Το δυστύχημα είναι ότι δεν έχουμε πια ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΣ

10:45 22/11/2014 - Πηγή: Aixmi

Ο συνάδελφος δημοσιογράφος Αντώνης Καρακούσης έγραψε ένα άρθρο στο «ΒΗΜΑ» (το αναδημοσίευσε η «aixmi.gr«) για τους «μαχαιροβγάλτες», τους «μιζαδόρους» και τους «εθνικο-λαϊκιστές», που σήμερα «συγκατοικούν», όπως ισχυρίζεται, στην ελληνική Δεξιά.

Συμφωνώ μαζί του και ειδικά για τα φασιστοειδή (η λέξη δική μου), που έχουν σπιτωθεί στη Νέα Δημοκρατία, θα είχα να πω ότι αρκετά από αυτά έχουν εκλεγεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση όχι μόνο με την επίσημη πριμοδότηση της ΝΔ

αλλά και επιδεικνύοντας με καμάρι τις ταυτότητες, με τις οποίες τους είχαν προικοδοτήσει προδικτατορικά οι διαβόητες παρακρατικές οργανώσεις («Αντικομουνιστική Σταυροφορία» κ.α.).

Τον υπουργό Υγείας τον εξαιρώ από το «ανάθεμα» διότι δημόσια έχει αποκηρύξει το φασιστικό παρελθόν του και τα τσεκούρια με τα οποία κυνηγούσε στα νιάτα του τους δημοκρατικούς πολίτες.

«Μαχαιροβγάλτες», λοιπόν, σήμερα στη Δεξιά και «μιζαδόροι» και «εθνικο-λαϊκιστές».
Πριν από σαράντα χρόνια, όταν ο άρτι τότε αφιχθείς εκ Παρισίων Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε ιδρύσει τη Νέα Δημοκρατία, τι γινόταν στην ελληνική Δεξιά;

Ο αρθρογράφος της εφημερίδας υποστηρίζει ότι ο Καραμανλής είχε μεν ενσωματώσει στην παράταξη το φασισταριό (δική μου η λέξη), αλλά «έδιναν τον τόνο» εκτός από τον αρχηγό, ο Τσάτσος, ο Ράλλης, ο Παπαληγούρας, ο Αβέρωφ, ο Κανελλόπουλος, ο Χορν, ο Λαμπρίας και άλλα «διακεκριμένα πρόσωπα».
Και εδώ θα συμφωνήσω και θα συμπληρώσω ότι η φράση ¨πεφωτισμένη Δεξιά» ταίριαζε γάντι σ’ εκείνη την εποχή.

Πριν από αυτή την εποχή τι γινότανε στη Δεξιά του τόπου μας;
Και γιατί ο αρθρογράφος δεν ασχολήθηκε μ’ αυτό το ρημάδι το «πριν»;
Η επτάχρονη δικτατορία από ποια μήτρα είχε βγει;
Και πριν από τη χούντα τα τρίκυκλα και τους Γκοτζαμάνηδες ποιος πελαργός τους είχε φέρει;
Και νωρίτερα από τα τρίκυκλα τα δέντρα και οι αλάνες της Αττικής με ποιες «πλάτες» ψήφιζαν στις εκλογές της βίας και της νοθείας;

Και εκείνη ακριβώς την εποχή τις αναλφάβητες εσωτερικές μετανάστριες γιαγιάδες ποιος τις είχε γράψει σε… δέκα και είκοσι εκλογικούς καταλόγους της Β´ Αθηνών και τις περιέφερε από την Ερυθραία ως το Περιστέρι για να… ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα με δέλεαρ το διορισμό στο Δημόσιο των παιδιών και των εγγονών τους;
-
Κόπηκα, συμπεθέρα μου, σήμερα να ψηφίζω! Ούτε τον κάμπο της Θεσσαλίας να είχα σκάψει…» είχε πει μια ηλικιωμένη συγγένισσά μας στη γιαγιά μου, που είχε έρθει επίσκεψη.

- Μα, εγώ ξέρω ότι μια φορά ψηφίζουν οι άνθρωποι στις εκλογές. Είχε απαντήσει η γιαγιά.

- Εγώ, συμπεθερούλα μου, ψήφισα εκατό φορές! Με γύριζαν όλη τη μέρα με ένα αυτοκίνητο και ψήφιζα… ψήφιζα… ψήφιζα…

Πιο πίσω χρονικά δεν πάω για να μη σκαλίσω βαθύτερες πληγές, του μετεμφυλιακού, ψυχροπολεμικού ελληνικού κράτους.

Γι’ αυτό θα ήθελα, με το συμπάθιο του συναδέλφου Καρακούση, να πω ότι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν ασχολούμαστε και με το πολιτικό παρόν και με το πολιτικό παρελθόν του χιλιοταραγμένου τόπου μας.

Το δυστύχημα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ούτε οι «μαχαιροβγάλτες», ούτε οι «μιζαδόροι», ούτε οι «εθνικο-λαικιστές» που «συγκατοικούν» σήμερα στην ελληνική Δεξιά.

Το δυστύχημα είναι ότι σήμερα δεν έχουμε τους ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΣ που ξήλωναν τις πλάκες από τα πεζοδρόμια στις διαδηλώσεις της δεκαετίας του 1960 έξω από το υπουργείο Εργασίας του Δημητράτου.

«Από οικοδόμο να το βρεις, ρε αλήτη… «φώναζε κάποτε έξω από ξενοδοχείο πέμπτης κατηγορίας της οδού Πατησίων μια βιοπαλαίστρια κοπέλα στον αστυνομικό που της έταζε γάμους και χαρές, την πήγαινε στο ξενοδοχείο για μια βιαστική ερωτική συνάντηση και μετά την έδιωχνε κακείν-κακώς για να κοιμηθεί και λίγο ο «άνθρωπος»!

Αυτό, λοιπόν, είναι το δυστύχημα: Ότι σήμερα δεν έχουμε τους ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΣ, που σήκωναν τον ντενεκέ με το τσιμέντο στην πλάτη και ξήλωναν τις πλάκες από τα πεζοδρόμια αγωνιζόμενοι ρωμαλέα όχι μόνο για τα δικά τους δικαιώματα, αλλά και για τα δικαιώματα όλων των υπόλοιπων εργαζομένων.

Με άλλα λόγια: Σε μια Ελλάδα με ενάμισι εκατομμύριο άνεργους και ανασφάλιστους, με 300.000 εργαζομένους απλήρωτους οχτώ, εννιά και δέκα μήνες και με δυόμισι εκατομμύρια φτωχοδίαιτους, που λιποθυμάνε τα παιδιά τους στο σχολείο από την πείνα, δεν θεωρείται σοβαρό εργατικό κίνημα αυτό που εμπνέει και δραστηριοποιεί σαράντα-πενήντα χιλιάδες ανθρώπους…

Τόσους περίπου (ίσως και λιγότερους) βλέπουμε κάθε φορά στις εργατικές κινητοποιήσεις και τους περισσότερους κάτω από τα κομματικά λάβαρα του ΠΑΜΕ (βλέπε ΚΚΕ…).

Αυτοί, τουλάχιστον, (οι Κουκουέδες) είναι απροσπέλαστοι από τους κουκουλοφόρους, τους κάθε λογής και προέλευσης προβοκάτορες και τους ταραχοποιούς του κοινού ποινικού δικαίου, που καταστρέφουν περιουσίες (καταστήματα, αυτοκίνητα κ.α.) δημιουργημένες με πολύ κόπο και πολύ ιδρώτα.

Keywords
Τυχαία Θέματα