Μην το διαβάσεις αν δεν είσαι Άνθρωπος!

Πάλευα με τους δαίμονες της ψυχής μου εδώ και τρία, τέσσερα χρόνια, αν έπρεπε να δημοσιοποιήσω αυτές τις μύχιες σκέψεις μου.

Ήταν κλειδαμπαρωμένες τόσο δυνατά στο βαθύτερο υπόγειο της ψυχής μου, που μάλλον εκεί θα έπρεπε να μείνουν, σκέφτομαι τώρα που σε λίγα λεπτά θα πατήσω το κουμπί εντολής γιά να «ανέβει» αυτή η απεγνωσμένη εξομολόγηση στην aixmi.gr και να γίνω βορά στον όχλο του διαδικτύου. Με μόνη ελπίδα να υπάρξουν και κάποιοι αληθινοί «Άνθρωποι», οι οποίοι θα συμμεριστούν τους προβληματισμούς μου.

Σας προειδοποιώ

Αντιμετώπισα με γενναιότητα (πιστεύω) όλες τις απώλειες των ανθρώπων της οικογενειάς μου. Το μόνο ανεξήγητο γιά εμένα ακόμη και σήμερα τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα μου σε ηλικία 63 ετών από καρκίνο, είναι πώς τα κατάφερα και δεν λύγισα όντας 23 ετών.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι εργαζόμουν μόλις έναν χρόνο ως ελεύθερος ρεπόρτερ στην εφημερίδα «Ακρόπολις» και μία ώρα πριν την κηδεία, πηγαίνω στον αρχισυντάκτη μου τον «δάσκαλο» Δημήτρη Καλάκο και του λέω ότι θα λείψω γιά λίγο γι’ αυτό τον λόγο και θα επιστρέψω. Τα έχασε! «Έλα την άλλη εβδομάδα σε παρακαλώ«. Κι όμως αντί να εκτιμήσω την ανθρωπιά του θύμωσα! Εννοείται ότι ξαναγύρισα κανονικά στη δουλειά μου.

Δώδεκα χρόνια πριν πέθανε από έμφραγμα σε ηλικία 56 ετών ο «γαμπρός» μου – τον ονομάζει η τυπική συγγενική «ορολογία» – πραγματικός αδελφός γιά εμένα. Εντάξει 41 ετών ήμουν πλέον, οπότε η θλίψη υποχωρεί μπροστά στον ρεαλισμό. Και πέντε χρόνια πριν «στο καπάκι» μέσα σε επτά μήνες, φεύγουν από τη ζωή η μητέρα μου πλήρης ημερών 85 ετών χτυπημένη από την εκφυλιστική νόσο Αλτσχάιμερ και η αδελφή μου 58 ετών από εγκεφαλικό.

Ενδιάμεσα αυτών των δύο θανάτων η σύντροφος της ζωής μου υποβάλλεται σε διπλή μαστεκτομή και γλιτώνει τη ζωή της στο «παρά πέντε».

Κάπου εδώ (δεν υπολογίζω αγαπημένους θείες και θείους) αυτός ο φριχτός άνεμος καταλαγιάζει. Δεν έμεινε και τίποτε άλλο να μου πείτε, αλλά τι μπορείς να κάνεις?

Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Ναι μεν έχασα τους ανθρώπους μου, αλλά κέρδισα «σοφία» και αντοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από κάθε κηδεία εργαζόμουν κανονικά, με αποκορύφωμα της μητέρας μου που στις 12 παρουσίασα το μεσημβρινό μαγκαζίνο ειδήσεων στον ραδιοφωνικό σταθμό Flash και στις 2 ήταν η κηδεία. Ή στις 5 τα ξημερώματα άφησα την αδελφή μου στην εντατική και μετά από μία ώρα ήμουν στο σταθμό γιατί άρχιζε η βάρδια μου γιά να παρουσιάσω στις 7 το πρώτο δελτίο ειδήσεων. Ίσως όμως το πιό ακραίο να είναι ότι στις 4 το απόγευμα τέλειωσε η πρώτη οκτάωρη επέμβαση της συντρόφου μου και στις 5 ήμουν πίσω στη δουλειά.

Τι μας τα λές όλα αυτά τώρα και μας «μαυρίζεις την ψυχή ρε μεγάλε?» θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα. Δεν το «παίζω ήρωας» ή καταφρονεμένος. Σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα. Τα είπα όλα αυτά γιά να καταλήξω στο βασανιστικό συμπέρασμα.
Εδώ και χρόνια ακούω παντού και συχνά από παιδιά, νέους, μεγαλύτερους ή μεσήλικες τις εξής εκφράσεις με γέλιο και «χιούμορ»: «έβγαλα καρκίνο με τη συμπεριφορά σου», ή «έχω Αλτσχάιμερ πάλι ξέχασα», ή θα μούρθει εγκεφαλικό με αυτά που άκουσα» ή «θα πάθω έμφραγμα με αυτά που βλέπω». Όλες και όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που το λένε γιά πλάκα, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τι τρομακτικές ασθένειες είναι και οι τέσσερις.

Ειδικά την Αλτσχάιμερ νομίζουν ότι είναι ανέκδοτο! Αν ήξεραν ότι ο γονιός δεν αναγνωρίζει το ίδιο το παιδί του στο τελευταίο στάδιο θα ζητούσαν να τους συγχωρήσει ο Θεός που εκστομίζουν αυτό το…» ευφυολόγημα» γιά χαβαλέ. Ή χαζογελάνε όταν μιλάνε γιά… εγκεφαλικό από τη γκόμενα που είδαν (συγνώμη γιά τη λέξη).

Αυτή είναι όμως η κοινωνία μας. Γελάει με την τραγωδία των άλλων. Παίζει με τις λέξεις και τις ασθένειες που βασανίζουν ανθρώπους πριν τη λύτρωση. Είναι πεπεισμένοι οι πολλοί ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους γιατί αυτοί είναι άτρωτοι. Και μόνο όταν το «τέρας» εισβάλει στο σπίτι τους, ίσως τότε να συνέλθει.

Κι αν κάποιοι αναρωτιέστε αν πριν από όλον αυτόν τον θάνατο που είδα, είχα πει κι εγώ αυτές τις «χαζοατάκες», η απάντηση είναι «όχι δεν έχω εκστομίσει ποτέ αυτά τα εμέσματα. Δεν χρειάστηκε να αντικρίσω κατάματα τον ανείπωτο πόνο γιά να καταλάβω ότι δεν παίζουν με τις ασθένειες των ανθρώπων».

Το πιό ερεβώδες όμως όλων, είναι αυτό που λένε γιά πλάκα οι πολλοί «πώς κάνεις έτσι, αυτιστικός είσαι?«. Εκεί να δείτε τι τραβάει ο άνθρωπος που είναι είτε τυπικός αυτιστικός είτε αυτιστικός υψηλής λειτουργικότητας και οι συγγενείς ή φίλοι που τον φροντίζουν ή τον συναναστρέφονται.

Τέλειωσα. Αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Έστω και γιά λίγο. Έστω κι αν ήδη το μετάνιωσα που «ξεγυμνώθηκα» σε χιλιάδες αγνώστους. Ας είναι, δεν τους φοβάμαι. Το πολύ πολύ να μες λοιδορήσουν. Δεν αλλάζει πιά ο κωδίκελλος της ζωής μου. Είναι η φράση του παμμέγιστου αμερικανού ποιητή Ε. Ε. Κάμινγκς «εκτός κι αν αγαπάς κάποιον, τίποτε άλλο δεν έχει νόημα στη ζωή».