

«Είναι, λίγο, καθήκον μας. Και ανάγκη μας. Με άλλα λόγια, το θέατρο δεν υπάρχει χάρη σε μας, μάλλον χάρη στο θέατρο υπάρχουμε εμείς. Το θέατρο είναι παντοδύναμο, αντιστέκεται, επιβιώνει από το κάθε τι, πολέμους, λογοκρισία, φτώχεια. Αρκεί να πούμε “Το σκηνικό είναι μια γυμνή σκηνή μιας ακαθόριστης εποχής” και να προσθέσουμε έναν ηθοποιό. Ή μία ηθοποιό. Τι θα κάνει αυτός; Τι θα πει αυτή; Θα μιλήσουν; Το κοινό περιμένει, θα αναγνωρίσει, γιατί χωρίς το κοινό δεν υπάρχει θέατρο, ποτέ δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Ένας μόνο θεατής στο κοινό είναι το κοινό…»

Και καταλήγει η Ιζαμπέλ Ιπέρ: «Το θέατρο για μένα είναι ο άλλος, είναι ο διάλογος, η απουσία του μίσους. Η φιλία μεταξύ των λαών· δεν γνωρίζω πολύ καλά τι θα πει αυτό, μα πιστεύω στην κοινότητα, στη φιλία μεταξύ των θεατών και των ηθοποιών, πιστεύω στην ενότητα όλων αυτών που ενώνει το θέατρο, τους θεατρικούς συγγραφείς, τους μεταφραστές, τους φωτιστές, τους σχεδιαστές κοστουμιών, τους σκηνογράφους, αυτούς που ερμηνεύουν το θέατρο και αυτούς που το δημιουργούν και αυτούς που το επισκέπτονται. Το θέατρο, μας προστατεύει, μας προφυλάσσει… Μου φαίνεται πως μας αγαπά… όσο το αγαπάμε…»

Και κάπου εδώ αναρωτιόμαστε..

Η Τρίπολη αγαπά το θέατρο, την παραγωγή θεάτρου συγκεκριμένα; Το ερώτημα είναι ρητορικό και αυτό φαίνεται από την συνεχή δημιουργία νέων ομάδων με κουλτούρα και ήθος.

Τολμώντας να τις απαριθμήσω βλέπω ότι υπάρχουν τόσα ερασιτεχνικά σύνολα , τόσες θεατρικές ομάδες που ανθούν και παράγουν στην πόλη μας.

Η Θεατρική Ομάδα Τρίπολης, η Ομάδα Έλευσις, η ομάδα των δασκάλων, η νεοσύστατη αλλά σημαντική ομάδα «Οι Δράστες» με την Κατερίνα Γιαννίκη στο τιμόνι και τον Γιώργο Τσαντίλα -δεν νομίζω ότι κανένας μας πιστεύει ότι ο Γιώργος δεν είναι πια κοντά μας- η θεατρική ομάδα Λεβιδίου, με τους υπέροχους πραγματικά συντελεστές, αλλά και παλαιότερα οι σχολικές παραστάσεις του Πολυκλαδικού αλλά και του Τεχνικού Λυκείου Τρίπολης- δείχνουν ότι και η σύγχρονη Τριπολιτσά γνωρίζει καλά αυτό που γνώριζε και η Τριπολιτσά του ‘’50, του’’60… και ακόμα παλαιότερα.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι…

Η παλιά Τριπολιτσά ήξερε καλά τον πολιτισμό της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης , τον πολιτισμό της φτώχειας και της αξιοπρέπειας . Στηριζόταν στην βάση της, στους πολίτες και δημιουργούσε. Έκανε πανηγύρι συλλογικό τις Απόκριες, τρικούβερτο γλέντι το Πάσχα και διαφορετικού ύφους αλλά ανάλογου ήθους τα Χριστούγεννα.

Ίσως γιατί η τότε κοινωνία γνώριζε καλά ότι η τέχνη και ο πολιτισμός συνεισφέρουν στην μείωση των εντάσεων, στην υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, στην ανάπτυξη σχέσεων αμοιβαιότητας και σχέσεων σεβασμού της διαφορετικότητας.

Δίνουν στους συμμετέχοντες την ευκαιρία να δημιουργούν δεσμούς επαφής και επικοινωνίας, δημιουργούν την «αίσθηση του ανήκειν», υπερβαίνουν σύνορα και διαχωριστικές γραμμές, αντιμάχονται τον κοινωνικό αποκλεισμό, αποτελούν τον κατάλληλο συνεκτικό ιστό για ισχυρή κοινωνική συνοχή.

Γνώριζε, μάλλον, η παλιά Τριπολιτσά ότι η συμμετοχή σε συλλογικές δραστηριότητες προσφέρει σημαντικές εμπειρίες και δεξιότητες στο άτομο, δίνοντας ταυτόχρονα την αίσθηση της συμμετοχής σε δημοκρατικές λειτουργίες και σε διαδικασίες λήψης αποφάσεων.

Δεν θα μπορούσε ανάλογη λογική να γίνει ο ταγός μας; Να δοθεί στην τοπική κοινωνία ο ρόλος και η αρμοδιότητα να αναλάβει η ίδια την ζωή και δράση της.

Αφού μόνο έτσι μπορεί να διαμορφωθεί ένα περιβάλλον όσμωσης ιδεών ικανό να προσδώσει ώθηση και ορμή για το μέλλον και να αναζωογονήσει το πάθος για τα κοινά, να διευρύνει την ενεργητική συμμετοχή των πολιτών και να αναδειχθεί μια κοινή αίσθηση οράματος. Να καλλιεργηθεί ένας συμμετοχικός πολιτισμός όπου οι εταίροι αισθάνονται και ενεργούν ως τοπικοί συμμέτοχοι και συνεργοί.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, για να είναι και Τοπική και Αυτοδιοίκηση θα πρέπει να καταστήσει τη συνεργασία κεντρική συνιστώσα της πολιτικής της και στρατηγικό στόχο της τοπικής κοινωνίας.

Αν όχι τώρα, πότε;

Αντωνία Γιαννούλη

Επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Μαντινειακή Συμπολιτεία» για τον Δήμο Τρίπολης

Keywords
Τυχαία Θέματα