Και τώρα, τι;

Την επομένη μέρα βρέθηκαν απίστευτα κοιτάσματα πετρέλαιων, ενώ κάτι παρακατιανές σπηλιές άσημων βουνών έφτυναν διαμάντια και πολύτιμα πετράδια! Άγνωστα ελικόπτερα δεν σταματούσαν να φέρνουν βόλτες γύρω από τα κεφάλια μας ενώ έριχναν χάρτινα τσουβάλια παραγεμισμένα με λεφτά.

Μήπως έσκυψαν οι ξενιτεμένοι Θεοί πάνω από την πατρίδα; Επιτέλους! Αποφάσισαν να μοιράσουν τα φιλιά και τις ευλογίες τους!

Οι τελευταίες φτώχιες που ζήσαμε και ζούμε παίζει να ήταν ένας σιχαμένος εφιάλτης…

Αν άραγε ξυπνούσαμε σε πιο νωχελικούς ρυθμούς, μακριά από χρέη και τοκογλύφους, τι

Θα είμασταν καλύτεροι, πιο ώριμοι άνθρωποι; ή μήπως θα ξαναγυρνούσαμε με απίστευτη φόρα στις λατρεμένες μας συνήθειες;

Εδώ και τώρα, έλεγε ένα παλιό-τρανό σύνθημα και εμείς όχι μόνο το πήραμε στα σοβαρά, αλλά το κάναμε παντιέρα και το χαράξαμε πάνω στα κορμιά μας, υπήρχαν στιγμές που βολευτήκαμε με τέτοια αγριότητα πίσω ότι δήθεν αρνηθήκαμε, έτσι κάθε πιθανότητα συλλογικού κοινωνικού αγώνα και ομαδικής προσπάθεια πήγε περίπατο. Πόσες φορές δεν επαναλάβαμε ότι “όλα κερδίζονται με τρόπο όχι με κόπο!”

Άραγε μπορούμε να ζήσουμε σαν μια ομάδα; Θα καταφέρουμε να γίνουμε καλύτεροι μέσα από την κατρακύλα που περνάμε; Ή θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε την ελπίδα σε ψευτοπροφήτες και να ζούμε βαθιά μέσα στην υποκριτική μοναξιά μας;

Ας αφήσουμε πίσω το παρόν, έτσι κι αλλιώς τίποτε από όλα αυτά που σήμερα διψούν για έναν κεντρικό ρόλο δεν έχει εξασφαλισμένη θέση στο μέλλον.

Το πιο πιθανό είναι πως οι φωτογραφίες των σημερινών πρωταγωνιστών δεν θα πουλιούνται ούτε στα γιουσουρούμια του μέλλοντος.

Ας ταξιδέψουμε με μηχανή τη φαντασία και πιλότο έναν σπουδαίο παγκόσμιο τεχνίτη του λόγου. Ο Ιούλιος Βέρν, αν και για κάποιο περίεργο λόγο κατατάσσεται στην εφηβική βιβλιοθήκη, γέννησε αριστουργήματα για μεγάλους! Ένα από αυτά, είναι το Magellania, ίσως από τα πιο σκοτεινά και συνάμα θαυμαστά έργα του. Το έργο γράφτηκε το 1897 ωστόσο, δεν είχε δημοσιευθεί μέχρι το 1909, αφού πρώτα ξαναγράφτηκε από το γιο του Michel Vern, με τον σημερινό τίτλο Les naufragés du «Jonathan» και κυκλοφόρησε στην Ελλάδα με τίτλο οι “ναυαγοί του Jonathan”.

Το έργο του Μιχαήλ Βέρν πραγματεύεται την ιδέα της αναρχίας ως μορφής κοινωνικής οργάνωσης και τα προβλήματα που προκύπτουν από την εφαρμογή της στην πράξη. Πρόκειται για μια ομάδα εποίκων που ναυαγούν κάπου στα στενά του Μαγγελάνου στο τέλος του 19ου αιώνα. Κεντρικός ήρωας είναι ένας μυστηριώδης τύπος με όνομα Kaw-Djer, αυτός είχε διαλέξει και ζούσε στην περιοχή, βοήθησε λοιπόν τους ναυαγούς να επιβιώσουν και να οργανωθούν σε μια μικρή κοινωνία. Ο ίδιος ακολουθεί πιστά έναν κανόνα «δεν πιστεύει σε Θεούς, ούτε σε αρχηγούς και αφεντικά».

Αν και αρνείται να κυβερνήσει τελικά γίνεται ο αρχηγός και πολύ σύντομα αναγκάζεται να αφήσει μακριά τις αρχές του! Στο τέλος αφού επαναφέρει την τάξη στην ομάδα των εποίκων, παραιτείται και γίνεται φαροφύλακας, διατηρώντας της αρχές και τον ατομικισμό του.

Η επιβίωση μέσα στις ομάδες είναι τελικά το στοίχημα, μα όπως φαίνεται μας είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούμε ότι πρέπει να παλέψουμε και πολλές φορές να ματώσουμε για αποδεχτούμε καταρχήν το γείτονα μας.

Ο Βερν εμπνεύστηκε τον ήρωά του από τον Αρχιδούκα Χούμπερτ Σαλβατόρ της Αυστρίας, ο οποίος το 1889 παραιτήθηκε από τα προνόμια της αυστριακής αυτοκρατορικής οικογένειας, άλλαξε το όνομα του και έγινε ο Τζον Ορθ. Στη συνέχεια παντρεύτηκε μια χορεύτρια της όπερας και αφού αγόρασε το ιστιοφόρο Σάντα Μαργκαρίτα, σάλπαρε για τη Νότια Αμερική. Εκεί χάθηκε, πολλοί πίστευαν ότι είχε ναυαγήσει κάπου στην άκρη του κόσμου, την Παταγονία, αυτός είχε διαλέξει να ζήσει σε εκείνα τα παγωμένα μέρη.

Από την άλλη όλοι εμείς, που δαιμονιζόμαστε και στον ύπνο μας μπορεί να βλέπουμε διαβατήρια και βαλίτσες μας, ωστόσο μας είναι πολύ δύσκολο, μάλλον αδύνατο, να γίνουμε αναχωρητές.

Κι όμως κρίνουμε λες και δεν είμαστε μέσα στον κύκλο, αφήνουμε έξω τον εαυτό μας και περιμένουμε από τους άλλους να χρεωθούν κάθε βρωμοδουλειά κι έπειτα κρίνουμε σα διορισμένοι σοφοί.

Εμείς δεν είμαστε πρόσωπα βιβλίων, ούτε αληθινοί ναυαγοί κι όμως οι περισσότεροι κάπως έτσι αισθάνονται, απορούν για την εξέλιξη και αναζητούν τον επόμενο αρχηγό, αυτόν που θα μας κλείσει το μάτι και θα υποσχεθεί:

“δε θέλει κόπο ρε, θέλει τρόπο”!

Εκείνον που θα τάξει πιο πειστικά “εδώ και τώρα” φως και ελπίδα.