Δραματική αλλαγή σκηνικού στην Ισπανία & μαθήματα για την Ελλάδα

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις στην Ισπανία καταγράφουν άνοδο του νεότερου πολιτικού κόμματος των Ciudananos έναντι των Podemos που βρίσκονται σε συνεχή πτώση, αφού από το 23, 4% που βρίσκονταν τον Μάρτιο έχουν φτάσει στο 17,9% και πλέον τουλάχιστον δημοσκοπικά είναι το τέταρτο κόμμα.

Το κεντρώο κόμμα του Rivera οφείλει την επιτυχία του στο γεγονός ότι προσφέρει την αλλαγή που αρκετοί πολίτες επιθυμούν, υιοθετώντας όμως

Τα παραδοσιακά δυο μεγάλα κόμματα δείχνουν να διατηρούν τις δυνάμεις τους, με απώλειες φυσικά σε σύγκριση με το παρελθόν, αλλά και άνοδο συγκριτικά με κάποιους μήνες πριν.

Έτσι το συντηρητικό κόμμα με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Mariano Rajoy προηγείται με 22% στην πρόθεση ψήφου, ενώ το Σοσιαλιστικό κόμμα αντέχει και ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής με 22%.

Οι δημοσκοπήσεις αναδεικνύουν τις τεράστιες αλλαγές που συντελούνται στην πολιτική σκηνή της Ισπανίας, διαμορφώνοντας ένα σκηνικό εντελώς διαφορετικό από τον παραδοσιακό δικομματικό ανταγωνισμό που υπήρχε μέχρι τώρα.

Εφόσον τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων επιβεβαιωθούν αυτό θα σημαίνει ότι κανένα κόμμα δεν θα είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις επόμενες γενικές εκλογές.

Οι δημοτικές εκλογές στο τέλος του επόμενου μήνα θα είναι το πρώτο τεστ.

Όσοι ασχολούνται με τα πολιτικά τεκταινόμενα στην Ισπανία θεωρούν ότι δυο συμμαχίες είναι εφικτές.

Ή του PP με τους Ciudananos ή του PSOE με τους Podemos.

¨Οσον αφορά την πτώση των Podemos καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η τηλεοπτική εμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού Φελίπε Γκονζάλες, στην οποία εξέπληξε το κοινό λέγοντας ότι ο ηγέτης των Podemos, Pablo Iglesias δεν του θυμίζει καθόλου τον εαυτό του όπως ήταν στα νιάτα του, δηλαδή ένας ενθουσιώδης αριστερός πολιτικός αλλά του θυμίζει περισσότερο τον ηγέτη του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος Χοσέ Μαρία Αθνάρ που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ισπανίας από το 1996 μέχρι και το 2004.

Πώς, όμως, ερμηνεύεται η άνοδος των δυο νεότερων κομμάτων που παρά την πτώση των Podemos εντούτοις καταγράφουν υψηλά ποσοστά;

Έχει ιδιαίτερη σημασία να αναλυθεί αυτό διότι μπορεί να αποτελέσει και τροφή για σκέψη όσον αφορά τα τεκταινόμενα στη χώρα μας.

Παρατηρώντας, λοιπόν, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι η πτώση του δικομματικού συστήματος οφείλεται πέραν της οικονομικής κρίσης, στο ότι τα δυο (μέχρι πρότινος) μεγάλα κόμματα είναι ανίκανα να καταπολεμήσουν τη διαφθορά και τις ανισότητες, αφού στη συνείδηση των πολιτών είναι ταυτισμένα με αυτές.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το πιο κατάλληλο κόμμα για να καταπολεμήσει τη διαφθορά είναι οι Podemos με 28% ενώ ακολουθούν οι Ciudananos με 20%.

Μόνο το 7% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι το συντηρητικό Λαικό Κόμμα θα μπορούσε να καλύτερα να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, ενώ οι Σοσιαλιστές βρίσκονται ακόμα πιο χαμηλά με ποσοστό 5,5%.

Ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι μεταξύ των ψηφοφόρων του Λαϊκού Κόμματος 35% θεωρούν ικανότερο το κόμμα του Ριβέρα όσον αφορά την καταπολέμηση της διαφθοράς και μόνο 29% επιλέγουν τον Ραχόι.

Το ίδιο ισχύει και με με τους ψηφοφόρους του PSOE που προτιμούν τους Podemos και τον αρχηγό τους πριν τον Pedro Sanchez.

H πτώση, όμως, των Podemos δείχνει και κάτι άλλο.

Ότι δηλαδή οι πολίτες παρά τη δυσαρέσκεια τους δεν αναζητούν ακραίες λύσεις.

Φοβούνται.

Όπως πολύ σωστά σημειώνει ο πολιτικός αναλυτής José Ignacio Torreblanca, και συγγραφέας ενός βιβλίου για τους Podemos στην Guardian, το στοίχημα για τους Podemos είναι να αποδείξουν ότι κάνουν ουσιαστική και δυναμική αντιπολίτευση αλλά και ότι συγχρόνως δεν συνιστούν απειλή για το σύστημα.

Τελειώνοντας με την Ισπανία, αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι σύμφωνα με τις τελευταίες μελέτες το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται δεν επιτρέπει σε δυο κόμματα να κυβερνήσουν και αυτό γιατί δεν συγκεντρώνουν την απαραίτητη πλειοψηφία.

Οπότε οι Ciuadanos από τη μία και οι Podemos από την άλλη θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στον σχηματισμό κυβέρνησης -εάν τα δημοσκοπικά ευρήματα επιβεβαιωθούν στις κάλπες.

Όσον αφορά την Ελλάδα τώρα και τα μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε από την Ισπανία είναι ακριβώς αυτά:

Ότι δηλαδή τα δυο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας και πολύ περισσότερο το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσαν γιατί στη συνείδηση του κόσμου ταυτίστηκαν με τη διαφθορά και την αναξιοκρατία.

Γι’ αυτό και πιστεύω πως η ιδέα που κυοφορείται, τις τελευταίες μέρες, για ενιαία κάθοδο στις εκλογές μεταξύ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού είναι λάθος και καταδικασμένη να αποτύχει.

Καταδικάζει τον προοδευτικό χώρο στην ανυπαρξία και την τελική εξαφάνιση.

Η λογική ενός φιλοευρωπαϊκού μετώπου ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αφελής για πολλούς λόγους.

Πρώτον ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι δεν έχει πάρει εντολή για να κινηθεί εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου.

Δεύτερον οι διαφορές μεταξύ των συντηρητικών δυνάμεων και της σοσιαλδημοκρατίας είναι πολλές και διακριτές.

Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο, έχω την εντύπωση.

Η πιο λογική λύση θα ήταν όλες οι δυνάμεις του προοδευτικού χώρου και της Κεντροαριστεράς να τα βρουν και να κάνουν κάτι.

Χωρίς τη ΝΔ που τους χωρίζουν πολλά.

Το επιχείρημα περί φιλοευρωπαϊκού μετώπου είναι σαθρό και δεν θα αντέξει.

Σε περίπτωση τέτοιου συνασπισμού ψηφοφόροι του προοδευτικού χώρου αμφιβάλλω αν θα το ψηφίσουν.

Με αυτήν την έννοια και εδώ που βρισκόμαστε όλες οι κατακερματισμένες δυνάμεις από ΚΙΔΗΣΟ μέχρι ΔΗΜΑΡ κλπ οφείλουν να συνεννοηθούν αφήνοντας πίσω προσωπικές στρατηγικές και πικρίες.

Κυρίως όσον αφορά το ΚΙΔΗΣΟ άποψη μου είναι ότι πρέπει να επανέλθει στον φυσικό του χώρο που είναι το ΠΑΣΟΚ και μέσα από το συνέδριο να καταλήξουν να επαναπροσδιορίσουν τον χώρο -και αυτό να είναι η αφετηρία μιας καινούργιας αρχής.

Η Σοσιαλδημοκρατία είναι απαραίτητη για τον τόπο και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χαριστεί στον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο να την απορροφήσει και -τελικά αφομοιώσει- η συντηρητική παράταξη.

Οι πολιτικές και οι πρακτικές πρέπει να αλλάξουν.

Αυτές καταδίκασε ο κόσμος και κανένα ενιαίο κόμμα δεν θα πετύχει εφόσον οι πολιτικές, τα πρόσωπα και οι νοοτροπίες παραμείνουν ίδιες και απαράλλαχτες.