Μην μου μιλάτε στο fb σαν να υπηρετήσαμε μαζί φαντάροι…

«Αγόρι γιατί δεν απαντάς τις νύχτες στο fb; Υπάρχει στεφάνι; Hahahahahaha», έγραφε το μήνυμα που έλαβα αργά χθες βράδυ στο facebook, από κυρία που -κρίνοντας από την φωτο προφίλ της- δεν βρίσκεται στην πρώτη νιότη.

Και τι έγινε θα μου πείτε; Ευγενέστατη ήταν η γυναίκα, δεν σε προσέβαλε, έριξε και το χαχαχαχα της στο τέλος να γελάσουμε… Θα συμφωνούσα μαζί σας αν δεν υπήρχε μια μικρή,

τεχνική λεπτομέρεια: δεν είμαι αγόρι! Γεγονός το οποίο προκύπτει ξεκάθαρα από το ονοματάκι μου (Μαρία, που στην χώρα μας δίδεται αυστηρά σε κοριτσάκια) αλλά και από την εικόνα του προφίλ μου.

Το ότι η κυρία με αποκαλεί «αγόρι» στον χαιρετισμό της οφείλεται
– είτε σε μειωμένη όραση λόγω ηλικίας (συμβαίνει σε όλους μας, δεν είναι ντροπή, ου γαρ έρχεται μόνον, εγώ για να περάσω βελόνα σε κλωστή δίνω μάχη πλέον…)
– είτε σε μειωμένη αντίληψη (αυτό ευτυχώς δεν συμβαίνει σε όλους μας αλλά δυστυχώς στο facebook συναντάται όλο και συχνότερα).

Γενικώς υπάρχει μια χαλαρή διάθεση από πολλούς χρήστες του φατσοβιβλίου οι οποίοι παρερμηνεύοντας τον ρόλο της «διαδικτυακής φιλίας» σε αντμετωπίζουν σαν παλιοσειρά από τον στρατό.

«ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ πώς πέρασες το καλοκαίρι; ειμαι κι εγώ blogger και γουσταρω τρελά αυτά που γραφεις αλλα δεν μου μπαίνεις νύχτα κι εγώ νυχτα την κατεβάζω καλύτερα την έμπνευση. xaxaxaxa. Άντε μπες αποψε να κουσκουσέψουμε. οι αποψεις μας ταυτιζονται σε πολλα. Φιλιά στα μουτρα γλύκα. Και για να μην παρεξηγηθω παω μονο με αντρες. xaxaxaxa«, μου έγραφε ένας εντελώς άγνωστος στις αρχές του Σεπτεμβρίου,

«ρε μαλ@#α πόσο γέλασα με το σχόλιό σου για τον γάμο της φίλης σου», ήταν το μήνυμα μιας «φίλης» με την οποία δεν είχαμε προλάβει να ανταλλάξουμε ούτε like,

«για να είναι κανεις 25 χρονια παντρεμενος με τον ίδιο άνθροπο πρέπει να γλείφει τα πατοματα από τους σιμβιβασμούς και τις υποχορήσεις, οπότε άσε τις ρομαντικές ευχές σε-τα-μας κοπελιά«, σχολίασε ένας τύπος (διατηρώ την ορθογραφία του) που επί σειρά εβδομάδων μου έκανε κάτι που λέγεται poke και τελικά ο γιος μου μού εξήγησε ότι είναι το «σκούντηγμα» του facebook,

«ποια νομιζεις οτι εισαι και αγνοεις τα αιτηματα φλιας μου μωρηηηηηηηηηηηηηηηηη;», ήταν το αγωνιώδες ερώτημα μιας κοπέλας γιατί διανοήθηκα να μην την κάνω «φίλη» μου.

Απολαμβάνω την ανταλλαγή απόψεων μέσω των social media, τα χρησιμοποιώ για να διαφωνήσω, να προβληματιστώ ή να χαλαρώσω, χαίρομαι που συναντώ σε αυτά φίλους από τα παλιά και γνωρίζω νέους με τους οποίους αισθάνομαι ότι «ταιριάζουν τα χνώτα μας», αλλά…

Αυτή η υπερβολική οικειότητα, η αγένεια που καταχρηστικά αποκαλείται «άνεση», η αποστολή υβριστικών χαρακτηρισμών χάρη αστεϊσμού, με κάνει έξαλη. Όχι από σεμνοτυφία ή ψευτοκαθωσπρεπισμό αλλά γιατί υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κώδικες στην επικοινωνία με τους ανθρώπους που τους θεωρώ σημαντικούς. Το «ρε» που θα πω στον φίλο μου ή θα ακούσω από αυτόν κουβαλάει μέσα του «δουλειά» κι έχει κατακτηθεί με προσπάθεια…

Και για να γίνω ακόμη πιο κατανοητή, θα κλείσω με ένα μήνυμα που έλαβε αγαπημένη φίλη στο inbox από έναν τύπο με τον οποίο είχαν απλώς το ίδιο εκπαιδευτή σκύλου:

«Πως εισαι ετσι ρεεεεεεεε στην φωτο προφιλ σου; Σαν τον Γιαννη Γκιωνακη με περουκα. Μου ρχεται να σε ρωτησω αν θες πορτοκαλαδα απο πορτοκαλι. Τι ειπα παλι ο ανθρωπας ρεεεεεε!»

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.com