Ο Νότης Μαυρουδής για τις φωτιές στην ανατολική Αττική: Όλα, ακόμα και το φόντο, μαύρο. Κόλαση

Με ένα συγκλονιστικό μακροσκελές κείμενό του στο facebook ο συνθέτης Νότης Μαυρουδής αναφέρεται στις ημέρες που καιγόταν η ανατολική Αττική, «στις φωτιές, το καταστροφικό και αλλόκοτο ετήσιο εθνικό μας σύνδρομο«, που υποδηλώνουν την εθνική μας μοναξιά.

«Αυτή η σκέψη, την ώρα που βλέπω και μυρίζω τις φωτιές, με κάνει να καταρρέω. Νιώθω ανασφαλής, πιο φτωχός, απελπισμένος και μοναχός. Νιώθω να μου αφαιρούν τα πιο πολύτιμα και τα πιο ουσιώδη από όλα όσα κατέχω. Αυτή

η ετήσια καλοκαιρινή αυτοχειρία, με την ακόλουθη δασική συρρίκνωση, μάς καθιστά όλο και πιο αδύναμους, σκοτεινιάζοντας το μέλλον» γράφει μεταξύ άλλων ο Νότης Μαυρουδής και προσθέτει:

«Κοιτάζω τις φωτογραφίες από το καμένο τοπίο. Έχω περπατήσει σε καρβουνιασμένες περιοχές, οδοιπορώντας μέσα σε μήτρα τραγωδίας. Μαύρα δολοφονημένα δέντρα, μαύρο χώμα, μαύρη πίσσα και η πλαγιά ή το βουνό. Κουφάρια άτυχων ζώων. Όλα, ακόμα και το φόντο, μαύρο. Κόλαση! Πλημμυρίζω το κείμενό μου από το δραματικό στοιχείο, που είναι και η ουσία ενός τέτοιου θεάματος. Είναι από εκείνα που αποστρέφεις το βλέμμα και σφίγγεται η καρδιά σου«.

Αναλυτικά:

Σχολιάκι 347
(Μετα πάσης ειλικρίνειας…)
(20/8/2017)
Ετήσιος κλαυθμός και οδυρμός…
Κόλαση! Προσωπική και συλλογική Κόλαση. Οι μέρες που πέρασαν, καθώς βλέπαμε και μυρίζαμε τα πέριξ της Αττικής να φλέγονται, τους καπνούς να πνίγουν τη μεγάλη μας πόλη, η λύπη, φαντάζομαι, έγινε κοινό συναίσθημα, κάπως σαν ένα πέπλο κατάθλιψης να απλώθηκε στον ορίζοντα του κοινού μας βίου…

Οι φωτιές, αυτό το καταστροφικό και αλλόκοτο ετήσιο εθνικό μας σύνδρομο, υποδηλώνουν, εκτός των άλλων καταστροφικών συνεπειών, και την εθνική μας μοναξιά! Ως προνομιούχος από την γεωγραφική της θέση χώρα, η Ελλάδα, με τα βουνά, τα δάση, τις ζαφειρένιες της θάλασσες, ένας πραγματικά ευνοημένος από τους Θεούς τόπος, κάθεται κάθε χρόνο μπροστά στις οθόνες να κοιτάζει τις αδηφάγες φωτιές να καίνε ζώα και ζωές, δάση, σπίτια, περιουσίες, ανθρώπινο κόπο, όνειρα, πνεύμονες οξυγόνου, ζωτικό χώρο, Πατρίδα…

Η ετήσια «πύρινη λαίλαπα» είναι κατάρα που χτυπάει τις χώρες, τις οικονομίες τους, τους ανθρώπους, τις γενιές. Όλους. Κάθε φωτιά είναι χτύπημα και φτωχαίνει τον τόπο όπου ανάβει. Μελαγχολώ πάντα όταν νιώθω ανήμπορος να ενεργήσω, να δράσω και να αντιδράσω μπροστά στην καταδίκη (μου-μας) να ζω σε μια χώρα, η οποία συρρικνώνει τους φυσικούς της πόρους, είτε από οργανωμένα συμφέροντα, είτε από ασυνείδητους πολίτες ή άλλες αιτίες που δεν αποκαλύπτονται εύκολα. Δεν θέλω να παραθέσω τα στοιχεία τής φρίκης από τις καταστροφές τού κάθε καλοκαιριού όταν, με το που θα εμφανιστεί ένα μελτεμάκι, ξεκινάμε να μετράμε το κόστος από τις φωτιές. Τα εύλογα ερωτήματα: Πώς θα προστατευθούμε, αν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης, πρόνοια και μέτρα εκ των προτέρων κι όχι κατόπιν εορτής κλάματα και οδυρμοί, ποιο το βαθύτερο κόστος για τη χώρα κλπ, απαντώνται κάθε φορά με πόνο ψυχής από όλους και, την επόμενη χρονιά, πάλι το ίδιο σενάριο…

Το κακό μας χάλι… Κάθε κυβέρνηση που περνάει δοκιμάζεται στη στρατηγική τής προετοιμασίας και της πρόληψης. Όλες αποτυγχάνουν… υπερήφανα! Η κομματική μηχανή λειτουργεί με ανερμάτιστη πολιτική και χωρίς προγραμματισμό και ο καβγάς πάνω απ’ τις στάχτες, είναι πλέον αναμενόμενος, επιρρίπτοντας ο ένας στον άλλον τις ευθύνες τού δράματος, αδιαφορώντας στην ουσία για τον χρόνο που κυλάει και που αποδεικνύει πως εντέλει, η σχέση τού πολιτικού κατεστημένου με τα δάση και το περιβάλλον, γίνεται άπαξ τού χρόνου. Όταν δηλαδή… κλαίνε και οδύρονται, «διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους» για τα ήδη καμένα…

Οι περισσότερο εγκαταλειμμένοι και αφημένοι στη μοίρα τους τα πυροσβεστικά σώματα από ξηράς και αέρος, οι εθελοντές, τις περισσότερες φορές αφήνονται απροετοίμαστοι και εν τέλει, ανήμποροι να αντιμετωπίσουν το μεγάλο φλεγόμενο θεριό που κατασπαράζει ό,τι βρίσκει μπροστά του! Η φύση έχει τους δικούς της κανόνες και εκδικείται, συνήθως όταν την παραβιάζεις και την κακομεταχειρίζεσαι. Θα έρθει η στιγμή τής Νέμεσης που θα πέσει πάνω στον ασεβή και επιπόλαιο άνθρωπο με σκληρό τρόπο.

Οι αποψιλώσεις των δασών, τα εμπόδια ροής των νερών, των ποταμών, των λιμνών, της ατμόσφαιρας, των οριζόντων, οι ανεξέλεγκτες οικοδομήσεις πάνω σε σαθρά χώματα ή σε δασικά εδάφη και οι μικρές πολιτείες τής μιας… νύχτας, οι διαπλοκές Πολεοδομιών, ΔΕΗ, Δημοσίου κλπ με τον πολίτη και η καταμέτρηση τόσων άλλων, σκοτεινών ή φανερών, αιτιών οι οποίες συμπληρώνουν το παζλ της ανομίας και του ωχαδερφισμού, «πληρώνονται» σκληρά και τοις μετρητοίς… στην κομπίνα εις βάρος τής φύσης.

Αλλά, αυτά τα συνηθισμένα θα λέμε τώρα; Κάθε φορά γράφουμε, διαβάζουμε, συζητάμε, βλέπουμε τις φωτιές, κάθε τόσο τις πλημμύρες, τις παγωνιές, τις θερμοκρασίες, όλοι μας… αθώοι κι… αμέτοχοι, μέσα σε απροστάτευτες πόλεις και περίχωρα. Πετάμε αποτσίγαρα, ψήνουμε τα κοψίδια μας, καίμε τα σκουπίδια μας, θα οξυγονοκολλήσουμε, θα κάνουμε ό,τι μας γουστάρει, κι ας καεί το πελεκούδι…

Όλα όμως πληρώνονται. Οι φωτιές μέσα στον Ιούλιο και Αύγουστο του ’17 έκαψαν Ζάκυνθο, Καλύβια, Κύθηρα, Κάλαμο, Βαρνάβα, Κεφαλονιά, Ηλεία και μάς άφησαν ξανά ενεούς για το τι μέλλει γενέσθαι. Δεν είναι η μόνη χώρα που καταστρέφεται κάθε καλοκαίρι η δική μας. Συμβαίνει παντού και δεν γνωρίζω τα μεγέθη των καταστροφών άλλων χωρών. Νοιάζομαι πρωτίστως για τη δική μου και το μέλλον της. Αυτή η σκέψη, την ώρα που βλέπω και μυρίζω τις φωτιές, με κάνει να καταρρέω. Νιώθω ανασφαλής, πιο φτωχός, απελπισμένος και μοναχός. Νιώθω να μου αφαιρούν τα πιο πολύτιμα και τα πιο ουσιώδη από όλα όσα κατέχω. Αυτή η ετήσια καλοκαιρινή αυτοχειρία, με την ακόλουθη δασική συρρίκνωση, μάς καθιστά όλο και πιο αδύναμους, σκοτεινιάζοντας το μέλλον.

Κοιτάζω τις φωτογραφίες από το καμένο τοπίο. Έχω περπατήσει σε καρβουνιασμένες περιοχές, οδοιπορώντας μέσα σε μήτρα τραγωδίας. Μαύρα δολοφονημένα δέντρα, μαύρο χώμα, μαύρη πίσσα και η πλαγιά ή το βουνό. Κουφάρια άτυχων ζώων. Όλα, ακόμα και το φόντο, μαύρο. Κόλαση! Πλημυρίζω το κείμενό μου από το δραματικό στοιχείο, που είναι και η ουσία ενός τέτοιου θεάματος. Είναι από εκείνα που αποστρέφεις το βλέμμα και σφίγγεται η καρδιά σου.

Όμως, ας μην προβάλλω ακόμα περισσότερο το στοιχείο τής τραγωδίας. Ο κλαυθμός και ο οδυρμός κάθε χρόνο με κάνει να απελπίζομαι, από τότε που ανακάλυψα τον σχετικό εμπαιγμό όλων των κυβερνήσεων, οι οποίες τολμούν ανερυθρίαστα να κονταροχτυπιούνται με τους «άλλους», τους… απέναντι, στο ετήσιο μακάβριο «ραντεβού» απόδοσης ευθυνών, με τα καμένα να προστίθενται στον υπάρχοντα κατάλογο της καταστροφής τής χώρας…
Νότης Μαυρουδής