Η ζωή που περνά και (δεν) χάνεται…

Ζούμε σαν να είμαστε αθάνατοι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε οι άνθρωποι. «Εγκληματώντας» σε βάρος των άλλων, αλλά κυρίως σε βάρος των ίδιων μας των εαυτών.

Αφήνουμε τον χρόνο να περνάει, θαρρείς και είναι ένα πλοίο που δεν μας αφορά η πορεία και ο προορισμός του. Το παρατηρούμε από το λιμάνι να ξεμακραίνει, να χάνεται, λες και υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει… Και να μας δώσει την πολυτέλεια να διορθώσουμε λάθη που κάναμε και ξανακάναμε. Να ζητήσουμε συγγνώμες, που νιώσαμε αλλά δεν είπαμε. Να υλοποιήσουμε υποσχέσεις που προδώσαμε. Να πούμε αντίο (ή άει στο …) που δεν τολμήσαμε.

Να φωνάξουμε «καλωσόρισες» που φοβηθήκαμε. Να γιατρέψουμε πληγές που αφήσαμε να γίνουν σκληρές σαν πέτρα. Να εκφράσουμε επιθυμίες που θάψαμε. Να κυνηγήσουμε όνειρα… Να διεκδικήσουμε!

Μπορεί τελικά και να την έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι αυτην την ψευδαίσθηση της «δεύτερης ευκαιρίας«. Του «έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας«. «Κι αύριο μέρα είναι…». «Θα αλλάξουν τα πράγματα«. «Τα καλύτερα έρχονται«…

Μεγαλώνοντας, όταν πια η εμπειρία μας βροντοφωνάζει ότι αυτά τα ρημάδια «τα καλύτερα» μπορεί τελικά και να μην «έρχονται«, αλλά να περιμένουν κάπου εμάς να πάμε να τα πάρουμε από το χέρι και να «τα φέρουμε«, οι περισσότεροι επιλέγουμε απλώς να μην σκεφτόμαστε τον χρόνο. Ή να ξεγελάμε εαυτούς και αλλήλους ότι εμείς «τον νικήσαμε«. «Δεν μας αγγίζει…». «Προλαβαίνουμε...»

Προλαβαίνουμε… Δεν θα διαφωνήσω με αυτό. Υπό μία και μοναδική προϋπόθεση. Να ξεκινήσουμε σήμερα. Τώρα! Αύριο θα είναι πάλι αργά…

Ξαναδιαβάζοντας όσα έγραψα, νιώθω πως μου εκτροχιάστηκαν από την αρχική πρόθεση. Ξεκίνησα για να αντικρούσω την διαπίστωση ενός γνωστού μου «έχω πάψει να ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει στην Ελλάδα, είναι όλα προαποφασισμένα«.

Στην διαδρομή επηρεάστηκα από την ατάκα ενός παιδιού (τα πλάσματα που τα γνωρίζεις και τα αγαπάς από μικρά, παραμένουν πάντα παιδιά για σένα ανεξάρτητα από την ηλικία τους) που μου έγραψε «δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, αλλά αναπληρώνεται«.

Και το «κερασάκι» ήρθε από τον γάμο ενός άλλου παιδιού, που μεγάλωσε κυριολεκτικά στα πόδια μου. Λίγο η συγκίνηση, λίγο τα λόγια του παπά, ο καύσωνας, να σου κι ένα βιντεάκι που έγινε αφορμή να περάσουν σαν φλασιά από μπροστά μου 25 ολόκληρα χρόνια… Πολύ θέλει ο άνθρωπος;

Όλα μαζί κόλλησαν την βελόνα του μυαλού μου, τρεις μέρες τώρα στο αριστούργημα του Σταμάτη Σπανουδάκη με τη θεία φωνή του Γιάννη Πάριου: «Η ζωή που περνά και χάνεται, η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται«…

Μόνο που εγώ θα επιμείνω: Προλαβαίνουμε! «Σήμερα. Η ζωή μας όλη σήμερα…»

Υ.Γ. Γιάννη και Μαρία μου, να ζήσετε κάθε στιγμή της ζωής σας, εύκολη και δύσκολη, όπως σας αξίζει! Μαζί… Σαν ένας… Όπως τη βραδιά του γάμου σας… Εσείς -κι όλα τα παιδιά του κόσμου που επιμένουν να ερωτεύονται και να ονειρεύονται- είστε η απόδειξη ότι η ζωή που περνά μπορεί και να μην χάνεται.

Γιατί όπως τραγουδάει και ο Αντώνης Ρέμος (τυχαίο παράδειγμα) «άμα θες κι επιμένεις και ζεις και αγαπάς, ναι γίνεται».

thisismarias.com

Follow me on Facebook