Ο Βενγκέρ είναι η Άρσεναλ…

Χθες το απόγευμα η Αρσεναλ κατέκτησε το κύπελλο Αγγλίας κερδίζοντας στον τελικό με 2-1 την πρωταθλήτρια Τσέλσι. Είναι το έκτο κύπελλο Αγγλίας που κατακτά ο Αρσέν Βενγκέρ: πλέον κανείς δεν έχει κερδίσει στην ιστορία του θεσμού όσα κι αυτός. Το κατέκτησε σε μια σεζόν που η ομάδα του έμεινε εκτός Τσάμπιονς λιγκ και που ένα μέρος του κόσμου της του έκανε τη ζωή δύσκολη ζητώντας συχνά πυκνά την παραίτησή του. Την Πέμπτη η διοίκηση της Αρσεναλ

Διέλυσε την ομάδα του τελικού
Υπάρχουν πολλά αξιολάτρευτα πράγματα που χει κάνει ο Βενγκέρ στην Αρσεναλ: προφανώς το σημαντικότερο είναι ότι άλλαξε τους τρόπους προπόνησης των αγγλικών ομάδων, επιβάλλοντας το πολύ μακρινό 1996 τις διπλές προπονήσεις – κάτι που στην Αγγλία ήταν μέχρι τότε άγνωστο. Ωστόσο η δικιά μου ανάμνηση από την εποχή του Βενγκέρ δεν είναι ούτε το αήττητο πρωτάθλημα, ούτε η Αρσεναλ των πιτσιρικάδων, αλλά η ίδια η τρέλα του Αλσατού με το επιθετικό ποδόσφαιρο. Το 2005 η Αρσεναλ έπρεπε να κάνει οικονομίες για να χτίσει το δικό της γήπεδο. Ο Βενγκέρ πούλησε τον Βιεϊρά, δεν ξόδεψε παρά ελάχιστα και στην διάρκεια της χρονιάς έμεινε από λύσεις. Ο κόουτς έβαλε πολύ νερό στο κρασί του, παρουσίασε μια σφικτή ομάδα – ίσως την πρώτη Αρσεναλ του καιρού του, που έπαιζε πολύ καλή άμυνα.

Η επιλογή απέδωσε: η ομάδα κέρδισε προκρίσεις στο γκολ κι έπαιξε τελικό στο Τσάμπιονς λιγκ, κάτι που προηγουμένως με πολύ καλύτερους παίκτες δεν είχε κάνει ποτέ! Εχασε το τρόπαιο από τη Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο στις λεπτομέρειες, αλλά στο νησί όλοι είχαν μιλήσει για θαύμα. Ολοι εκτός από τον ίδιο: μόλις εκείνη η σεζόν πέρασε, ο Βενγκέρ άφησε στην άκρη εκείνη τη συνταγή κι άρχιζε να χτίζει σχεδόν από το μηδέν, πάλι μια δική του ομάδα, δηλαδή μια ομάδα που ο πρώτος της στόχος είναι να παίζει όσο καλύτερα μπορεί κι ας μην κερδίσει τίποτα!

Το 2008, η ολοκαίνουργια ομάδα του, που δεν έχει τον Πιρές και τον Λιούμπεργκ, δεν βρήκε ποτέ τον αντικαταστάτη του Βιεϊρα ή του Μπέργκαμπ, και δεν είχε πια τον Ανρί στις δόξες του, έφτασε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ παίζοντας σπουδαία μπάλα σχεδόν χωρίς Αγγλους ποδοσφαιριστές! Τότε είχε θεωρηθεί ένα μεγάλο παράδοξο, σήμερα είναι κανόνας στο νησί. Η Αρσεναλ του 2008, αντιπροσώπευε την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα του Λονδίνου. Ο Αντεμπαγιόρ αναγεννήθηκε εκεί, ο Φάμπεργκας και ο Φαν Πέρσι βρήκαν μια νέα πατρίδα, ο Νασρί κι ο Θίο Γουόκλοτ μεγάλωσαν χωρίς να πρέπει να μοιάσουν σε κανένα. Είναι κρίμα που εκείνη η ομάδα αποκλείστηκε στον ημιτελικό από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αλλά το ποδόσφαιρο που έπαιξε το θυμόμαστε όλοι ακόμα.

Με αντίπαλο τον εαυτό του

Πολλές φορές γράφω ότι οι ικανότητες των προπονητών δεν έχουν να κάνουν με τους τίτλους που κερδίζουν, αλλά με το τι αφήνουν πίσω τους στην ιστορία του ποδοσφαίρου: μεγάλοι δεν είναι μόνο αυτοί που αποχωρούν με τίτλους, αλλά κι αυτοί που άλλαξαν την ιστορία, σημάδεψαν την εποχή τους. Ο Αρσέν Βενγκέρ είναι ένας μεγάλος προπονητής γιατί αυτά τα χρόνια έχει μόνο ένα μεγάλο αντίπαλο: τον εαυτό του! Πήγε πριν από εικοσιένα χρόνια στην Αγγλία και μπορεί και να ήταν τότε ο πρώτος Γάλλος προπονητής που δούλεψε εκεί. Επειδή λατρεύει το επιθετικό ποδόσφαιρο, μετέτρεψε σε μηχανή που σκόραρε ακατάπαυστα την πιο αμυντικοπαθή αγγλική ομάδα – την boring boring Arsenal όπως την αποκαλούσαν οι οπαδοί της. Εκτοτε ο Βενγκέρ ζει στον κόσμο του. Φτιάχνει μια ομάδες επιθετικές και συχνά ασταθείς, απρόβλεπτες και αλλά σχεδόν πάντα εξαιρετικά θεαματικές, ομάδες με πιτσιρικάδες που συχνά ανακαλύπτει ο ίδιος: για χρόνια η Αρσεναλ αποτελούσε μια ατραξιόν του Λονδίνου, ένα είδος υποχρεωτικού προορισμού για όποιον περνούσε από εκεί.

Ο Βενγκέρ κέρδισε με την παραμονή του στο νησί ένα ιδεολογικό πόλεμο: άλλαξε τον τρόπο που οι Αγγλοι βλέπουν το ποδόσφαιρο. Η Αρσεναλ δεν ήταν απλά η πρώτη βρεταννική ομάδα που στηρίχθηκε σε ξένους, αλλά και η πρώτη που άφησε τόσο πολύ κατά μέρους όλες τις τετριμένες αξίες του αγγλικού ποδοσφαίρου! Η Αρσεναλ του Βενγκέρ πρόταξε το θέαμα, πρόσφερε στο Τσάμπιονς λιγκ εκπληκτικές παραστάσεις επιθετικού ποδοσφαίρου. Ακόμα θυμάμαι μια τριάρα στη Βαλένθια στα χρόνια της απόλυτης λάμψης της ομάδας του Κούπερ, μια πεντάρα στην Ιντερ στο κατάμεστο Σαν Σίρο, θριαμβευτικά περάσματα από τη Μόσχα, το Ολύμπικο της Ρώμης, το Μόναχο. Ακόμα θυμάμαι μεγάλα της ματς με την Μπαρτσελόνα, τον καιρό που αυτή ήταν απλησίαστη. Και πάντα τη θυμάμαι να λυγίζει στα δύσκολα, να χάνει ντέρμπι στην Αγγλία με κατεβασμένα χέρια, να ξεκινά τη σεζόν σαν σίφουνας και να κάνει βουτιές στην απόδοσή της τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο, να παίζει καλή μπάλα την άνοιξη και να κλείνει πάντα με μεγάλα σερί. Ακόμα και φέτος, σε μια από τις πιο απογοητευτικές σεζόν της, όταν ο Βενγκέρ πρόσθεσε ένα κεντρικό μπακ, παίζοντας 3-4-3 έκανε εννιά νίκες στα τελευταία εννιά ματς.

Αλλαξε, όμως, το κοινό
Το 2009 ο οικονομικός διευθυντής της Ιβαν Γαζίδης είχε ανακοινώσει ότι η εταιρία είχε καταγράψει ρεκόρ εσόδων για το οικονομικό έτος 2008- 2009. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν, ο τζίρος της «Arsenal Holdings plc» τότε είχε αυξηθεί στα 313,3 εκατομμύρια λίρες από 223 εκατομμύρια που ήταν το 2008. Η αύξηση ήρθε επειδή το γηπέδου Εμιρετς παρουσίασε σούπερ έσοδα. Η Αρσεναλ δεν είχε κερδίσει κανένα τίτλο, αλλά το γήπεδό της είχε πληρότητα που ξεπερνούσαν το 90%, γιατί όπως σωστά είχε γράψει η Gurdian, «το Εμιρετς είναι το μόνο θέατρο του Λονδίνου στο οποίο ποτέ δεν πλήττεις»! Εσοδα είχαν φέρει και πωλήσεις παικτών: για τον Βενγκέρ όλοι έχουν την τιμή τους. Όμως από τότε πέρασαν οκτώ χρόνια και το κοινό του Εμιρετς άλλαξε θεαματικά: σήμερα πρέπει να είσαι πάνω από 35 χρονών για να θυμάσαι τι ήταν η Αρσεναλ πριν τον Βενγκέρ. Αν δεν είσαι, βλέπεις μια ομάδα που δυσκολεύεται να παρακολουθήσει την Τσέλσι, τη Σίτι, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: και ζητάς ο τύπος να φύγει γιατί από καλή μπάλα έχεις χορτάσει. Δεν σου λέει τίποτα, αν δεν κερδίζεις.

Του χρεώνουν τα πάντα

Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά. Ο Βενγκέρ είναι τόσο μεγάλος που οι οπαδοί που θέλουν να φύγει του χρεώνουν τα πάντα: ακόμα και τη λιτότητα της ομάδας. Πιστεύουν πως είναι ένας κολλημένος γέρος που θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει το πρωτάθλημα με δεύτερες επιλογές – βλέπουν μια ομάδα που είναι ζήτημα να έχει τέσσερις – πέντε παίκτες, που θα ήταν στην 18αδα της Τσέλσι ή της Μάντσεστερ Σίτυ και που πλέον παίζει χειρότερο ποδόσφαιρο και από την Τότεναμ. Θυμώνουν και μπορεί να έχουν δίκιο. Η δική μου πάντως πρόβλεψη είναι απλή: αν φύγει ο Αρσέν, η Αρσεναλ μπορεί και να κερδίσει τα πρωταθλήματα που της λείπουν, αν ξοδέψει όσα οι άλλοι. Δεν θα είναι, όμως, ποτέ η ίδια. Η μάλλον θα είναι. Θα είναι ξανά και πάντα η boring boring Arsenal…

Πηγή: karpetshow.gr