Νοικοκυρά: το σκληρότερο επάγγελμα στον κόσμο (αφιερωμένο στη Ρούλα)

Είμαι βέβαιη πως εάν τα «οικιακά» ήταν ανδρική υπόθεση, θα είχε βρεθεί από χρόνια τρόπος να νομοθετηθούν σαν αμειβόμενο επάγγελμα, με πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Το γεγονός πως οι «νοικοκυρές» είναι γυναίκες, αυτομάτως κατέταξε τη σκληρή δουλειά τους στην κατηγορία του «απλού καθήκοντος». Του «έλα μωρέ, μαγειρεύεις ένα φαγητό και γκρινιάζεις ότι κουράζεσαι«.

Δεν υπάρχει δυσκολότερη εργασία από τα «οικιακά». Σου απορροφά λαίμαργα και την τελευταία σταγόνα ενέργειας, αφού δεν συνοδεύεται καν από ένα ρεπό, ένα break, ένα δικαίωμα στην ασθένεια, ένα στοιχειώδες

Τα καλάθια με τα άπλυτα και οι στοίβες με τα ασιδέρωτα, κάνουν την Λερναία Ύδρα να μοιάζει ακέφαλη. Ο πάγκος της κουζίνας, τα λερωμένα σερβίτσια, τα τρόφιμα που πρέπει να τακτοποιηθούν σε ντουλάπια και ψυγείο, δίνουν την εντύπωση ότι ξαναγεννιούνται αδιάκοπα μόλις γυρίσεις για λίγο την πλάτη σου. Η ακαταστασία στο σπίτι, η σκόνη στα έπιπλα, το πάτωμα που θέλει σφουγγάρισμα, το μπάνιο που πάλι είναι χάλια, τα τζάμια που πάλι λερώθηκαν… σου βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα σιγομουρμουρίζοντας » δεν θα τελειώσεις ποτέ, να, να, να, να, να«.

Δεν θα ξεχωρίσω την εργαζόμενη- νοικοκυρά από εκείνη που (από επιλογή ή ανάγκη) περιορίζεται μόνο στα οικιακά της καθήκοντα. Έχει τα υπέρ και τα κατά της η κάθε μια και, έχοντας βιώσει και τις δύο καταστάσεις, αδυνατώ να πω προς τα πού κλείνει η ζυγαριά.

Η πρώτη, έχει την «πολυτέλεια» να βγει για λίγες ώρες από τους τοίχους του σπιτιού και να νομίζει ότι αναπνέει ελεύθερα (έστω και έναν αέρα γεμάτο κούραση και επαγγελματικές υποχρεώσεις). Η δεύτερη, έχει τη δυνατότητα να κάνει ένα μικρό time out (αγχωμένο, βιαστικό, γεμάτο ενοχές τις περισσότερες φορές). Η κούραση, και στη μία και στην άλλη, είναι δεδομένη, εάν δεν έχεις βοήθεια. Συχνά απάνθρωπη. Και κυρίως, ατέλειωτη….

Από τη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου μέχρι το μεσημέρι, παλεύεις να προλάβεις. Και όταν μετά από 8 ώρες σκληρής εργασίας εντός ή εκτός σπιτιού, νιώσεις ότι τα έχεις βάλει όλα σε μία τάξη, φτάνει η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, της επιστροφής από το σχολείο… και η πεντακάθαρη κουζίνα σου ξαναγίνεται ρημαδιό. Για να την ξαναμαζέψεις και μετά να τρέξεις να καλύψεις τις απογευματινές υποχρεώσεις. Που δεν τελειώνουν όταν βραδιάσει. Γιατί εκεί, ξεκινούν άλλες τόσες. Και άντε ξανά μανά, η πεντακάθαρη κουζίνα σου γίνεται ρημαδιό .Και την ξαναμαζεύεις.

Την ώρα που όλοι οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, δικαιούνται λίγα λεπτά ανάπαυλας μπροστά σε μια τηλεόραση, ένα βιβλίο, ένα παιχνίδι. Γιατί αυτοί κουράστηκαν όλη μέρα. Εσύ όχι! Γι αυτό, άσε τη μουρμούρα και συνέχισε τις δουλειές σου.

Βάλε τα παιδιά για ύπνο. Ετοίμασε τα ρούχα τους για την επόμενη. Κάνε την ψυχολόγο αν βρίσκονται στην εφηβεία. Και μετά, ένα γρήγορο ντουζ και άλλαξε πάραυτα διάθεση. Ώρα να γίνεις και σύντροφος, σύζυγος, γυναίκα. Με το μάτι να κλείνει. Την αναπνοή να βγαίνει βαριά από την κούραση. Το μυαλό να τακτοποιεί στα κουτάκια τους όσα σε περιμένουν αύριο. Κι ένα μπούχτισμα σαν κόμπος στον λαιμό… Όλη σου η ζωή είναι προσαρμοσμένη στο πρόγραμμα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων. Οι δικές σου; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Είναι η μεγαλύτερη ευτυχία να έχεις οικογένεια. Μα έχει και «αντίτιμο». Και κάθε γυναίκα-νοικοκυρά, το πληρώνει αέναα. Οι περισσότερες χωρίς να γκρινιάξουν. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι όλοι σε θέση να τις καταλάβουν. Μόνο όσες το έχουν ζήσει καταλαβαίνουν… Και μοιράζονται μεταξύ τους παράπονα, γκρίνιες και εμπειρίες.

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό γράφτηκε μετά από μια συζήτηση με την Ρούλα. Ετών 50, δεν εργάστηκε ποτέ στη ζωή της για να μεγαλώσει τα τρία παιδιά της. «Επάγγελμα οικιακά» συμπλήρωνε πάντα στα δημόσια έγγραφα. Πριν από έναν χρόνο έχασε τον σύζυγό της. Έμεινε μόνη με ένα γιο στο Πανεπιστήμιο και άλλους δύο να κάνουν εποχιακές δουλειές για το μεροκάματο. Με τον νέο νόμο Κατρούγκαλου της κυβέρνησης Τσίπρα, η Ρούλα, όπως και χιλιάδες άλλες Ρούλες, χάνει το δικαίωμα στη σύνταξη χηρείας.

Στα 53 της θα σταματήσει να εισπράττει έστω και 1 ευρώ και θα πρέπει να βρει τρόπο να ζήσει.

«Δεν μιλάμε για μείωση, αλλά για κατάργηση 100% της σύνταξης «λόγω νεαρού της ηλικίας», μου είπαν. Με τιμωρούν γιατί ο άντρας μου πέθανε στα 55 του, λες και ήταν επιλογή του! Με τιμωρούν γιατί επέλεξα να είμαι μητέρα. Αν το ήξερα δεν θα έμενα χωρίς δουλειά. Σπούδασα στη Φιλοσοφική, θα έβρισκα τον τρόπο να εργάζομαι όλα αυτά τα χρόνια, όσο δύσκολο κι αν είναι με τρία παιδιά. Ένιωθα πως ήταν τιμή να μεγαλώνω 3 αγόρια και ήρθε τώρα η πατρίδα μου και το μετέτρεψε σε ποινή. Ο κύριος Τσίπρας με καταδικάζει, με προσβάλλει, μου ποδοπατά την αξιοπρέπεια γιατί έκανα το έγκλημα να είμαι μητέρα και νοικοκυρά. Δεν είμαι κακός άνθρωπος, αλλά εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να τους επιστρέψει ο Θεός την αδικία, σε καθέναν ξεχωριστά. Μόνο τότε θα ηρεμήσουν οι ψυχές των συζύγων μας που έφυγαν με την αυταπάτη ότι δουλεύοντας μια ζωή, μας άφησαν τουλάχιστον μία στοιχειώδη σύνταξη για να επιβιώνουμε«, ήταν τα λόγια της Ρούλας. Τα μεταφέρω χωρίς σχολιασμό… Τι να σχολιάσω;

thisismarias.com

Follow me on Facebook