Κατερίνα Αδαμοπούλου: Έχει ξεπεραστεί η δοξασία ότι οι γυναίκες δεν αξίζουν να αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας

Μιά δυναμική γυναίκα στο «τιμόνι» του τρίτου μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας, μετά τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη. Η Κατερίνα Αδαμοπούλου διευθύνουσα σύμβουλος του Οργανισμού Λιμένος Ραφήνας, ανοίγει την καρδιά της στην aixmi.gr και εκτός από την «ξερή» πολιτική μιλάει γιά τη ζωή της.

Τι είναι αυτό που σας οδηγεί από τις σπουδές στη Νομική, στη

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που η μητέρα μου εκλέγεται δημοτική σύμβουλος και είναι «ενεργή» πολίτης από τα μαθητικά της χρόνια. Είναι, θα έλεγα, στο DNA μου η ενασχόληση με τα κοινά, η αγάπη μου για την πολιτική, η προσωπική ανάγκη «ολοκλήρωσης» μέσα από την προσπάθεια να κάνω το καλύτερο που μπορώ για τους συμπολίτες μου και το συνάνθρωπο.

Ακούγατε φαντάζομαι ότι στην πολιτική γιά να επιβιώσεις θέλεις «γερό στομάχι». Τελικά χρειάζεται απλώς «γερό στομάχι» ή «σιδερένιο στομάχι»;

Και το σιδερένιο στομάχι σκουριάζει. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μάθεις να αντέχεις ιδιαίτερα τα πισώπλατα μαχαιρώματα, το φθόνο, τον αθέμιτο ανταγωνισμό που πολλές φορές διερωτάσαι αν αξίζει τον κόπο να φθείρεις το πνεύμα και την ψυχή σου. Αντέχεις και τα ξεπερνάς, απλά γιατί αυτό που κάνεις είναι η μεγάλη σου αγάπη.

Είστε από τους ανθρώπους που υποκύπτουν σε πιέσεις και κάνουν χατίρια ή το «βάζουν κάτω» εύκολα μετά από «πισώπλατα μαχαιρώματα»;

Οι πιέσεις και οι παράλογες απαιτήσεις με πεισμώνουν. Με κάνουν πιο αποφασιστική να κάνω αυτό που «πρέπει» να γίνει. Το νόμιμο, το δίκαιο, το αξιοπρεπές. Να ξέρετε πως τα «πάντα» και κυριολεκτώ, γίνονται μέσα από διαφανείς και νόμιμες διαδικασίες χωρίς παραγοντισμούς και υποχωρήσεις.

Έχετε πάντα «έναν άσσο στο μανίκι σας», είστε προνοητική και συγκροτημένη δηλαδή ως χαρακτήρας ή τύπος του «βλέποντας και κάνοντας την τελευταία στιγμή»;

Δεν θα έλεγα ότι έχω «έναν άσσο στο μανίκι μου». Αντιπαθώ τα «χαρτιά». Ενημερώνομαι, προετοιμάζομαι, μαθαίνω, σχεδιάζω τα πάντα κι επειδή σε μία μάχη οι εφιάλτες, αλλά και αστάθμητοι παράγοντες είναι πιθανοί, έχω πάντα ανοιχτά τα μάτια για να τους αντιμετωπίσω.

Πρώτοι τέσσερις μήνες στο «τιμόνι» του ΟΛΡ. Περισσότερη η χαρά και η δημιουργικότητα ή η απογοήτευση και οι «τρικλοποδιές»;

Χαρά, δημιουργικότητα και» τρικλοποδιές» θα έλεγα ότι συνδυάζονται τους τέσσερις πρώτους μήνες μου στον ΟΛΡ. Ήταν μεγάλες οι εκκρεμότητες και τα «κακώς κείμενα». Προσπαθώ καθημερινά με τη βοήθεια των συνεργατών μου να τα βάλω σε μια σειρά. Και δεν το κρύβω ότι κάποιες φορές η απογοήτευση μου χτυπάει για λίγο την πόρτα.

Έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και στην Ελλάδα (ελπίζω) η καχυποψία στην εικόνα μιάς γυναίκας που αναλαμβάνει θέση εξουσίας. Το νιώθετε στον ΟΛΡ τόσο σε επίπεδο συνεργασίας όσο και σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας;

Ναι, έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό η δοξασία ότι οι γυναίκες δεν αξίζουν να αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας. Πάντως εξακολουθούμε να προσπαθούμε να αποδεικνύουμε καθημερινά – εμείς οι γυναίκες- ότι σωστά βρισκόμαστε σε αυτές τις θέσεις. Έχουμε δρόμο ακόμα.

Παίζει σημαντικό ρόλο πιστεύετε στην παραγωγή δημιουργικού έργου και το πάθος γιά ουσιαστικές αλλαγές η εντοπιότητα? Εννοώ το ότι δεν έχετε γεννηθεί ή ζήσει στη Ραφήνα μπορεί γιά κάποιους να θεωρείται ανασταλτικός παράγοντας γιά την αποτελεσματική διοικησή σας;

Σε καμία περίπτωση η εντοπιότητα δεν μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας. Το θέμα είναι πόσο αγαπάς και είσαι αφοσιωμένος σ’ αυτό που κάνεις, ποιο είναι το όραμά σου, ποιοι είναι οι στόχοι σου, πόση διάθεση έχεις να προσφέρεις πραγματικά.

Θα θέλατε να ενημερώσετε τους πολίτες γιά το πιό κοντινό σας σχέδιο του τομέα ευθύνης σας με λίγα και απλά λόγια;

Προσπαθώ να αναδείξω την ομορφιά του λιμανιού της Ραφήνας. Κατ’ αρχήν μέσα από έργα αντιστήριξης, προστασίας από τις κατολισθήσεις όσο και τη φύτευση και ανάδειξη του «βράχου» του λιμανιού και μιας ενιαίας καλαισθητικής εκτός των μαγαζιών του λιμένα.

Κι αφού μάλλον εξαντλήσαμε τα «πολιτικά» θέματα θα μου επιτρέψετε και λίγες ανθρώπινες ερωτήσεις. Ποιά είναι η πιό μεγάλη συμβουλή που δίνετε στα παιδιά σας;

Η πιο μεγάλη συμβουλή! Μεγάλη κουβέντα. Χιλιάδες συμβουλές και στα τρία! Όμως νομίζω ότι αυτό που εξακολουθώ να τους λέω είναι να σέβονται και να αγαπάνε με την πραγματική έννοια τον εαυτό τους. Να μην τον πληγώνουν με ευτελείς σκέψεις και πράξεις. Έτσι θα μπορούν να κατανοούν, να σέβονται και να αγαπάνε τον πλησίον.

Να υποθέσω – διαισθητικά – ότι ανήκετε στο «πλήρωμα» των ανθρώπων που έχουν μιά υγιή Πίστη στον Θεό, σε Αυτό που μας υπερβαίνει όπως κι αν ονομάζεται…

Πιστεύω στο Θεό. Πιστεύω στον Άγγελο που μας προστατεύει. Προσεύχομαι και «αναθέτω» θέματα στους Αγίους (όχι μόνο την αγαπημένη μου Αγία Αικατερίνη). Όσο πιο πολύ εμπιστεύεσαι, τόσο μεγαλύτερη ανταπόκριση και σύνδεση υπάρχει.

Τι σας φοβίζει στις ημέρες μας; – και ας αφήσουμε έξω παρακαλώ αν δεν σας πειράζει, την οικονομική κρίση γιατί αυτή είναι δεδομένη…

Με φοβίζει, μάλλον περισσότερο με θλίβει, το κακό σε όλες τις εμφανίσεις του που προελαύνει. Ταυτόχρονα όμως με δυναμώνει γιατί χρέος μας είναι να είμαστε ταγμένοι στις αρχές της Ηθικής και της Ορθοδοξίας. Να μαχόμαστε εναντίον του.

Και τι σας δίνει ελπίδα, κουράγιο, αισιοδοξία, σας κάνει να χαμογελάτε;

Το πέταγμα των γλάρων, οι συγκλονιστικές εναλλαγές της θάλασσας, το χαμόγελο ενός πλάσματος, η αθωότητα, η απέριττη ομορφιά της φύσης, ο ήχος του βιολιού.

Υπάρχει κάποιο βιβλίο, κάποιος συγγραφέας που σημάδεψε τη ζωή σας, που όρισε μέρος της φιλοσοφικής σας σκέψης;

Διαβάζω πολύ. Διαβάζω από μικρή. Σε χαρτί ξέρετε. Θέλω να νιώθω τη «σελίδα». Να σημειώνω. Να επανέρχομαι. Ιούλιος Βερν, Αγία Γραφή, Πλάτωνας, Τόμας Μαν. Δεν μπορώ να μην αναφέρω όμως και τον Αντόνιο Ματσάδο, που ήταν η αιτία να μάθω ισπανικά.

Αυτό που μου είπατε τώρα γιά τον Ματσάδο, αποκαλύπτει πολλά γιά εσάς… Εκτός από τους ανθρώπους που επικοινωνούμε, που συμβιώνουμε, υπάρχουν και τα ζώα και τα φυτά. Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά;

Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη συνύπαρξη με ζώο. Είχα κι έχω πάντα γάτες δίπλα μου. Βέβαια θα έλεγα ότι πολλά είδη του ζωϊκού και του φυτικού κόσμου έχουν περάσει από τη ζωή μου. Λατρεύω τα δάση, τη μυρωδιά και το θρόισμα του πλάτανου, ξεκουράζομαι σε πράσινες πλαγιές. Είμαστε ένα με τη φύση. Δεν το ξεχνώ ευτυχώς ποτέ.

Αν με κάποιο μαγικό τρόπο μπορούσατε να ζήσετε ξανά γιά μία ημέρα κάτι από το παρελθόν ποιό γεγονός θα ήταν, πού σε και ποιά ηλικία;

Επειδή τα γεγονότα του θανάτου πολυαγαπημένου μου προσώπου και της γέννησης των παιδιών μου, είναι πάντα έντονα και ζωντανά σαν να συμβαίνουν, όταν τα φέρνω ξανά στο νου και την ψυχή μου, δε νομίζω ότι θα ήθελα να ζήσω κάτι από το παρελθόν. Έχουμε ξεχωρίσει τι αγαπάμε να θυμόμαστε. Το κουβαλάμε μαζί μας κι αυτό είναι αρκετό.

Πόσο καταλυτικό ρόλο έχουν στη ζωή μας τρία συναισθήματα. Το καθένα ξεχωριστά. Ο έρωτας, η αξιοπρέπεια, η ευγένεια;

Έρωτας, αξιοπρέπεια, ευγένεια. Λίγο αλληλοσυγκρουόμενα αν ξεφύγεις από τα όρια. Η ευγένεια και η αξιοπρέπεια συνάδουν στην πράξη με το «είναι» και όχι με το «φαίνεσθαι». Ο Έρωτας είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για μεγάλη συζήτηση. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς να ερωτεύομαι αυτό που κάνω, αυτό που υπηρετώ, σ’ αυτό που αφιερώνομαι. Σου δίνει την ενέργεια, την υπομονή, τη δύναμη, ό,τι απαιτείται για να νιώσεις την ευτυχία της ολοκλήρωσης του ονείρου.

Ποιός είναι ο προορισμός – «σταθμός» που ονειρεύεστε? Ή μήπως δεν υπάρχουν ποτέ «σταθμοί» γιατί πρέπει να ζούμε όχι σαν τουρίστες ή πειρατές, αλλά σαν αγνοί ταξιδιώτες;

Κάποτε μετέτρεψα την Ιθάκη σε διήγημα. Ήταν, θυμάμαι, μια ξεχωριστή «μεταφορά». Αγαπώ τον Καβάφη. Με ταξιδεύει. Είμαστε ταξιδευτές σε αυτή τη σύντομη ζωή. Και πριν κλείσει η παρένθεση θα ήθελα να νιώθω πως σε κάθε «λιμάνι» πήρα κι έδωσα. Αλλά πάνω από όλα ότι προσπάθησα για το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.

Σας ευχαριστώ γιά την ειλικρίνεια των απαντησεών σας.
Κι εγώ σας ευχαριστώ γιά την ευπρέπεια της συνέντευξης.