Η Ζωή εκφράζει τον μεσαίο χώρο της καθολικής άρνησης…

Στη χώρα μας έχει παγιωθεί η αντίληψη, ότι οι θεσμοί θα πρέπει να είναι διακομματικά εργαλεία και να υποστυλώνουν την θεσμική λαφυραγώγηση του κράτους από τα πολιτικά ολιγοπώλια. Οι θεσμοί, όμως, δεν υπάρχουν για να υπηρετούν τους πολιτικούς και τις ευρύτερες διακομματικές συσπειρώσεις, ακόμα και αν προέρχονται από αυτές, αλλά την κοινωνία. Οι θεσμοί δεν είναι υπηρέτες των κομματικών καρτέλ.Οι θεσμοί, όπως της Προεδρίας της Δημοκρατίας ή της Προεδρίας του Κοινοβουλίου, είναι οι πολιτειακές δικλείδες ασφαλείας της Δημοκρατίας, στην περίπτωση που το πολιτικό σύστημα της χώρας νοσεί από αθεράπευτο καθεστωτισμό, διαφθορά και ελιτισμό και κινείται στα όρια της νομιμοποιήσεώς του, ακόμα και αν αυτό το πολιτικό σύστημα, εξακολουθεί να είναι προϊόν νόμιμων και δημοκρατικών εκλογικών διαδικασιών.Ο απολιθωμένος θεσμός υπηρετεί μόνο απολυταρχικά καθεστώτα και Κοινοβούλια. Η γερμανική κυβέρνηση, για παράδειγμα, ως συνασπισμός των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων, είναι ο ορισμός της δημοκρατικής δικτατορίας των κομματικών καρτέλ.Οι ανώτατοι λοιπόν, Πολιτειακοί άρχοντες, θα πρέπει να έχουν τα αφτιά και τα μάτια τους στραμμένα στην κοινωνία και στο Σύνταγμα και όχι στις ενορμήσεις και παρορμήσεις του πολιτικού συστήματος. Ο διαδραστικός θεσμός, είναι αυτός, που θα κρατήσει ζωντανή τη Δημοκρατία.Γιατί θα πρέπει οι πολιτειακοί άρχοντες να συμπεριφέρονται, όπως ο Κάρολος Παπούλιας; Επειδή το θέλει το πρώην αυτοχριζόμενο «συνταγματικό τόξο» και νυν «φιλοευρωπαϊκό τόξο» του 20%; Επειδή τους βολεύει οι θεσμοί να είναι μουγγοί και τυφλοί; Ποιος νομίζει ότι είναι ο κύριος Σαμαράς, ποια νομίζει ότι είναι η κυρία Μπακογιάννη και ποιος ο κύριος Βενιζέλος, που θα υποδείξουν πολιτικές και θεσμικές συμπεριφορές;Μιλάμε σοβαρά τώρα; Έχουν ανάγει τους εαυτούς τους σε πολιτικά Τοτέμ κι εμείς θα πρέπει να θεωρούμε a priori υγιείς, αυτές τις πολιτικές, ψυχικές και πνευματικές συμπεριφορές τους;Προσπαθούν επί δεκαετίες να πείσουν το εκλογικό σώμα, ότι ο μεσαίος χώρος είναι αυτός, που μέσω της σιωπηλής συναινέσεώς του, θα εκφράζεται διά του υπερκομματικού πολιτειακού άρχοντα και θα νομιμοποιεί και τον άρχοντα και το κοινοβουλευτικό καρτέλ.Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει εγκλωβιστεί στις πολιτικές θεωρίες που το ίδιο έχει κατασκευάσει για τον εαυτό του. Το κέντρο, ως μεσαίος χώρος και πεδίο εκλογικής διεκδικήσεως από την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά, είναι ένας τεχνητά κατασκευασμένος χώρος, ο οποίος λειτουργεί ως εκλογικό λάφυρο, αλλά και ως νομιμοποιητής του καθεστώτος. Είναι το μικρό εκείνο ποσοστό επί των ψηφισάντων, που καθορίζει με τη στάση του, προς ποια πλευρά θα γείρει η εκλογική τραμπάλα.Όμως, στην πραγματικότητα, ο μεσαίος χώρος, είναι ο χώρος των πολιτικά ώριμων και σκεπτόμενων αστών, που απέχει συνειδητά και συγκροτημένα από τις εκλογικές διαδικασίες. Είναι η κρίσιμη κοινωνική και πολιτική μάζα, το σχάσιμο υλικό, ριζοσπαστικοποιήσεως της κοινωνίας!Αυτός ο μεσαίος χώρος, δεν θέλει να νομιμοποιήσει έναν διαπλεκόμενο υπερκομματισμό και δεν θέλει να ταυτιστεί μαζί του. Αυτός ο μεσαίος χώρος, δεν είδε ποτέ με καλό μάτι το ολιστικό υπόβαθρο του Καραμανλισμού, που συμπυκνώθηκε στη φράση «Η Κύπρος κείται μακράν». Δεν είναι τυχαίο, που ο Γιάννης Λούλης, ως προπομπός της πολιτικής σκέψης του Κώστα Καραμανλή, στρέφει τη Νέα Δημοκρατία προς το μεσαίο χώρο, διότι ο μεσαίος χώρος, σύμφωνα με τους κατασκευαστές του, πρέπει να γεφυρώνει διάφορες πολιτικές τάσεις, ώστε να διατηρείται ανέπαφη και αδιαίρετη η ισχύς του καθεστώτος.Το Ποτάμι, αυτόν ακριβώς το ρόλο, θέλει να παίξει. Να εκφράσει και να χειραγωγήσει μία μάζα ανθρώπων, η οποία θα αποκαλείται «μεσαίος χώρος» και θα συναινεί στο διηνεκές με την ανακύκλωση των ελίτ.Εδώ λοιπόν, έρχεται να κάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αυτό που δεν έχει το πολιτικό ανάστημα να πράξει ο εντός της Νέας Δημοκρατίας, Κώστας Καραμανλής. Αναδεικνύει τον πραγματικό πολιτικό μεσαίο χώρο, όχι ως πεδίο σύνθεσης καθεστωτικών συμβιβασμών και συναλλαγών, αλλά ως συνομοσπονδία των ενιστάμενων και των αρνητών!!! Ο μεσαίος χώρος της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ήρθε για να ρηγματώσει τους πολιτικούς χώρους και όχι για να τους γεφυρώσει με Ποταμίσιο τρόπο…Η πολιτική συνομοσπονδία των ενιστάμενων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μπορεί να γοητεύσει αστούς από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά και είναι το μεγαλύτερο πολιτικό εγχείρημα, που έχει πραγματωθεί από το 1974 μέχρι σήμερα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου διαγράφει από τον πολιτικό χάρτη τις όποιες προθέσεις του Κώστα Καραμανλή και των πρώην Πασόκων και νυν Συριζαίων, που θα ήθελαν να συγκλίνουν προς τις γνωστές μεταπολιτευτικές τους πρακτικές. Οι επιθέσεις από όλο το πολιτικό φάσμα, αλλά και από το κόμμα της, που δέχεται η Πρόεδρος της Βουλής, δείχνουν το μέγεθος του πανικού, που τους έχει κυριεύσει.Ο μεσαίος χώρος των κομματικών καρτέλ και του κρετινισμού, τελείωσε. Ο μεσαίος χώρος της καθολικής αρνήσεως, μόλις γεννήθηκε…