Φεύγω από το facebook, σας ευχαριστώ που ανταμώσαμε…

Mεγάλωσα πια. Λίγο πριν τα σαράντα είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα κόψω σιγά σιγά όλους τους εθισμούς μου. Τσιγάρο, φεισμπουκ, τρεις καφέδες την ημέρα, σέλφι – χωρίς σελφοκόνταρο, δοξα τον Θεό αυτό δεν το κανα!

Θυμάμαι όταν πρωτομπήκα εδώ. Με εκείνο το ύφος «νταξ μωρε, για λιγο θα ναι. Να δούμε τι σοι είναι και αυτή η μαλακία». Και αυτή η μαλακία απέκτησε, τελικά, μεγάλο σοι.

Γνώρισα ανθρώπους από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, παθιάστηκα με τα πολιτικά, αρπάχτηκα για τα κομματικά, μπλόκαρα και μπλοκαρίστηκα, ξεμπλόκαρα μα δεν ξεμπλοκαρίστηκα (συμβαίνουν και αυτά), έκανα εφημερίες, τότε που το φουμπου ηταν κατι σαν την καρέκλα του ψυχολόγου μετά από μια ισοηλεκτρική γραμμή, μετά από έναν ακόμα μάταιο πόλεμο με το πεπρωμένο του ανθρώπου, που αν δεν ανέβαζα μια μαλακία εδώ θα την επισκεπτόμουν στα σίγουρα εκείνη την καρέκλα και ας έλεγαν πολλοί «όλη μέρα κολοβαράει ετούτος, άλλη δουλειά δεν έχει;», λες και είχαν αυτοί, τέλοσπάντων.

Έσβησα κεράκια σε γενέθλια, ευχήθηκα σε αλλωνών γενέθλια, συλληπήθηκα στις λύπες, μα χαμογέλασα και στις χαρές των άλλων. Βάφτισα τον Χρήστο μου εδώ, καλωσόρισα τη Στελλίνα μου, πάντρεψα την αδερφή μου (τον αδερφό μου θα τον παντρέψω στην κανονική ζωή, δεν βαριέσαι), έζησα την είσοδο του Χρηστάρα του πρεσβύτερου στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, αποχαιρέτησα τη μάνα μου, της αφιέρωσα σαν γιος λόγια μοναδικής αγάπης.

Κάπου εδώ βολοδέρνει ακόμα το προφίλ της, με την Αθήνα, που τόσο αγαπούσε, στο εξώφυλλο και τον τίτλο τιμής «μητέρα» κάτω από το επώνυμό της. Ήταν πολλές οι στιγμές που έριχνα κλεφτές ματιές στον τοίχο της, σε κάτι που έγραψε, σε κάτι που προσπαθούσε να μας πει και κανείς μας δεν την άκουγε, και αυτό απάλυνε τον πόνο, δημιουργούσε μέσα μου μια μικρή ψευδαίσθηση αθανασίας. Και, μεταξύ μας τώρα, γιαυτό το λάτρεψα αυτό το μέσο. Και ας το μισούμε όλοι. Καθρέφτης είναι το φουμπου,μην παραμυθιάζεστε και μην κάθεστε να ξεγλεντήσετε τον κάθε κολλημένο αντιφουμπου, αντιμπουμπου, αντιμουφταίνεολα. Όπου υπάρχει βρωμιά στον άνθρωπο απλά την αναδεικνύει και όπου υπάρχει ομορφιά απλά την σκορπίζει και λίγο παραπέρα. Σιγά μην μου φταίει το μέσο για την ασχήμια των ανθρώπων.

Ξέφυγα, όμως. Ακόμα, που λέτε, έχω το μήνυμα της στα εισερχόμενά μου « άλλαξε φώτο προφίλ γρήγορα. Βάλε την προηγούμενη». Άσε μας ρε μάνα. Και την επόμενη μέρα η φωτό προφίλ είχε αλλάξει πάραυτα!!! Γελούσα κάθε φορά που το διάβαζα. Ο άλλος μονολογούσε «ρε το ψώνιο πάλι σέλφι ανέβασε» κι εγώ χαμογελούσα και συνομιλούσα με το μήνυμα της μάνας μου. Σιγά μην ασχοληθώ με την ασχήμια των ανθρώπων.

Μια ολόκληρη ζωή μου φαίνεται πως έζησα εδώ πέρα. Και όπως όλα τελειώνουν κάποτε, φέρνουνε μια γύρα και κλείνουνε τον κύκλο τους, έτσι θα κλείσει και ο κύκλος μου εδώ.

Σας ευχαριστώ που ανταμώσαμε. Που με ανεχτήκατε και σας ανέχτηκα. Που σας τα είπα και μου τα είπατε. Που μου ανοιχτήκατε και σας ανοίχτηκα. Ας επιστρέψουμε τώρα εκεί που μάθαμε να ζούμε από μικρά παιδιά. Σκληρός και ο κόσμος αυτός. Πολύ σκληρότερος από τον κόσμο του φουμπου. Εκεί, βλέπεις, δεν μπορείς να μπλοκάρεις και δεν μπορείς να επιλέξεις. Τρως τον μάπα στην μάπα σου και έρχονται και στιγμές που κάνεις και τουμπεκί ψιλοκομμένο.

Μονάχα σε κάτι υπερτερεί ο κόσμος αυτός. Αν όλα αυτά που λες εδώ, αντέχεις να τα κάνεις και έξω, ίσως και να αλλάξουνε δυο πράγματα. Ίσως και να προσφέρεις κάτι περισσότερο σε αυτό που λέμε «στα ίδια σκατά κολυμπάμε» ή επι το λογιότερο «στον κοινό μας βίο».

Ας αφήσουμε, λοιπόν, ένα ακόμα προφίλ να βολοδέρνει εδώ μέσα δίχως να ΄χει κάτι καινούριο να μας πει. Εις το επανιδείν…