Γιορτάζω από χθες, ήδη…

«Αγαπητοί μου, σας ευχαριστώ γι´αυτά που μου στείλατε. Με τις φανέλες, τις κάλτσες και τα τσιγάρα είμαι κομπλέ. Δεν το περίμενα ότι θα μου στέλνατε και γλυκίσματα! Σας είμαι υποχρεωμένος.Τα παρέλαβα και γιορτάζω από χθες ήδη…».

Κάρτα από το μέτωπο του ’40 από ένα φαντάρο προς την οικογένεια του αδελφού της μητέρας του.

Ο ποιητής Αντώνης Κομίνης, μέλος του προεδρείου της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, βρήκε την κάρτα πριν από τριάντα χρόνια πεταμένη στο

υπόγειο της πολυκατοικίας, στην οποία ήταν διαχειριστής, στα Πατήσια.

Την κορνιζάρισε και την κράτησε «αυθαίρετα», όπως λέει ο ίδιος.
Κι εγώ προσθέτω: Όχι μόνον αυθαίρετα, αλλά και συνωμοτικά, σαν να είχε βρει μια βαλίτσα με χρυσές λίρες ή μια κασέλα με πολύτιμους λίθους.

Σαν να είχε βρει ένα θησαυρό, τον οποίο ήθελε μόνον εκείνος να γνωρίζει και μόνον εκείνος να κατέχει.

Τώρα, τριάντα χρόνια μετά την ανακάλυψή του θησαυρού, αποκαλύπτει το μυστικό του και παραδίδει την ευχαριστήρια κάρτα του πεθαμένου αποστολέα στον επίσης πεθαμένο αποδέκτη της.

Με τα επίθετά τους ανά χείρας (τα επίθετα είναι και στη δική μας διάθεση) έψαξε και βρήκε τον γιο του αποδέκτη, ναύαρχο του Πολεμικού Ναυτικού εν αποστρατεία.

Ο ναύαρχος, πρώτος εξάδελφος του αποστολέα, δεν γνώριζε τίποτα γι´αυτή τη λεπτομέρεια της ζωής της οικογένειάς του διότι το 1940 ήταν αγέννητος.

Η παράδοση και η παραλαβή της κορνίζας με την κάρτα έγινε μέσα σε κλίμα μεγάλης συγκίνησης σε εκδήλωση της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών αφιερωμένη στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.

Ο θησαυρός άλλαξε χέρια και η αξία του μεγάλωσε.

Κι όσα χέρια κι αν αλλάξει στο μέλλον η αξία του όλο και θα μεγαλώνει.