Γιατί μας αφορά ειδικά η κρίση στη Γαλλία

Θα άξιζε πιστεύω να εγκύψουμε λίγο παραπάνω στην πολιτική -κυβερνητική-θεσμική κρίση στη Γαλλία. Θα βρίσκαμε πολλές αναλογίες με τα δικά μας πράγματα και, κυρίως, θα καταλαβαίναμε καλύτερα τι συνέβη στη δεύτερη δύναμη της Ευρώπης κι ίσως-ίσως τι συνέβη και σε μας εδώ, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Προσέτρεξα, λοιπόν, στα γαλλικά ΜΜΕ για να καταλάβω τι ακριβώς έγινε, πόσο δηλαδή ο αποχωρήσας υπουργός Οικονομικών, Μοντεμπούρ, είναι ριζοσπάστης

Μπα, πώς λέμε καμία σχέση; Ε αυτό ακριβώς.

Ο κ. Μοντεμπούρ είχε ήδη έτοιμη τη σύγκρουση με τον Ολάντ, στις 10 Σεπτεμβρίου εκδίδεται το βιβλίο του, με το «ξεχεστήριο» -με το συμπάθιο- προς το Γάλλο πρόεδρο (η διαπίστωση ότι καταρρέει η δημοτικότητά του γιατί λέει σε όλους ψέματα είναι απόσπασμα από αυτό το βιβλίο), είναι ένα από τα πολλά που αφηγήθηκε εδώ και μήνες σε δύο Γάλλους δημοσιογράφους και συγγραφείς, τελικά, του βιβλίου.

Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι ο Ολάντ, με τον ανασχηματισμό, πρόλαβε στο τσακ, μια ηρωική ή και ηρωικότερη και, κυρίως, πιο μεθοδευμένη έξοδο του υπουργού του από την κυβέρνηση και ποιός ξέρει τι άλλο, ίσως ομαδικότερο. Άλλωστε, ο κ. Μοντεπούρ με πολύ ειλικρίνεια ξεκαθαρίζει τους στόχους του, όταν οι δύο δημοσιογράφοι τον ρωτούν αν προτίθεται να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του ’17. Το επιβεβαιώνει, λέγοντας απλώς ότι είναι γνωστοί οι στόχοι του.

Από κοντά με τον κ. Μοντεμπούρ και η Μαρτίν Ομπρύ, ηγερία της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλιστών η οποία, από προχθές, δια τρίτων απειλεί ότι θα σπάσει τη σιωπή της και θα μιλήσει πλέον ανοικτά, θα επικρίνει ανοικτά τη δεξιόστροφη πολιτική του Ολάντ.

Πρόκειται, δηλαδή, για μια καθ όλα ανοικτή διαμάχη για την εξουσία εντός του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος.

Όπως κάθε ιστορικό κόμμα που σέβεται τον εαυτό του (!!!) και το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα έχει τη δυναστεία του. Θυμίζω ότι η κα Ομπρύ είναι θυγατέρα του Ζακ Ντελόρ, θυμίζω ακόμη ότι στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος η κα Ομπρύ ήταν η ηττημένη στη διεκδίκηση της προεδρίας, ο κ. Ολάντ προηγήθηκε στις προτιμήσεις του συνέδρων.

Αλλά οι ήττες είναι για να ανατρέπονται, όπως άλλωστε και οι νίκες, η εσωκομματική πάλη στα μεγάλα κόμματα είναι αέναη, όπως διαπιστώνουμε και στα δικά μας πράγματα.

Είναι γεγονός πως ο Ολάντ αποδείχθηκε ένας αδύναμος πρόεδρος τουλάχιστον μέχρι τώρα. Όπως είναι επίσης γεγονός ότι με το καλημέρα σας δέχθηκε άγριο πόλεμο από το γαλλικό επιχειρηματικό κόσμο μόλις ανακοίνωσε ότι θα τους πατήσει τον κάλο στη φορολογία. Πολλοί απείλησαν ότι θα μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους εκτός της χώρας, και άλλοι το έπραξαν. Ως και ο σύγχρονος γαλάτης Αστερίξ, Ζεράρ Ντεμπαρτιέ, πολιτογραφήθηκε Ρώσος για να γλυτώσει φόρους, με τον Πούτιν να δίνει παράσταση δημοσίων σχέσεων και γιατί όχι

ο άνθρωπος;

Πρέπει δε να σας εξομολογηθώ πως, προσωπικά, παρακολούθησα με μεγάλη επιφύλαξη την παρέλαση των γυναικών του Ολάντ προσπαθώντας να καταλάβω αν «του την πέφτουν» (κατά το κοινώς λεγόμενο) ή αν απλώς πρόκειται για έναν ασυγκράτητο, μεσήλικα πλέον εραστή, με τη δεύτερη εκδοχή να μη μου φαίνεται η πιθανότερη.

Ο Ολάντ ήταν, άλλωστε, ο δεύτερος Σοσιαλιστής ερωτύλος που τον έπιαναν στα πράσα, με πρώτο τον Στρος Καν.

Δεν ισχυρίζομαι πως είναι δύο πρόσωπα αμέμπτου ηθικής, αλλά αυτό δεν αρκεί για να ερμηνεύσει τις δύο καμπάνιες. Ο ένας εξοντώθηκε, ο δεύτερος επλήγη πολύ σοβαρά.

Πάμε στο άλλο στρατόπεδο, της Δεξιάς. Μετά τον Σαρκοζί που έλαβε μάχαιραν, αφού έδωσε -αν υιοθετήσουμε την εκδοχή πως οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες μεθόδευσαν την πολιτική εξόντωση του Στρος Καν – με ανοικτές δίκες για μίζες, η σοβαρή πιθανότητα να παραπεμφθεί η Κριστίν Λαγκάρντ για «αμέλεια» στην υπόθεση ευνοϊκής, υπέρ του αμφιλεγόμενου επιχειρηματία Μπερνάρ Ταπί, ρύθμισης όταν η ίδια ήταν υπουργός Οικονομικών του Σαρκοζί, το σκορ μεταξύ γαλλικής Δεξιάς και Σοσιαλιστών είναι 2-2.

Μια καλή ισοπαλία που θα μπορούσε να μηδενίσει το κοντέρ σ’ αυτόν τον υπόγειο και άγριο πόλεμο για να κλείσουν τα κιτάπια ή για να ανοίξει νέα ιστορία στοιχημάτων για το επόμενο «θύμα».

Διαβάζοντας τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης βρήκα τη δήλωση του υπουργού Πατρίκ Κανέρ πολύ εύστοχη, βαθιά πολιτική και, κυρίως, γενικής χρήσης, εννοώ και για την ωραία μας πατρίδα.

Είπε ο κ. Κανέρ, «μήπως έχουμε φτάσει στο τέλος ενός συστήματος που δείχνει τα όρια του»;

Στα γαλλικά έντυπα ήδη γίνεται λόγος για κίνδυνο ακυβερνησίας, μάλιστα γίνεται παραλληλισμός με το Βέλγιο που άντεξε για ένα χρόνο και πάνω, χωρίς ουσιαστικά κυβέρνηση, και τίθεται το ερώτημα αν και η Γαλλία μπορεί να λειτουργήσει στον αυτόματο πιλότο.

Τα ΜΜΕ προχωρούν παρακάτω και ανοίγουν ενδεχόμενο ακόμη και για πρόωρες βουλευτικές εκλογές, σε περίπτωση που δεν αντέξει ο Ολάντ.

Σ΄ αυτήν την περίπτωση, ποιός χάρτης συσχετισμών θα προκύψει αφού και η γαλλική Δεξιά δε φημίζεται αυτήν την περίοδο για τη συνοχή της ώστε να διεκδικήσει εκλογική νίκη και συγκατοίκηση με τον Σοσιαλιστή πρόεδρο; Μόνη μασίφ και επελαύνουσα, το όνειδος της γαλλικής Δημοκρατίας, η κα Λεπέν.

Ας κάνουν τους λογαριασμούς τους και οι Γάλλοι.

Εκτός και αν, λέω εγώ, προκύψει… και στη Γαλλία ένας άτυπος μεγάλος συνασπισμός ή κυβέρνηση υπερκομματική, άλλως εθνικής σωτηρίας κατά το ελληνικό γλωσσάρι.

Το προφίλ του Σοσιαλιστή, νέου υπουργού Οικονομικών είναι ενδεικτικό της κατάρρευσης των κλασσικών διαχωριστικών γραμμών μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς.

Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι πολύ νέος ούτε καν σαράντα.

Δούλεψε ως στέλεχος στην Τράπεζα των Ρότσιλντ και έγινε εκατομμυριούχος. Προλαβαίνω τα εξ’ αριστερών βέλη, βασικός μέτοχος εδώ και χρόνια της εφημερίδας, σήμα κατατεθέν του Μάη ’68, της Liberation, είναι ο Εντουάρ ντε Ροτσίλντ, επομένως μη φρικάρετε τώρα όψιμα.

Υπήρξε προστατευόμενος του Ζακ Ατταλί, Σοσιαλιστή διανοούμενου πολυγραφότατου, συμβούλου του Μιττεράν.

Ο κ. Μακρόν έχει πάρει τρία βραβεία ως πιανίστας και αποφοίτησε από την ENA, σα να λέμε τη μεγάλη του γαλλικού Γένους Σχολή, μέσα στην πρώτη δεκάδα.

Δηλαδή το παλμαρέ του μέχρι πρότινος συμβούλου του κ. Ολάντ -με βασική αποστολή τις συνεννοήσεις με τον επιχειρηματικό κόσμο – είναι χοντρό και δείχνει ένα επιτυχημένο διανοούμενο και τραπεζίτη.

Α! και να μην το ξεχάσω: μέσα στο γαλλικό τουρλουμπούκι πέρασε απαρατήρητη η προ ημερών παραίτηση του ηγέτη της γαλλικής Αριστεράς κ. Μελανσόν, προσωπικού φίλου και πολιτικού συμμάχου του Αλέξη Τσίπρα, οι εσωκομματικές γκρίνιες για ατυχείς χειρισμούς δεν σήκωναν άλλο φάρμακο.

Κοινώς, στο γαλλικό πολιτικό σκηνικό, εκτός από τη Λεπέν, δεν έχει μείνει κολυβυθρόξυλο.

Οι αναλογίες με τα δικά μας είναι οφθαλμοφανείς.

Στην Ελλάδα, η κρίση επιτάχυνε το εσωκομματικό διαζύγιο στο ΠΑΣΟΚ, η αδύνατη συμβίωση μεταξύ στελεχών διαφορετικών τάσεων φαινόταν ήδη στα 2 χρόνια της πρωθυπουργίας του Γιώργου Παπανδρέου, με συνέπεια στην ίδια τη διακυβέρνηση και την αισθαίνουσα πορεία της. Η επίθεση/απόρριψη του εκλογικού σώματος ήρθε αργότερα και, προφανώς, το αποτέλειωσε.

Η ΝΔ, πέραν των απωλειών στις ευρωεκλογές είναι σε διαδικασία ανασύνθεσης, διεύρυνσης, αναζήτησης εσωτερικών και εξωτερικών συμμάχων.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης προχωράει το τελευταίο διάστημα σε ανοίγματα προς ΛΑΟΣ μεριά. Αντίθετα ο Κυριάκος Μητσοτάκης το απορρίπτει μετά βδελυγμίας, υποθέτω θα διαφωνεί με τη Ντόρα Μπακογιάννη που προεκλογικά διαπίστωνε επικριτικά πως η ΝΔ είναι, πλέον, ένα μικρό κόμμα σε σύγκριση με τη μεγάλη Κεντροδεξιά του Κώστα Καραμανλή του πρεσβύτερου. Αλλά μεγάλα κόμματα, αφαιρουμένης της πολυσυλλεκτικότητας, δεν νοούνται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατ’ ουσίαν, παραμένει μια ομοσπονδία συνιστωσών, δεν προχώρησε η προαναγγελθείσα από τον κ. Τσίπρα, ενσωμάτωση και ομογενοποίηση. Για την ώρα έχει βρεθεί ένα πρόχειρο επιχείρημα πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το βασίλειο της δημοκρατίας και του εσωκομματικού διαλόγου. Η συνταγή, ίσως ευσταθεί όσο μιλάμε για κόμμα αντιπολίτευσης, και σίγουρα καλύπτει τις εγγενείς πλέον αδυναμίες ενδοσυνεννόησης, αλλά σε περίπτωση ανάληψης εξουσίας, σίγουρα το κέικ θα καεί στο φούρνο. Οι δε υποσχέσεις, υπαινιγμοί της ηγετικής ομάδας για συμπερίληψη στην πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή και στον κρατικό μηχανισμό στελεχών άλλων κομμάτων, μπορεί να αποσκοπούν στο να καθησυχάσουν «τους αστούς» από τον επελαύνοντα ταξικό εχθρό αλλά στον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, από χέρι, θα δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα.

Οι εξελίξεις στο γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα πιο πολύ απ ‘όλους βρίσκουν αναλογίες στο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν με τον αριστερό όρο για τη φάση που διανύουμε «ριζοσπαστική νέα μεταπολίτευση» όπως διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δια στόματος του εκπροσώπου του, κ. Σκουρλέτη, εννοεί κάτι αντίστοιχο με τη διαπίστωση του Γάλλου υπουργού Πατρίκ Κανέρ, πάει καλά. Αν, όμως, μας παραπέμπουν εμμονικά στο ’74 κι ακόμη πιο πολύ στο ’81, λυπάμαι αλλά πρόκειται απλώς περί ενός αναχρονισμού, συνειδητού ή μη, δεν έχει και τόση σημασία.

Αλλά πέραν της Γαλλίας, και στην Ιταλία, η υπό τον Ματέο Ρέντσι κυβέρνηση τη μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος είναι που κανοναρχεί και προχωρεί, με μεγάλες δυσκολίες.

Στην Ελλάδα, η υπεσχημένη από τα κόμματα, βασικά ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ συνταγματική αναθεώρηση είναι μια καλή ευκαιρία για τη μεταρρύθμιση του συστήματος διακυβέρνησης, ώστε η χώρα να περάσει οργανωμένα στην επόμενη φάση που ήδη εξελίσσεται.

Άρα, με το καλό, Ελλάς-Γαλλία συμμαχία, με την Ιταλία κάνει δε μια καλή μεσογειακή τριπλέτα.