Ολόγυμνοι Γέροι Θεοί χαμογελούν…

Εκεί που λέγαμε πως όλα έχουν ειπωθεί και ότι είμαστε μια γενιά κάπως τεμπέλικη, αφού όλα τα βρήκαμε γραμμένα, περίπου βρεμένα και στο πιάτο, έρχεται μια στιγμή που όλα είναι ξανά σε διαπραγμάτευση. Εκεί κάπου στο περιθώριο υπάρχει άδειος χώρος να αφήσουμε ένα χνάρι, κυρίως γιατί στο μέτρημα οι αποτυχίες είναι σταθερά περισσότερες από τις επιτυχίες μας.

Ένα από τα σπουδαιότερα ζητήματα είναι η ίδια η ύπαρξη του Θεού κι αν εμείς, οι περιττοί θνητοί, είμαστε άραγε ικανοί, για να Τον διαλέξουμε ανάλογα με τα χαρίσματα μα και τα αποτελέσματα Του. Κι ύστερα να τον βάλουμε αφέντη κι αρχηγό της άλλης, της άγνωστης επόμενης ζωής μας.

Στο Όνομα του όπλιστηκαν εκείνες οι ελπιδοφόρες λαμπρές σταυροφορίες, και οι μισθοφόροι με τη σειρά τους έσπειραν με πτώματα το διάβα της ιστορίας.

Την ίδια ώρα ο απέναντι δοξασμένος ξενικός Θεός, εκείνος με τις ακατανόητες ποιητικές Σούρες του, έσπρωχνε τους φανατικούς πιστούς του να σφάζουν δίχως έλεος όλους εμάς, τους άπληστους βάρβαρους.

Πόσο διαφορετικές μπορεί να είναι οι προσευχές όλων όσων κρατούν χαντζάρια;

Μήπως το πρόβλημα πέρα από Θεούς ευλογίες και θαύματα έχει να κάνει με την ασφυξία της ζωής πάνω σε έναν στενό πλανήτη που παραφούσκωσε και δεν μας είναι πια αρκετός;

Αν κλείσουμε τρία αδέλφια σε ένα μικρό δωμάτιο δεν θα χρειαστεί πολύ ώρα ώσπου να καβγαδίσουν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και δεν τρέχει ίδιο αίμα στις φλέβες μας, ούτε καν καταλαβαινόμαστε!

Το ζήτημα της ευρυχωρίας ίσως λυθεί με μαζικούς τάφους και ένα αιματοκύλισμα διαρκείας, μόνο που τότε κάπου θα γράφει το δικό μας όνομα και θα ευχόμαστε να πρόκειται για μια τυχαία συνωνυμία. Μια λαθεμένη σύμπτωση, εμείς θαρρούμε πως είμαστε το μέλλον.

Βρωμοκοπάμε επιθυμίες και μια ταγκιασμένη φανατίλα, μα πόσο έξοχα το είπε ο αιρετικός φιλόσοφος Σιοράν: «μονάχα ο θάνατος δεν έχει χάσει την φρεσκάδα του»!

Μας έμεινε, λοιπόν, μονάχα η ακόρεστη πείνα για να ζήσουμε, το μίσος και ένα μολύβι για να το ξύσουμε και να το κάνουμε στιλέτο…